Η «αποδοχή κληρονομιάς» και οι αυταπάτες των… κουρασμένων
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Στο αποχαιρετιστήριο ταξίδι του στην Ευρώπη, αρχές του έτους, ο Ομπάμα, στο Βερολίνο, δήλωσε δημοσίως ότι αναθέτει στη Μέρκελ (και στον Σόιμπλε) την ηγεσία του Δυτικού Κόσμου. Τα συστημικά ΜΜΕ σε Ε.Ε. και ΗΠΑ πέρασαν στα ψιλά την παράδοξη όσο και πρωτοφανή αυτή δήλωση.
Η Μέρκελ άργησε να απαντήσει, αλλά προ ημερών αποδέχθηκε πλήρως την κληρονομιά Ομπάμα. Πέρασε ανεπιστρεπτί, είπε, η εποχή που μπορούσαμε να εμπιστευτούμε τους συμμάχους μας (δηλαδή τις ΗΠΑ). Μόνοι μας πλέον πρέπει να ασχοληθούμε με την τύχη μας, πρόσθεσε η Καγκελάριος, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο Τραμπ είναι απόκληρος, ανάξιος της κληρονομιάς.
Ομπάμα και Μέρκελ ταύτισαν τα έθνη τους με την νεοφιλελεύθερη πολιτική των ελίτ αφήνοντας εκτός όλους εμάς, την τεράστια πλειοψηφία. Τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ απέφυγαν να αναλύσουν τα λεγόμενα της Μέρκελ, όπως έκαναν και το 1938 με τη Συμφωνία του Μονάχου. Τότε, τα πλήθη υποδέχθηκαν ενθουσιωδώς τον πρωθυπουργό Τσάμπερλαιν κατά την επιστροφή του στο Λονδίνο, ενώ εκείνος χλεύαζε την αφέλεια του πλήθους: Νομίζουν, έλεγε, ότι στο Μόναχο υπογράφηκε η ειρήνη ενώ έρχεται ο πόλεμος.
Στις ΗΠΑ, το κέντρο του συστήματος, φοβερή οικονομική ανάγκη υποχρέωσε τους πληβείους να ψηφίσουν Τραμπ, αποπέμποντας δειλούς και γλυκανάλατους τύπου Σάντερς και διεφθαρμένους αλά Κλίντον. Στην Ε.Ε., οι ελίτ βγάζουν από το καπέλο λαγούς αλά Μακρόν για να υπνωτίσουν τα πλήθη. Προσωρινά…
Αλαζονικά, η Μέρκελ διακήρυξε τη δυσπιστία της προς τις ΗΠΑ, κάτι που ισοδυναμεί με κήρυξη εμφυλίου πολέμου των Δυτικών χωρών. Ωστόσο, η μετατροπή του εμφύλιου σε κυριολεκτικά Παγκόσμιο Πόλεμο δεν εξαρτάται από δευτερεύουσες δυνάμεις όπως οι Γαλλογερμανοί. Στο παρελθόν οι ισχυροί της Ευρώπης ήταν οι μοναδικές πλανητικές δυνάμεις και οι συγκρούσεις τους είχαν παγκόσμια σημασία. Τώρα είναι απλές επαρχίες, ανίκανες να γίνουν αιτία παγκόσμιας αναταραχής.
Ο Μακρόν υποδέχθηκε τον Πούτιν στις Βερσαλλίες. Δεν επρόκειτο για επίδειξη μεγαλείου, αλλά μάλλον για ασύμμετρη ανοησία. Οικοδεσπότης στο παλάτι των ένδοξων Βασιλέων της Γαλλίας, ο Μακρόν προκαλεί μάλλον θυμηδία και οίκτο παρά θαυμασμό, επειδή οι Βερσαλλίες είναι πλέον θέαμα για τουρίστες και δεν αντιστοιχούν ούτε υπονοούν κάποια ισχύ της Γαλλίας -περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.
Γερμανία και Γαλλία γεμάτες φθονερές αυταπάτες ονειρεύονται παλινόρθωση αλλά φτιάχνουν μετά βίας ζευγάρι μεσόκοπων που σέρνουν τις αιματηρές αναμνήσεις τους στις όχθες του Σηκουάνα. Και καλά ο Μακρόν είναι νέος και, ας πούμε, θέλει να ευχαριστηθεί την Προεδρία, τα μεγαλεία και όλα τα υπόλοιπα όσο προλάβει, δεν ξέρει πότε θα τελειώσει η θητεία του, οι καιροί απρόβλεπτοι. Η Μέρκελ, όμως, είναι αδικαιολόγητη. Ξέρει άριστα ότι μόνη της η Γερμανία, ηγέτης μιας δήθεν Ενωμένης Ευρώπης, με Εσθονία, Λετονία και άλλους τέτοιους κραταιούς, είναι ώριμη για τρίτη πανωλεθρία και ότι με όποιον από τους δυο, ΗΠΑ-Ρωσία, συμμαχήσει, θα είναι δεύτερη και καταϊδρωμένη. Αν δεν το ξέρει τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν. Δεν θα στενοχωρηθούν πολλοί για τις βόμβες που θα σκάσουν στα πόδια της.
