Για τον ρόλο «επώνυμων» στελεχών την κρίσιμη στιγμή
Βρισκόμαστε δύο μέρες πριν από την κρίσιμη Κυριακή. Η σημασία της νίκης του «όχι» παραμένει η μόνη αδήριτη αναγκαιότητα. Αναγκαιότητα όχι γιατί από αυτό το «όχι» θα προκύψει τάχα μια εύκολη ή έντιμη συμφωνία. Τέτοια δεν προτείνεται, πολύ περισσότερο δεν παλεύεται, πια ούτε από τη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Η αναγκαιότητα του «όχι» αφορά αποκλειστικά την επόμενη μέρα. Έχει τεράστια σημασία να μπούμε ως λαός με τη νίκη του «όχι» στην επόμενη μέρα, παρά ταπεινωμένοι, υποταγμένοι στις προτροπές της συμμορίας των μνημονιακών – μέσα και έξω από τη χώρα.
Το «όχι» δεν θα λύσει με τρόπο μαγικό τα τεράστια προβλήματα που φέρνει η νέα περίοδος. Το «όχι» επιτρέπει να συνεχιστεί η μάχη. Να συνεχιστεί ο αγώνας με το κεφάλι ψηλά και κυρίως με το λαό ενεργοποιημένο, καταλυτικό παράγοντα, πραγματικό πρωταγωνιστή της επόμενης μέρας. Γιατί ανάμεσα στα άλλα ήρθε η ώρα να το πάρουμε χαμπάρι. Οι μεγάλες αλλαγές δεν γίνονται από περίκλειστα κυβερνητικά επιτελεία, διαπραγματευτικές ομάδες και έξυπνες διατυπώσεις εντός της λογικής και του πλαισίου των δανειστών. Μεγάλες μάχες κερδίζονται από το λαό, συγκροτημένο σε σώμα. Και από αυτή τη πλευρά το δημοψήφισμα της Κυριακής δίνει μια ακόμα ευκαιρία.
Μια μάχη κερδίζεται με αλήθειες. Και η αλήθεια είναι ότι το δημοψήφισμα επιλέχθηκε ως απάντηση στον πιο ταπεινωτικό, εξευτελιστικό για τον ελληνικό λαό εκβιασμό των επικυρίαρχων σε Ε.Ε. και ΔΝΤ. Η αλήθεια είναι ότι το δημοψήφισμα δεν οργανώθηκε με τον καλύτερο τρόπο. Δεν σταθμίστηκε η στιγμή, δεν μετρήθηκαν όλες οι περιπλοκές που οργάνωσαν οι δανειστές αλλά και όσοι μνημονιακοί ανέχθηκε η κυβέρνηση να παραμείνουν σε κρίσιμες θέσεις.
Το πιο επώδυνα ορατό είναι ότι η ίδια η κυβέρνηση δεν υπερασπίσθηκε σθεναρά την επιλογή της, όταν η τρόικα ανέλαβε θέση αρχιστράτηγου του «ναι» και σκλήρυνε τη θέση της. Τι υπηρετεί άραγε, ποιον καθησυχάζει και ποιον αποσυντονίζει η αποδοχή, έστω και ελαφρά(;) τροποποιημένης, της πρότασης των δανειστών λίγες μέρες πριν από το δημοψήφισμα; Τι προοπτικές δίνει; Τι δυναμική δημιουργεί;
Ώρα να σιωπήσουν
Πολύ περισσότερο δεν κερδίζονται μάχες όταν υπάρχει ανοικτή υπονόμευση, αμφίσημες δηλώσεις προσωπικές στρατηγικές από επώνυμα στελέχη την πιο κρίσιμη στιγμή.
