Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Ο χώρος της Αριστεράς, με την επανεμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα, θα πολώσει ακόμα μια φορά το τοπίο μιας προδομένης ιδεολογίας. Η κομματική τράπουλα θα ανακατευτεί, για να αρχίσει ένας νέος γύρος, ο οποίος όμως δεν πρόκειται να αναστήσει τα χαμένα ιδανικά του γνήσιου σοσιαλισμού. Ο Αλέξης, πιο «χαρισματικός» από τους άλλους που κινούνται μέσα στο ίδιο πολιτικό «γήπεδο», βασίζεται στην άμβλυνση της μνήμης των περισσοτέρων. Θα βουλιάξει ακόμα περισσότερο το απομεινάρι του ΣΥΡΙΖΑ, θα διαλύσει κομματίδια ψευτοαριστερής κατεύθυνσης και θα κάνει αφαίμαξη ακόμα και από το ΠΑΣΟΚ, που θα πάρει απότομη κατηφόρα.
Όμως, η αληθινή Αριστερά έγινε ανάμνηση που μας προκαλεί νοσταλγία και πόνο. Πρώτη φορά σε παγκόσμια αναταραχή, όπου ο καπιταλισμός κερδίζει συνεχώς έδαφος, η Αριστερά είναι απούσα. Ιδεολογικά χαμένοι ταξιδιώτες, όσοι εθήτευσαν κάποτε στη μαγεία του σοσιαλισμού, ανατρέχουν πίσω στις σελίδες της Ιστορίας για να πάρουν κουράγιο. Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, εκτός από τα εκατομμύρια νεκρών που άφησε, πυροδότησε ένα ευρύ επαναστατικό ρεύμα στην Ευρώπη, που εκκινούσε από την αντίθεση στην ιμπεριαλιστική σύρραξη και έφτανε στο αίτημα του σοσιαλισμού.
Η ΕΥΡΩΠΗ σήμερα, υπό την απόλυτη κυριαρχία του πιο στυγνού καπιταλισμού των Βρυξελλών, μάταια αναμένει απ’ εκείνους που εμφανίζονται ως περίεργοι «Αριστεροί» να προβάλλουν ανάλογο «αίτημα». Ακόμα και η λέξη «σοσιαλισμός» μπήκε στο μουσείο. Τότε, λοιπόν, με τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το αίτημα του σοσιαλισμού έφτασε στο αποκορύφωμά του με την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917. Ξεχωριστή θέση όμως είχε σ’ αυτό το ρεύμα και η δράση του γερμανικού εργατικού κινήματος. Η «μακρά γερμανική επανάσταση» κορυφώθηκε τον Νοέμβριο του 1918, με την κατάλυση της μοναρχίας, και τον Ιανουάριο του 1919 με την εξέγερση των Σπαρτακιστών, που οδηγούσαν η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Καρλ Λίμπκνεχτ. Εκείνη η εξέγερση πνίγηκε στο αίμα.
