Οι αυτοδιοικητικές εκλογές στο ισπανικό κράτος αναδεικνύουν δημοτικά συμβούλια, κοινοβούλια επαρχιών, περιφερειακά συμβούλια στις αυτόνομες περιοχές, νησιωτικά συμβούλια στις Βαλεαρίδες και τα Κανάρια και πάει λέγοντας. Παρά την περιπλοκότητα, αυτή τη φορά εξάχθηκε ένα σαφές συμπέρασμα: η Δεξιά και στις δύο βασικές εκφάνσεις της (Λαϊκό Κόμμα και Vox) κέρδισε, η Κεντροαριστερά ηττήθηκε. Για την ακρίβεια, το Σοσιαλιστικό Κόμμα –ο βασικός πυλώνας της σημερινής κυβέρνησης– μείωσε ελαφρά τα ποσοστά του σε σχέση με τις αυτοδιοικητικές του 2019 (αλλά έχασε σημαντικά προπύργια), οι δε Podemos –στους οποίους ανήκει και η Ενωμένη Αριστερά– κυριολεκτικά συνετρίβησαν. Το 2015 είχαν πάρει συνολικά το 13% των εδρών, το 2019 έπεσαν στο 8,7%, τώρα κατρακύλησαν στο 2%.
Με μία έννοια, μάλλον πρόκειται για το τέλος του παραμυθιού της προοδευτικής συγκυβέρνησης. Κι ακόμη περισσότερο, για την ταφόπλακα ενός κύκλου ελπίδων και ριζοσπαστισμού που είχε ανοίξει με το κίνημα των Πλατειών και βρήκε πολιτική έκφραση με την έκρηξη των Podemos. Οι οποίοι, όμως, κατάφεραν πολύ γρήγορα να διαλύσουν τις ψευδαισθήσεις, μετατρεπόμενοι σε όχημα «ρεαλιστικής» διαχείρισης της εξουσίας και «τακτοποίησης» πλείστων ηγετών τους, αλλά και σε αρένα αντιπαράθεσης προσωπικών φιλοδοξιών. Το 2019 πρόσφεραν σανίδα σωτηρίας στο πολιτικό σύστημα, παίρνοντας υπουργικές καρέκλες στην κυβέρνηση του «σοσιαλιστή» Σάντσεθ, και έκτοτε άρχισαν να πέφτουν αργά μα σταθερά οι αυλαίες του τέλους.
Μπροστά στην απώλεια προπυργίων του και, κυρίως, τη συντριβή των συνεταίρων του, ο Σάντσεθ υπέβαλε την παραίτησή του και προκηρύχθηκαν πρόωρες βουλευτικές εκλογές για τις 23 Ιουλίου. Εκεί θα γίνει το οριστικό «ταμείο» του πολιτικού μεταμορφισμού, από τους Podemos του 2014 στο Sumar του 2023 (το Sumar είναι εκλογικό μέτωπο των Unidas Podemos, μίας διάσπασής του υπό τον τίτλο Más País, της Ενωμένης Αριστεράς, των δύο Πράσινων κομμάτων και 7 ακόμη κομμάτων από «επαρχίες» του ισπανικού κράτους). Το Σοσιαλιστικό Κόμμα, από την άλλη, ελπίζει να κρατήσει τον κύριο όγκο των δυνάμεών του. Η Δεξιά προσδοκά την επιστροφή της στην κυβερνητική εξουσία μετά από μεγάλο διάλειμμα (βοηθά και η εξαφάνιση των Ciudadanos, σχηματισμού αντίστοιχου του «δικού μας» Ποταμιού). Τα δε αυτονομιστικά κόμματα των Καταλανών, Βάσκων και άλλων ευελπιστούν να μην συμπιεστούν από τη λογική του «μικρότερου κακού» μπροστά στον μπαμπούλα μιας δεξιάς κυβέρνησης. Με άλλα λόγια, όπως έστρωσε καθένας, θα κοιμηθεί…