Κάπως έτσι, η ελίτ της Βρετανίας αποφάσισε ότι είναι ώρα να τα μαζέψει και να φύγει από την Ε.Ε. αφήνοντας τους άλλους εταίρους έτοιμους να αλληλοφαγωθούν και να καταρρεύσουν. Το Brexit ήταν κορυφαία πολιτική (όχι στενά οικονομική) απόφαση στο πλαίσιο της σταθερά αντιγερμανικής αλλά και αντιευρωπαϊκής παράδοσης της Αγγλίας και με δεδομένη την ικανότητά της να βλέπει μακριά.
Ο Μακρόν, με τον Πούτιν στις Βερσαλλίες και τους κομπασμούς ότι έδειξε την προεδρική του ισχύ σφίγγοντας υπερβολικά το χέρι του Τραμπ, δημιουργεί την υποψία ότι έχει προδιαγραφές φελλού αλά Ολάντ. Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν είναι αυστηρά προσωπικό. Οι προσπάθειες να κατασκευαστούν κοινωνίες-πρόβατα, χωρίς ειρμό, ήθος, συνοχή, πέτυχαν ως ένα σημείο όταν κυκλοφορούσε το χρήμα και αποκοίμιζε. Η φτώχεια έφερε γκρίνια, τη Λεπέν και τον Τραμπ. Ούτε η εξωνημένη «αριστερά» από τον Σημίτη και τον Φίλη ώς τον Μπλερ και τον Σάντερς, δεν μπορούσε να σταματήσει το κακό. Οι κυρίαρχες ελίτ δεν βρίσκουν λύση. Οι μικρομεσαίοι αποδεικνύονται σκληρό καρύδι αντίθετα με τους εργάτες που μετακομίζουν μονοκόμματοι από τους κομμουνιστές στη Λεπέν, τους λες φασίστες, πετάς στο πόπολο έναν Μακρόν και ξεμπερδεύεις, για λίγο.
Ο από μηχανής θεός λέγεται τρομοκρατία. Οι πραγματικές αιτίες υπάρχουν. Τίποτα δεν έχει διάρκεια αν δεν θεμελιώνεται σε πραγματικούς όρους ζωής. Τα ψέματα χτίζουν παλάτια στην άμμο. Η τρομοκρατία βασίζεται σε θρησκευτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές αιτίες, από την αποικιοκρατία ώς τις διακρίσεις και την εκμετάλλευση σήμερα στις υποτίθεται φιλελεύθερες δυτικές κοινωνίες, εμποτισμένες από την «ανωτερότητα του δυτικού λευκού ανθρώπου».
Στις πολύνεκρες υποθέσεις τρομοκρατίας, Σαρλί- Εμπντό, Μπατακλάν στη Γαλλία και Μάντσεστερ, οι δράστες ήταν γνωστοί στις Αρχές, συνεργάτες των μυστικών υπηρεσιών, σύμφωνα με τα ΜΜΕ Γαλλίας και Βρετανίας. «Θεωρίες συνομωσίας» υποστηρίζουν ότι και στην υπόθεση των Δίδυμων Πύργων στις ΗΠΑ η CIA είχε ρόλο πρωταγωνιστή.
Οι τρομοκρατικές ενέργειες διαμορφώνουν ψυχολογία στο πλήθος. Η αυξημένη αστυνόμευση με επιχείρημα την προστασία περιουσίας, ύπαρξης και τρόπου ζωής βρίσκει ευνοϊκό έδαφος, η Δημοκρατία περιορίζεται. Ποιος προστατεύει ποιον και από ποιους είναι το ερώτημα των ημερών στην Ελλάδα και στον κόσμο. Το δίλημμα που βάζουν οι κυρίαρχοι είναι υπαρκτό: Ή πόλεμος ή θα είμαστε υπάκουοι σαν πρόβατα, ξέροντας ότι το Πάσχα δεν είναι εορτή των αμνών.
