Η συγκυβέρνηση πορεύεται εγκλωβισμένη στον τυφλό μονόδρομο, που από το Μνημόνιο νο 2 θα καταλήξει στην καλύτερη των περιπτώσεων (αν δεν μας έχουν βουλιάξει οριστικά εν τω μεταξύ) στο νο3, το αποκαλούμενο της… «επιμήκυνσης». Το μπλοκάρισμα είναι αμφίσημο. Από τη μία το διευθυντήριο Βερολίνου – Βρυξελλών δεν πρόκειται να δώσει κανένα περιθώριο ανάσας στην εκλεκτή του κυβέρνηση. Ήδη απειλούν με τον πολλάκις δοκιμασμένο εκβιασμό της στέρησης της επόμενης δόσης του δάνειου. Αναμενόμενη η στάση τους, αλλιώς γιατί λυσσάξανε στην κυριολεξία να διασώσουν τα ρετάλια του ντόπιου πολιτικού κατεστημένου; Προφανώς όχι για να… επαναδιαπραγματευθούν μαζί τους. Οι «δικοί μας», από την άλλη πλευρά, σημαιοφόροι της «εθνικής συνευθύνης», ταχύτατα ξεμασκαρεύονται ως συνεχιστές του έργου κατεδάφισης των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου. Αντιμετωπίζουν κατάφατσα τη σοβούσα εναντίωση μιας κοινωνίας, που είναι δεδομένο, πως δε θα αποδεχτεί την «τελική λύση», που της επιφυλάσσουν μετά πολλών επαίνων… «ανάπτυξης και κοινωνικής προστασίας».
Βενιζέλος σε ρόλο… Βενιζέλου και Κουβέλης σε ρόλο… ΓΑΠ! Ο Σαμαράς υπάρχει;
Αλλά και να εμφανιστεί ο εξαφανισμένος πρωθυπουργός τι θα είχε να πει στον κόσμο; Άραγε, θα μας κάνει την τιμή να μας ανακοινώσει ο ίδιος το τελικό αποτέλεσμα της «διαπραγμάτευσης»; Εννοείται του επόμενου Μνημονίου, γιατί την «ιδιοκτησία» του τρέχοντος ανέλαβε αυθορμήτως στο όνομα και των υπολοίπων της συγκυβέρνησης και έκτοτε το εκτελεί κατά γράμμα. Οι θεατρινισμοί του τύπου «πρωθυπουργική οργή για την απροθυμία των υπουργών για περικοπές», αποτελούν βεβαίως μία πολύ τετριμμένη και κακή σκηνοθεσία, με στόχο να παρουσιαστούν ως αναγκαία τα νέα μέτρα. Θυμίζουμε: Περικοπές μισθών, επιδόματος ανεργίας και συντάξεων, μετενέργεια, συλλογικές συμβάσεις, αφορολόγητο, χαράτσια. Αποτελούσαν τα σημεία της κυβερνητικής προγραμματικής συμφωνίας για την επαναδιαπραγμάτευση. Πλέον, υπάρχει μόνο ξερό και αδιαπραγμάτευτο Μνημόνιο. Γι’ αυτό δεν «υπάρχει» ο πρωθυπουργός. Κι εφαρμόζονται ένα προς ένα απαράλλαχτα όλα όσα η κυβέρνηση –υποτίθεται- θα διαπραγματεύονταν, ενώ επίκειται το σαρωτικό ξεπούλημα που εξαγγέλθηκε άμεσα και αβίαστα. Και, βέβαια, ούτε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, ούτε ο υπ. Οικονομικών απέκλεισαν τη λήψη νέων, των αποκαλούμενων ως «οριζόντιων μέτρων».
Ποιοι τα απέκλεισαν; Με την άνεσή τους, αφού δεν κατέχουν άλλωστε κανένα επίσημο κυβερνητικό αξίωμα, οι Βενιζέλος και Κουβέλης. Ο μεν αρχηγός του ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί στο γνωστό του ρεπερτόριο, όπου ο «μεγαλεπήβολος» στόχος της επιμήκυνσης επαναλαμβάνεται ως πανάκεια, για να συσκοτιστεί, αν είναι ποτέ δυνατόν, η καθημερινή φρίκη της προηγούμενης επιμήκυνσης, στην οποία ο ίδιος μαζί με τους Παπανδρέου, Σαμαρά και Παπαδήμο υποθήκευσαν τη χώρα. Εδώ προσχωρεί κι ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ. Στις δηλώσεις του, μετά την σύσκεψη των τριών πολιτικών αρχηγών, ενταφίασε κι αυτός την διαπραγμάτευση, προτάσσοντας ως μοναδικό στόχο την «βενιζέλεια» επιμήκυνση. Ο Φ. Κουβέλης μετεξελίσσεται σε πρωτότυπο υβρίδιο των Παπανδρέου και Καρατζαφέρη της πρόσφατης διετίας. Την προηγούμενη εβδομάδα δήλωσε πως στηρίζει «χωρίς αστερίσκους» τον κ. Στουρνάρα, άμεσα μετά την κατηγορηματική ευθυγράμμιση του τελευταίου με την τρόικα. Τώρα εξήγγειλε τα… «θα» της προστασίας των «αδυνάτων», από τα σφαγιαστικά χαράτσια. Τα οποία βεβαίως υλοποιούνται κανονικότατα, με δόσεις, ώστε να μην υπάρχουν περιθώρια «δεν έχω, δεν πληρώνω», ενώ η όποια ανακούφιση «επιμηκύνεται» από… Σεπτέμβρη και «θα» αφορά το φόρο στο πετρέλαιο θέρμανσης, για όσους η τρόικα αποδεχτεί ως «ασθενέστερους».
Καταλάβαμε και χορτάσαμε από «θα» και ψέματα… Άλλωστε ο κ. Κουβέλης ήταν ειλικρινής, ως υπεύθυνος: «μονομερείς ενέργειες δεν θα κάνουμε». Ούτε οριζόντιες περικοπές…Την επομένη εξαγγέλθηκε η περικοπή κατά το ένα τέταρτο του εφάπαξ! Διαγωνίως, όχι οριζοντίως. Επιπλέον, δεν είναι «οριζόντια μέτρα»: η απόλυση συλλήβδην των συμβασιούχων, το 1 προς 10 στις προσλήψεις χωρίς εξαιρέσεις για Υγεία και Παιδεία, η θεσμοθέτηση της εργασιακής ζούγκλας μέσω της παγίδας του «κοινωνικού διαλόγου», που προωθεί το Υπ. Εργασίας, ούτε η γενική κατάρρευση στους Δήμους με τους δημάρχους να απειλούν με παραίτηση μπροστά στην οικονομική ασφυξία, ούτε η διάλυση στα δημόσια νοσοκομεία.
Τέλος, για να μη μείνει καμία σκιά για το ότι η κυβερνητική μηχανή (παρά τις… σκληρές διαπραγματεύσεις με την τρόικα) λειτουργεί με γρήγορα αντανακλαστικά, τα ΜΑΤ εισέβαλαν στη Χαλυβουργία. Άραγε, είχε συμφωνηθεί και αυτό στη σύσκεψη των αρχηγών;
