Μια νέα λέξη με νεφελώδη σημασία και ασάφεια περιεχόμενου (ανάλογα με το ποιος τη χρησιμοποιεί και για ποιο σκοπό) έχει εισβάλει σε αρθρογραφίες, δημοσκοπικές έρευνες, σε προσπάθειες ερμηνείας της συμπεριφοράς των πολιτών και της κοινωνίας το πρόσφατο διάστημα.
Επί της ουσίας κατασκευάζεται πάλι ένας «εχθρός», ένας «κίνδυνος» που αν δεν αντιμετωπιστεί μπορεί να δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα στην «κανονικότητα» της χώρας, στους θεσμούς, στο σύστημα. Σε παλιότερες φάσεις, κάθε φορά που υπήρχε μια βαθιά κρίση, προβάλλονταν άλλες λέξεις για να προσδιορίσουν την κοινωνική συμπεριφορά και τον «εχθρό»: Αγανακτισμένοι στις πλατείες, εθνολαϊκισμός, σκέτος λαϊκισμός (σαν ανίατη αρρώστια), ψεκασμένοι, συνωμοσιολόγοι κ.ο.κ. Τώρα είναι η σεζόν του «αντισυστημισμού» με πολλές παραλλαγές.
Από τα think tank των κατεστημένων πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων, που βλέπουν να αναπτύσσεται μια μεγάλη κοινωνική (το τονίζουμε, κοινωνική) αντιπολίτευση με αφορμή το έγκλημα των Τεμπών, γίνεται μια απόπειρα να ριχτούν στο μπλέντερ πολλές και διαφορετικές καταστάσεις και δήθεν αναλύσεις που εξηγούν το νέο φαινόμενο του «αντισυστημισμού». Ανακατεύονται ονόματα όπως Τραμπ, Όρμπαν, Λεπέν, συνάντηση δύο άκρων (ακροδεξιοί και ακροαριστεροί), κατατάσσονται τα κόμματα ανάλογα με το αν είναι ή όχι αντισυστημικά (π.χ. στην Ελλάδα Βελόπουλος, Κωνσταντοπούλου και βεβαίως η Λατινοπούλου θεωρούνται «αντισυστημιστές») και άλλα τέτοια. Αυτά στη συνέχεια ανακατεύονται με την ειδική ψυχολογία του Έλληνα, και έτσι βγαίνει το «προφίλ» του σύγχρονου αντισυστημισμού στην Ελλάδα του 2025.
Όλοι αυτοί δεν μπορούν να κατανοήσουν τη φύση του λαϊκού ριζοσπαστισμού στην ελληνική κοινωνία, και τις εκφράσεις που αυτός παίρνει κατά καιρούς. Δεν μπορούν καθόλου να εξηγήσουν πώς σήμερα, σε συνθήκες κρίσης του συστήματος πολιτικής αντιπροσώπευσης, γεννιέται μια νέα μορφή κοινωνικής αντιπολίτευσης που δεν σχετίζεται με το υπάρχον πολιτικό σύστημα αλλά, αντίθετα, επιζητεί μια μεγάλη νέα μεταπολίτευση και μια βαθιά τομή στην Πολιτειακή ζωή της χώρας. Ζητά Δικαιοσύνη και Οξυγόνο. Ζητά κατάργηση του άρθρου 86 του Συντάγματος που δίνει ασυλία σε υπουργούς και βουλευτές. Ζητά να τιμωρηθούν όλοι οι ένοχοι και να μην παραγραφούν τα εγκλήματά τους. Ζητά να λειτουργεί η χώρα, να μην διαλύεται και ξεπουλιέται, να μην περιφρονούνται οι πολίτες, να σταματήσει η διόγκωση των ανισοτήτων. Κυρίως, ζητά να μπει ένα φρένο στη διαφθορά και τη σαπίλα του πολιτικού συστήματος.
Μέσα στα δύο χρόνια που πέρασαν από το έγκλημα των Τεμπών έχουν γίνει πολλά σε επίπεδο συνείδησης και κινητοποίησης. Έχουν γίνει πολλά στην ανάδειξη των βασικών παθογενειών της χώρας: ενός πολιτικού συστήματος που υπηρετεί ένα μνημονιακό νεοαποικιακό καθεστώς ξεπουλήματος και λεηλασίας, και παράλληλα μιας ανείπωτης διαφθοράς και ατιμωρησίας ελίτ-πολιτικών-υποκόσμου· μιας άλωσης όλων των θεσμών, που κι αυτοί κάνουν τα στραβά μάτια.
Αυτή η κοινωνική αντιπολίτευση λειτουργεί ως ενεργητικός παράγοντας, διεκδικεί την ακηδεμόνευτη ταυτότητά της και διατρανώνει την απέχθειά της για το υπάρχον πολιτικό σύστημα και την «τυφλή» ηγεσία της Δικαιοσύνης. Αποφεύγει όλες τις απόπειρες να την ενσωματώσουν, να τη διαβάλλουν, να τη συκοφαντήσουν. Ψάχνει τον βηματισμό της και τον τρόπο για να αποκτήσει μια φωνή σε πανελλαδική κλίμακα. Όχι σαν επανάληψη ή αντιγραφή των κακέκτυπων των κομμάτων ή αποτυχημένων αποπειρών και αναθέσεων του παρελθόντος. Αναζητείται ένας τρόπος νέος, χωρίς υλικά και απόνερα του χθες, με φρεσκάδα, πρωτοτυπία, και κυρίως με ακεραιότητα, εντιμότητα, ήθος, θάρρος, και πολιτική σκέψη ενωτική και συνθετική – ώστε να δώσει ζωή σε μια νέα βαθιά μεταπολίτευση, και σε ένα ευρύ ακηδεμόνευτο εγχείρημα Ελευθερίας, Δικαιοσύνης και Οξυγόνου, για μια καλύτερη Ελλάδα.
