Όσο ζω, ποτέ δεν θα ξεχάσω την επόμενη μέρα από την τελετή λήξης της Ολυμπιάδας της Αθήνας.
Ήταν η μέρα κατά την οποία, προσερχόμενος στη δουλειά μου, είδα στην πόρτα τον εργοδηγό να περιμένει με χαιρέκακο ύφος… Δαράκη στην Κόρη μου τη σοσιαλίστρια διάφορους αλλοδαπούς εργάτες και να τους επιδίδει το πικρό… ραβασάκι της απόλυσης.
Μέσα σε λίγες μέρες τα γραφεία μας γέμισαν από διάφορους, μεγάλης ηλικίας, άνεργους τεχνίτες που έψαχναν δουλειά, αλλά δουλειά πλέον δεν έβρισκαν. Είναι απαραίτητο να τα θυμόμαστε αυτά, επειδή τα δύσκολα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων που ακολούθησαν μας έκαναν να ξεχάσουμε πως και πριν τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Και πως μόλις η «βιτρίνα» των Ολυμπιακών Αγώνων έφυγε από το προσκήνιο, ένας ολόκληρος κόσμος που δούλεψε για να ετοιμάσει το «μικρό θαύμα» της Αθήνας κατέρρευσε, αντιμετωπίζοντας όχι μόνο βιοποριστικά προβλήματα αλλά πολλοί εξ αυτών και διώξεις αφού όσο καιρό δούλευαν κανείς δεν ασχολιόταν με το αν είχαν ή δεν είχαν χαρτιά. Όταν, όμως, η… σεμνή τελετή έλαβε τέλος κατάντησαν ένα ενοχλητικό βάρος που έπρεπε να φύγει.
Ο αθλητισμός της βιτρίνας και των μεγάλων ευρωπαϊκών και παγκόσμιων διοργανώσεων είναι λαμπερός αλλά σχεδόν πάντα κρύβει από πίσω του μικρά ή μεγάλα δράματα.
Στην Κίνα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2008 τα εργατικά ατυχήματα ήταν σχεδόν καθημερινή υπόθεση. Στην Ουκρανία του 2012 έκαιγαν τα αδέσποτα σκυλιά για να τα αφανίσουν και να μην ενοχλούν τους τουρίστες που προσέρχονταν για να απολαύσουν το Euro.
Στη Βραζιλία, με αφορμή το Confederations Cup που διεξάγεται αυτές τις ημέρες αλλά και ενόψει του Παγκοσμίου Κυπέλλου που θα διεξαχθεί του χρόνου, εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες διαδηλώνουν για να απαιτήσουν κονδύλια ενάντια στη φτώχεια και όχι κέρδη στο μεγάλο πανηγύρι του μουντιάλ.
Και στην Τουρκία των μεγάλων πολιτικών αναταραχών του τελευταίου διαστήματος, ξεκινά την Παρασκευή το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου κάτω των 20 ετών με το καθεστώς Ερντογάν να βρίσκει μια καλή αφορμή προκειμένου να δείξει ένα ακόμα πιο αυταρχικό πρόσωπο με πρόσχημα την ασφάλεια των αποστολών.
Ο αθλητισμός της βιτρίνας και του κέρδους δεν έχει καμία σχέση με τις πραγματικές ανάγκες των λαών και των νέων ανθρώπων. Ο αθλητισμός δεν πρέπει να είναι ακριβό θέαμα και υπόθεση λίγων, αλλά καθημερινό δημόσιο αγαθό. Τα μεγάλα αθλητικά γεγονότα ας τα διοργανώνουν όσες χώρες μπορούν να τα αντέξουν οικονομικά. Χρέος της Αριστεράς είναι να ξεκαθαρίσει ότι πατριώτης δεν είναι αυτός που θέλει την προβολή της πατρίδας του έναντι οποιουδήποτε κόστους, αλλά αυτός που απαιτεί και αγωνίζεται για τις καλύτερες συνθήκες διαβίωσης των πολιτών της.
Ν.Κ.
