Ήταν Απρίλιος 1982 όταν το συνδικαλιστικό όργανο των ποδοσφαιριστών είχε πετύχει μια σημαντική και ιστορική για τον χώρο επιτυχία, που είχε συζητηθεί πολύ.
Ο δραστήριος ΠΣΑΠ αγωνίστηκε σαν μια γροθιά για καιρό στο πλευρό των συσπειρωμένων και αποφασισμένων ποδοσφαιριστών του Πανιωνίου για να επιτευχθεί μια μεγάλη, για τα δεδομένα της εποχής, εργασιακή νίκη για όλους τους παίκτες των ελληνικών γηπέδων! Ο αγώνας, δηλαδή, έγινε από λίγους, αλλά προς όφελος όλων… Όπως συμβαίνει συχνά, άλλωστε.
Από το 1981 οι ποδοσφαιριστές του Πανιωνίου είχαν προσφύγει, σε συνεννόηση με τον ΠΣΑΠ, στην Επιτροπή Επίλυσης Οικονομικών Διαφορών Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου και στη συνέχεια στο ΑΣΕΑΔ. Με τι αίτημα; Να δοθούν για πρώτη φορά από τις ανώνυμες ποδοσφαιρικές εταιρίες δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα στους ποδοσφαιριστές, όπως γίνεται και με κάθε άλλο εργαζόμενο. Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, ο επαγγελματίας ποδοσφαιριστής αντιμετωπίζεται συχνά, ακόμα και σήμερα, με άλλα μέτρα και σταθμά από κάποιον άλλον εργαζόμενο, σε θέματα πληρωμών, εργασιακών συνθηκών, ασφάλισης, δικαιωμάτων κ.λπ. Με εκείνη, λοιπόν, την απόφαση του Απριλίου 1982 από το ΑΣΕΑΔ (Ανώτατο Συμβούλιο Επιλύσεως Αθλητικών Διαφορών) οι παίκτες όλων των ομάδων απέκτησαν το δικαίωμα να διεκδικήσουν τα δώρα και των τριών προηγούμενων ετών. Ήταν, αναμφισβήτητα, μια σημαντική επιτυχία τους που πήγαινε κόντρα σε αντιλήψεις και νοοτροπίες ετών στα ελληνικά γήπεδα, όπου τα αφεντικά των ομάδων έναν ό,τι ήθελαν απέναντι σε παίκτες όλων των κατηγοριών. Ο ΠΣΑΠ του Αντώνη Αντωνιάδη, του Μίμη Δομάζου, του Κώστα Ιωσηφίδη, του Κώστα Λεβέντη, του Νίκου Μάλλιαρη (σήμερα υπεύθυνος ποδοσφαίρου στο Αθλητικό Τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ) κ.ά. είχε αγωνιστεί, μαζί με τους παίκτες, για την κατάκτηση ενός αυτονόητου για την υπόλοιπη κοινωνία δικαιώματος. Και ο αγώνας είχε αποτέλεσμα! Σήμερα που κεκτημένα δικαιώματα, όπως ο 13ος και 14ος μισθός αφαιρούνται ή θα αφαιρεθούν με το «έτσι θέλω» της τρόικας απ’ όλους τους εργαζόμενους, μπορούμε να κατανοήσουμε ακόμα καλύτερα τι αποτελέσματα και ανατροπές έφερνε μια τέτοια αγωνιστική διάθεση. Παράλληλα, στις μέρες μας ζοφερό είναι το κλίμα και στο ποδόσφαιρο, όπου πλέον οι ποδοσφαιριστές παραμένουν απλήρωτοι για καιρό, ενώ συχνά βιώνουν περιστατικά βίας και απαξίωσης. Έχει χαθεί πια, όμως, στον χώρο η φλόγα για συναδελφική αλληλεγγύη και μαχητικό πνεύμα…
Το 1982 μοιάζει πλέον πολύ μακρινό για το σημερινό ελληνικό ποδόσφαιρο.
Σπόρος
