Μόλις τέλειωσε η σύνοδος κορυφής των 16 ο Γ. Παπανδρέου, συνεχίζοντας τις αερολογίες, δήλωσε: “Οι κόποι και οι θυσίες του ελληνικού λαού πιάνουν τόπο. Νίκησε η Ελλάδα του ευρώ”.
Οι θριαμβολογίες δεν θα αντέξουν ούτε μερικά εικοσιτετράωρα, μπροστά στις αδυσώπητες αλήθειες των αποφάσεων που θα δείξουν ότι τα «σωσίβια» αντί να σώζουν, βουλιάζουν και πνίγουν την χώρα και τους εργαζόμενους. Ότι η κοινοπραξία Γερμανίας–Γαλλίας, Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας–ΔΝΤ συνεχίζει να έχει ως στόχο την κατάσχεση και δήμευση της χώρας προς όφελος των δανειστών της. Η Ελλάδα του ευρώ βυθίζεται, δένεται πισθάγκωνα, δεν έχει καμία επιλογή. Δεν μπορεί να διαλέξει την Σκύλα (ΕΕ) από την Χάρυβδη (ΔΝΤ), έχει πλέον και την Σκύλα και την Χάρυβδη. Για την χώρα, για την κοινωνία, για το λαό και τους εργαζόμενους έρχονται πολύ χειρότερες μέρες.
Υπάρχει κάποια διέξοδος, κάποια προοπτική; Αυτό είναι το κεντρικό ερώτημα για όλους, συμπεριλαμβανομένης της Αριστεράς.
Η πραγματικότητα των δύο τελευταίων χρόνων έχει δείξει ορισμένα νέα και συγκεκριμένα πράγματα που επιδρούν στην συνείδηση και τους συσχετισμούς.
Τον Δεκέμβριο του 2008, η εξέγερση της νεολαίας έδειξε ότι υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα μέσα στους νέους, όχι μόνο για την αστυνομική βία και αυθαιρεσία (κορυφή του παγόβουνου), αλλά συνολικά μια κρίση αξιών και δυνατοτήτων μέσα σε ένα σύστημα σε κρίση. Συγκίνησε πολλούς, ίσως φόβισε περισσότερους, αλλά παραμένει ένα συμβάν με τεράστια φόρτιση και απήχηση, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στον κόσμο. Δεν είναι ψέμα πως όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις φοβήθηκαν για ανάλογες κοινωνικές εκρήξεις.
Στις αρχές του 2009 όλοι είδαν πως λεφτά υπάρχουν, αλλά στρέφονται στην κατεύθυνση στήριξης των τραπεζών και όχι των εργαζόμενων. Τα 28 δις που δόθηκαν στις τράπεζες κουρέλιασαν τα επιχειρήματα πως δεν υπάρχουν χρήματα, πως για όλα φταίει το κράτος (που γίνεται σωτήρας των τραπεζών με λεφτά των εργαζόμενων).
Στις αρχές του 2010 έχουμε κατάρρευση των μύθων της «ισχυρής Ελλάδας» και του «ευρωπαϊσμού». Η Ελλάδα είναι προ της χρεοκοπίας, την έχουν στο στόχαστρο οι «σύμμαχοί» της, με πρώτη την Γερμανία και η ΕΕ αρχίζει να φαίνεται σαν τέτοια που είναι: μια σε κρίση λυκοσυμμαχία, με ηγεμονεύουσες δυνάμεις και με ζώνες υπό επιτήρηση. Η κρίση του «ευρωπαϊσμού» είναι πιο βαθιά και προκαλεί πολλές συνεχιζόμενες αναταράξεις. Οδηγεί ευτυχώς, μετά από πολλά χρόνια και με μεγάλη καθυστέρηση, να «σπάσει το σπυρί» της ευλάβειας προς την «ευρωπαϊκή ιδέα». Έτσι αρχίζουν πολλοί διανοούμενοι και αριστεροί να ξανασκέφτονται για τους όρους και τις σχέσεις της Ελλάδας με την ΕΕ. Το κυριότερο, μια αριστερή πολιτική μπορεί να τεθεί με πραγματικούς όρους που αφορούν την χώρα, την κοινωνία και το λαό και όχι με ιδεολογίζοντες όρους.
Αυτή η αριστερή πολιτική και προοπτική, αυτή η πράξη που θα υπερασπίζεται τα συμφέροντα των εργαζόμενων, είναι το πραγματικό ζητούμενο. Η συζήτηση –παρά τις ζημιές που έχουν προκληθεί- μπορεί να ανοίξει και να γίνει πιο ουσιαστικά, γιατί η κρίση πρόκειται να συμπαρασύρει κι άλλα θέσφατα και άγια στοιχεία σταθερότητας και ακινησίας, που είχαν επιβληθεί και όχι πάντα προς το καλύτερο.