Δύο ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, οι Χρυσόγονος και Κούλογλου, τάχθηκαν ανοιχτά υπέρ της ακύρωσης του δημοψηφίσματος. Ο πρώτος έδωσε στη δημοσιότητα παλαιότερη επιστολή που προειδοποιούσε ότι «…η ρήξη με τους δανειστές είναι μια ανέφικτη επιλογή και αν επιχειρηθεί η κατάληξη θα είναι η χώρα να επιστρέψει στο μνημονιακό εγκλωβισμό υπό χειρότερους όρους». Ο δεύτερος ζήτησε να αξιοποιηθεί η πρόταση Γιούνκερ δηλώνοντας ότι «…στην περίπτωση που το “όχι” υπερισχύσει… Θα πρόκειται για πύρρειο νίκη της Aριστεράς, που θα χρεωθεί την οικονομική και κοινωνική αποσταθεροποίηση». Στο ίδιο κλίμα οι δηλώσεις του αντιπροέδρου της Βουλής, Αλ. Μητρόπουλου, που… ξαφνικά ανακάλυψε ότι το δημοψήφισμα «διχάζει το λαό» και τάχθηκε εναντίον του. Και οι τρεις αξιολογούν τις απόψεις και τη θέση τους στο πολιτικό σύστημα πέρα και πάνω από τους εκβιασμούς που αφορούν την τύχη ενός ολόκληρου λαού. Και αυτό τη στιγμή μια αποφασιστικής σημασίας μάχης. Καλύτερη η σιωπή.
Την ίδια σύγχυση προκάλεσαν όμως οι δηλώσεις και άλλων επώνυμων κομματικών και κυβερνητικών στελεχών. Ο Δ. Παπαδημούλης δεν σταμάτησε στιγμή να καλεί «να βρεθεί άμεσα λύση» και με αφορμή τη τελευταία πρόταση Τσίπρα στους «θεσμούς» βιάστηκε (γιατί άραγε;) να τουιτάρει «επείγει το “ναι” στη πρόταση μέσα και έξω». Οι μετέπειτα διορθωτικές δηλώσεις δεν απάλυναν τη δημόσια εικόνα όπου στελέχη αναζητούν απελπισμένα προσχήματα αναστολής μιας σύγκρουσης που επέλεξαν και μεθοδεύουν εκβιαστικά οι δανειστές. Σύγχυση προκάλεσαν και οι δηλώσεις του αντιπροέδρου Γ. Δραγασάκη στη γνωστή συνέντευξη στη ΕΡΤ που μιλώντας για το δημοψήφισμα δήλωσε: «Είναι ένα πολιτικό θέμα. Η κυβέρνηση η οποία αποφάσισε το δημοψήφισμα, μπορεί να αποφασίσει και κάτι διαφορετικό. Γιατί έγινε το δημοψήφισμα; Γιατί το προκηρύξαμε; Για να πετύχουμε μία συμφωνία η οποία θα εκπληρώνει κάποια κριτήρια». Το να έχει ακόμα τη βεβαιότητα ότι οι θεσμοί θα του κάνουν τη χάρη, είναι δικαίωμά του. Αλλά να αφήνει αιχμές για την τύχη του δημοψηφίσματος πριν διαψευστεί, για άλλη μια φορά, πραγματικά δεν είναι κατανοητό ως σκοπιμότητα. Πολύ περισσότερο όταν αντίστοιχες δηλώσεις φέρεται ότι έκανε, και δεν διαψεύστηκαν, ο Γ. Βαρουφάκης παρεμβαίνοντας στη Σύνοδο του Eurogroup : «Αν υπάρξει συμφωνία η κυβέρνηση είναι έτοιμη να αποσύρει το δημοψήφισμα ή να τροποποιήσει τη θέση της σε “ναι”». Μένει ακόμα να εξηγηθεί τι σημαίνει και κυρίως τι μήνυμα στέλνει η χτεσινή δήλωσή του ότι αν επικρατήσει το «ναι» θα παρατηθεί. Αυτός ας κάνει ό,τι νομίζει. Οι απλοί πολίτες από τι αλήθεια θα παραιτηθούν;
Όταν, έστω και αναγκαστικά, έχεις μπει σε μια μάχη αντιπαράθεσης και μάλιστα με ισχυρούς-αδίστακτους αντιπάλους, ο μόνος δρόμος είναι να την πας μέχρι τέλους χωρίς ταλαντεύσεις. Αν δεν μπορείς να αντέξεις τέτοια στάση, είναι προτιμότερη η σιωπή.
