Καθολική είναι η αποξένωση του δημάρχου Θεσσαλονίκης από τους πολίτες
Του Γιώργου Ρακκά*
Βαθαίνει η κρίση στην παράταξη της πλειοψηφίας. Πλέον, το μεγαλύτερο μέρος των συνεδριάσεων του δημοτικού συμβουλίου αναλίσκεται σε ενδοπαραταξιακές κόντρες που με τον καιρό πληθαίνουν και γενικεύονται. Ο ίδιος ο δήμαρχος τις αντιμετωπίζει με… ομοιοπαθητική ρίχνοντας περισσότερο λάδι στη φωτιά. Βοηθάει και το «εγώ» του, που είναι τεράστιο και επεκτείνεται μέρα με την μέρα -τώρα πρέπει να έχει ξεπεράσει τα όριά της πόλης και να βρίσκεται κάπου στον… Πλαταμώνα.
Ή στην Ουάσιγκτον, τις Βρυξέλλες, στα φόρα και τις συναντήσεις των Ιδρυμάτων, των λόμπι και των μεγάλων οργανισμών. Αυτά είναι τα ήθη των κοσμοπολίτικων new politics στα οποία επιδίδεται τελευταία αυτός μαζί με μια μικρή ομάδα ευνοούμενων, μετρημένων στα δάχτυλα του ενός χεριού: Από τη μία, απόλυτη ταύτιση με την παγκοσμιοποίηση, προσχώρηση στη νέα διεθνή των γιάπηδων, περιπλοκή με τα μεγάλα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Είναι απίστευτο το άνοιγμα που έχει κάνει ο Δήμος τα τελευταία χρόνια προς το κατεστημένο της Δύσης, της Τουρκίας και του Ισραήλ. Για πρώτη φορά στα χρονικά του δήμου, έχουμε αντιδημαρχία ιδρύματος… Ροκφέλερ, ενώ στο πλαίσιο της ίδιας πολιτικής αναζητούνται τρόποι για να ληφθούν δάνεια από μεγάλους διεθνείς οργανισμούς (μέχρι και η παγκόσμια τράπεζα ακούστηκε). Ο δήμαρχος προχωράει στην ίδρυση Μουσείου Ολοκαυτώματος, ΜΟΝΟ για τους εβραίους της Θεσσαλονίκης, σε αγαστή συνεργασία με το αμερικανικο-εβραϊκό λόμπι, ενώ υπό το πρόσχημα του… τουρισμού ενισχύει και τις σχέσεις με τον νέο-οθωμανικό παράγοντα.
Από την άλλη, η διοίκηση έχει απογειωθεί ολοκληρωτικά από την τοπική πραγματικότητα, τα συγκεκριμένα ζητήματα, τη «λάντζα» της διακυβέρνησης, σε τελευταία ανάλυση, από τον «καθημερινό άνθρωπο» που αποτελεί την σάρκα αυτής της πόλης. Επαίρεται για την αύξηση του τουρισμού, και αγνοεί ότι η ανεργία έχει χτυπήσει κόκκινο, ιδίως στις μικρές ηλικίες ξεπερνά το… 60% –μια κληρονομιά της ακραίας αποβιομηχανοποίησής της.
Η πόλη είναι σχεδόν ευρωπαϊκή πρωταθλήτρια στο τσιμέντο, ενώ το μόνο που κάνει η διοίκηση είναι να… εγκρίνει την κοπή και την αντικατάσταση επικίνδυνων δέντρων (επικίνδυνα, προφανώς, γιατί δεν τα φροντίζει κανείς). Οι δρόμοι έχουν το κακό τους το χάλι, και όποτε βρέχει η Θεσσαλονίκη μεταμορφώνεται σε… Βενετία.
Η αποξένωση του δημάρχου από τους πολίτες είναι καθολική. Χαρακτηριστικό είναι το επεισόδιο από τους τελευταίους εορτασμούς της Ποντιακής Γενοκτονίας· ο δήμαρχος επέλεξε να μιλήσει για τους… πρόσφυγες, το πολυπολιτισμικό παρελθόν της Θεσσαλονίκης, εισέπραξε γιούχα από το παρευρισκόμενο πλήθος, το οποίο έπειτα καταχειροκρότησε τον Σαΐτ Τσετίνογλου για την εξαιρετική του τοποθέτηση πάνω στο ζήτημα των γενοκτονιών που διέπραξαν ο Κεμάλ και οι Νεότουρκοι τη δεκαετία του 1910.
Η κατάσταση αποτελεί ευθεία αντανάκλαση της προσωπικότητας του δημάρχου: Προτιμάει την επικοινωνία, τα εξώφυλλα, να χαριεντίζεται με όλους τους ισχυρούς –της χώρας, της ευρύτερης περιοχής, του πλανήτη– να βλέπει τον εαυτό του στα εξώφυλλα, ενώ σιχαίνεται την επαφή με την πλατιά χειμαζόμενη πλειοψηφία, την οποία έχει καθυβρίσει επανειλημμένα ως «χωριάτες». Τέλος, έχει αγαστές σχέσεις με… όλες τις κυβερνήσεις από την αρχή της θητείας του – ενώ πάντα επιφυλάσσει έναν καλό λόγο για τον Αλέξη Τσίπρα, τον οποίον σ’ ένα ρεσιτάλ της γνωστής αμετροέπειας που τον χαρακτηρίζει, έχει συγκρίνει με τον… Ελευθέριο Βενιζέλο (!).
Άραγε με ποιον θα συγκρίναμε τον ίδιο; Αυτός θέλει να… συγκρίνεται διαρκώς με τον προηγούμενο. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι η κατάσταση της πόλης έχει αρχίζει να θυμίζει εκείνην… προ της απελευθέρωσής της. Μόνο τότε υπήρχε τέτοιος βαθμός παρέμβασης των ξένων παραγόντων, και ταυτόχρονα, τόσο μεγάλες κοινωνικές ανισότητες στο εσωτερικό της.
*Ο Ρακκάς Γιώργος είναι Δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης, Επικεφαλής της παράταξης «Μένουμε Θεσσαλονίκη»