Σήμερα, καμιά εξέγερση δεν εκδηλώθηκε κατά του ολοκληρωτισμού των ξένων τραπεζιτών που αλυσόδεσαν τους λαούς της Ευρώπης. Ούτε χρειάσθηκε να χυθεί αίμα, αφού στην καπιταλιστική «ευρωπαϊκή προοπτική» φόρεσαν έναν μανδύα ψευτοδημοκρατίας. Στο μεταξύ όμως, τα παλιά εκείνα χρόνια, ανέβαινε ραγδαία η επιρροή του ναζιστικού κόμματος. Τα φώτα άρχισαν να σβήνουν στην Ευρώπη…
ΣΗΜΕΡΑ, τα φώτα της Ευρώπης φωτίζουν τη μεταμφίεση του «εκσυγχρονισμένου» γερμανικού ναζισμού, που έχει ευρωπαϊκή ταυτότητα και τη δυναμική του ΝΑΤΟ! Πήγαμε ίσως πολύ πίσω. Αλλά στα χρόνια μετά την εδώ μεταπολίτευση είχαμε ελπίσει ότι η Αριστερά αποκτούσε φτερά. Κοιτούσαμε γύρω μας στον ευρωπαϊκό χώρο και γεμίζαμε από αισιοδοξία, υπέρμετρη ίσως. Το όνομα του αξέχαστου ηγέτη του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος Ενρίκο Μπερλινγκουέρ είχε συνδεθεί με το όνομα του Γάλλου Κομμουνιστή Ζωρζ Μαρσαί και του Ισπανού Σαντιάγκο Καρίγιο, με την κίνηση του 1970, που ολοκληρώθηκε με τον ευρωκομμουνισμό. Αυτή η καινούργια ονομασία που μας είχε γοητεύσει ως πολιτική πρόταση, είχε ανησυχήσει τόσο τον Λεονίντ Μπρέζνιεφ όσο και τον ραδιούργο Αμερικανό υπουργό Χένρι Κίσινγκερ. Ο πρώτος φοβήθηκε το αίτημα για αυτονομία και άλλων κομμουνιστικών κομμάτων, που δυναμίτιζε τα θεμέλια της σοβιετικής ιδεολογικής αυθεντίας. Και ο δεύτερος έστειλε οδηγίες στις αμερικανικές πρεσβείες να αποθαρρύνουν τον διάλογο μεταξύ αστικών και κομμουνιστικών κομμάτων.
Ο Μπερλινγκουέρ το 1969 ενθουσίασε τις μάζες όταν είπε: «Απορρίπτουμε την ιδέα ύπαρξης ενός μόνο μοντέλου σοσιαλιστικής κοινωνίας, που μπορεί να ισχύσει σε όλες τις περιπτώσεις». Μεταπολεμικά, τα δύο μεγαλύτερα Κ. Κ. της Ευρώπης, το ιταλικό και το γαλλικό, επενδύοντας στις αντιφασιστικές περγαμηνές τους, απέκτησαν ισχυρή κοινοβουλευτική δύναμη. Οι καπιταλιστικές κρυφοφασιστικές δυνάμεις θέλησαν να εξαλείψουν τέτοιες δυνατότητες. Έσβησαν την Αριστερά, αφού τη νόθευσαν με σουρεαλιστές ευρωπαϊστές. Ένας τέτοιος ήταν ο «σοσιαλιστής» Μπετίνο Κράξι, που αποδοκίμαζε με άλλους εγκαθέτους τον Μπερλινγκουέρ, όταν μιλούσε σε συγκεντρώσεις, και τον σφύριζαν! Ο Κράξι είχε πει: «Δυστυχώς, δεν ξέρω να σφυρίζω. Αλλιώς θα σφύριζα κι εγώ…»!
Οι δυνάμεις που κρύβονταν πίσω από τον Κράξι, δεν ήθελαν να αποκτήσει ξανά φτερά η Αριστερά με τον Μπερλινγκουέρ, που ξεχώριζε για την ειλικρίνεια, τη σοβαρότητα και την αλήθεια του λόγου του. Ο πρόεδρος της Αμερικής, Φορντ, είχε δηλώσει τότε: «Κανένα μέλος Κ. Κ. όπως ο κ. Μπερλινγκουέρ, δεν μπορεί να γίνει πρωθυπουργός μιας χώρας του ΝΑΤΟ! Τελεία και παύλα. Το είπαμε στους Ιταλούς και το επαναλάβαμε σ’ όλες τις ευρωπαϊκές χώρες…» Ο Κράξι έγινε πρωθυπουργός της Ιταλίας, επειδή ακολούθησε τις οδηγίες του Φορντ.
Η αξίωση του Φορντ, που ήταν «δόγμα» για όλους τους Αμερικανούς Προέδρους, μεταφέρθηκε και στην Ελλάδα. Το καλοκαίρι του 1977, ο πρόεδρος της ΕΔΑ Ηλίας Ηλιού, είχε πει με καλή διάθεση ότι «το μέλλον της ευρωπαϊκής ιδέας ανήκει στην Αριστερά. Μόνο η Αριστερά μπορεί να βγάλει την ευρωπαϊκή ιδέα από το σημερινό τέλμα και να την ολοκληρώσει σε πολιτική ενοποίηση…» Δεν φαντάσθηκε όμως ότι η «ενοποίηση» εκείνη ήταν παγίδα για να αιχμαλωτίσει ο στυγνός καπιταλισμός τους ευρωπαϊκούς λαούς, μέσα στο δικό του οικονομικό γκέτο. Η Αριστερά μπήκε στον θάλαμο των αερίων…
ΣΤΙΣ 25 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ του 2015, ο Αλέξης Τσίπρας κέρδισε τις εκλογές με 36,34%, 149 βουλευτές, και έκανε κυβέρνηση με τους «Ανεξάρτητους Έλληνες» του δεξιού Πάνου Καμμένου. Στη μεταπολεμική Ελλάδα, λοιπόν, «πρώτη φορά Αριστερά»;
Το δόγμα του Φορντ εξακολουθούσε πάντα να ισχύει. Σε χώρα του ΝΑΤΟ δεν επιτρέπεται Αριστερός κυβερνήτης! Ένα πεντάμηνο διαπραγματεύσεων, εκβιασμών και απειλών με τους «θεσμούς», οδήγησε σε αδιέξοδο, καθώς οι απαιτήσεις των «εταίρων» της χώρας ήταν σε απόλυτη αντίθεση με ό,τι διεκήρυττε ο ΣΥΡΙΖΑ όλα τα προηγούμενα χρόνια, με την εκλογική εντολή που έλαβε από τον ελληνικό λαό και με τις προγραμματικές του δηλώσεις. Σταδιακά, η εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων προς τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη άρχισε να εξανεμίζεται. Η ανύπαρκτη προετοιμασία για την προαναγγελθείσα σύγκρουση και η απουσία σχεδίου απεγκλωβισμού της χώρας από τις μνημονιακές δεσμεύσεις, οδήγησαν στην αυτομόληση της κυβέρνησης και του κόμματος στο μνημονιακό στρατόπεδο. Ο Αλέξης προκήρυξε δημοψήφισμα για την αποδοχή ή απόρριψη της πρότασης-τελεσίγραφο της φασιστικής τρόικας, εισηγούμενος την απόρριψή του, εικάζοντας πως το αποτέλεσμα θα του επέτρεπε να συμβιβαστεί με τους δυνάστες. Εκείνοι όμως ήσαν αμείλικτοι.
Κι έτσι ο Αλέξης ανέτρεψε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και υπερψήφισε το τρίτο μνημόνιο, μαζί με Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και «Ανεξάρτητους Έλληνες»! Έτσι η Αριστερά προδόθηκε και έμεινε η μελαγχολία της ήττας. Η αρχομανία κανόνισε το ιδεολογικό κοστούμι που θα φορούσε ο Αλέξης. Άστατος και ευμετάβλητος στις ιδέες του, αγκάλιασε τη Μέρκελ κι εκείνη έντεχνα τον έσφιξε και τον έπνιξε.
Στην άνοδο του ναζισμού στη Γερμανία, άρχουσα τάξη ήταν οι κολοσσοί του τραπεζικού κεφαλαίου. Ο Κρουπ, ο Τίσεν, ο Φόγκλερ, κ.ά. Σήμερα, άρχουσα τάξη πάλι είναι οι κολοσσοί του γερμανικού τραπεζικού κεφαλαίου, που αγόρασαν τις τράπεζές μας και μας υποδούλωσαν. Γι’ αυτά όμως δεν λένε λέξη οι «προοδευτικοί» του αντιπολιτευτικού χώρου και αρκούνται σε μια αντιμητσοτακική ρητορική.
Δεν ξέρω γιατί, έρχεται συνέχεια στο μυαλό μου, εκείνη η κραυγή του Ιταλού ηγέτη Παλμίρο Τολλιάτι: «Έξω οι παλιάτσοι από το στρατόπεδο του αγώνα…»!
