Της Δέσποινας Σπανού *
Τα όσα έχουν συμβεί τον τελευταίο χρόνο στην Ελλάδα ξεπερνούν και την πιο νοσηρή φαντασία.
Ουδείς θα μπορούσε να φανταστεί το σενάριο βάσει του οποίου μεθοδεύτηκε η παρουσίαση της αδυναμίας της δανειοληπτικής ικανότητας της χώρας, της ανάγκης υπαγωγής στο Μηχανισμό Στήριξης ΔΝΤ – Ευρωπαϊκής Ένωσης και συνεπώς της ανάγκης λήψης των πιο σκληρών μέτρων εναντίων των εργαζομένων, εναντίων της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
Σήμερα ένα χρόνο μετά τις εκλογές και λίγους μήνες μετά την ψήφιση του περίφημου Μνημονίου, τα αποτελέσματα είναι ορατά και στον πιο δύσπιστο.
Μείωση μισθών κατά 25 έως 35%, αποδιάρθρωση εργασιακών σχέσεων, μείωση συντάξεων, περικοπή κοινωνικών δαπανών, τεράστια ύφεση, ανεργία που προβλέπεται να ξεπεράσει το 20%. Η κυβέρνηση όμως ακολουθεί πιστά το σχέδιο χωρίς να ενδιαφέρεται για τις κοινωνικές συνέπειες.
Ήδη προετοιμάζουν το έδαφος για νέα σκληρά μέτρα με βάση την αναπροσαρμογή του ελλείμματος.
Ποιος θα είναι πάλι ο πρώτος στόχος; Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο.
Η κυβέρνηση, εκμεταλλευόμενη τα προβλήματα που σε μεγάλο βαθμό η ίδια έχει προκαλέσει (οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ κυβερνάνε το μεγαλύτερο διάστημα της μεταπολιτευτικής ιστορίας) στοχοποιεί τους δημόσιους υπαλλήλους για να στρέψει την οργή του κόσμου εναντίον των εργαζομένων, ούτως ώστε εκείνη ανενόχλητη να υλοποιεί την πολιτική της;
Ποια είναι αυτή;
Παραπέρα μείωση αποδοχών, συνολική απαξίωση της δημόσιας διοίκησης, εκχώρηση αρμοδιοτήτων στον ιδιωτικό τομέα, μεταφορά του κόστους των όποιων υπηρεσιών οφείλει να παρέχει το Δημόσιο στον φορολογούμενο πολίτη, περισσότερα κέρδη για τους κεφαλαιούχους.
Διαίρει και βασίλευε
Με ποιον τρόπο προσπαθεί να προωθήσει την πολιτική της;
Το νέο μισθολόγιο χρησιμοποιείται σαν εργαλείο για να κατοχυρώσει και θεσμικά την μείωση των μισθών που έγινε μέσω Μνημονίου, ούτως ώστε να συνεχιστεί αυτή η πολιτική τα επόμενα χρόνια.
Για να πετύχει αυτό χρησιμοποιεί την γνωστή τακτική:
Ενίσχυση του κοινωνικού αυτοματισμού, διαίρει και βασίλευε.
Εμφανίζει τους δημόσιους υπαλλήλους ως υπέρογκα αμειβόμενους, παρουσιάζοντας πλαστά στοιχεία αλλά και συγκρίνοντας τις όποιες αμοιβές με αυτές του ανειδίκευτου εργάτη, γεγονός που αποδεικνύει ότι βασικός στόχος είναι όλες οι αμοιβές να κατέβουν σε αυτό το επίπεδο!
Καλλιεργεί τις αντιπαραθέσεις μεταξύ των υπαλλήλων αναδεικνύοντας τις διαφορές στο ύψος των επιδομάτων όχι για να άρει τις ανισότητες, με την αναβάθμιση των αποδοχών συνολικά, αλλά για να μειώσει παραπέρα τις αποδοχές όλων.
Άλλωστε το ίδιο σχέδιο είχε ακολουθήσει και στις αρχές του χρόνου και το αποτέλεσμα ήταν η μείωση των μισθών όλων και η κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού.
Προωθεί ξεχωριστό μισθολόγιο για τους νέους σε πολύ χαμηλά επίπεδα αλλά και σύνδεση μισθού παραγωγικότητας όχι για να επιτύχει την μεγαλύτερη απόδοση των υπηρεσιών, αλλά για να ενισχύσει περισσότερο τον κομματισμό, την εξάρτηση και τις αντιπαραθέσεις μεταξύ των υπαλλήλων με τελικό στόχο την μείωση του μισθολογικού κόστους, τον πλήρη διασυρμό των δημοσίων υπαλλήλων και υπηρεσιών.
Συγκεκριμένα:
Σύνδεση μισθού-παραγωγικότητας η οποία δεν μπορεί να εφαρμοστεί σαν μέτρο.
Η κυβέρνηση το χρησιμοποιεί επικοινωνιακά αποκρύπτοντας βέβαια ότι υπάρχει νομοθεσία βάσει της οποίας μπορούν να αντιμετωπιστούν φαινόμενα ολιγωρίας ή αδιαφορίας εκ μέρους των υπαλλήλων, τα οποία επικαλείται, αλλά δεν μπορεί να μετρηθεί το περιεχόμενο συγκεκριμένων αρμοδιοτήτων.
Πώς μπορεί να μετρηθεί, π.χ., η παραγωγικότητα του γιατρού, του εκπαιδευτικού, του νοσηλευτικού, του διοικητικού υπαλλήλου;
Με πόσες επεμβάσεις κάνει, πόσους μαθητές έχει, πόσους πολίτες εξυπηρετεί; Η παραγωγικότητα της κάθε υπηρεσίας είναι ευθύνη του υπαλλήλου;
Δεν εξαρτάται από τις υποδομές, από τη χρηματοδότηση, από τη στελέχωση και από την κοινωνική βάση τής κάθε υπηρεσίας;
Καθημερινώς ακούμε από τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ ότι ταλαιπωρούνται ασθενείς σε νοσοκομεία ή υπηρεσίες του ΙΚΑ, σχολεία δεν μπορούν να λειτουργήσουν, ασφαλιστικά ταμεία δεν μπορούν να δώσουν συντάξεις…
Κυβερνητική αποποίηση ευθύνης
Είναι ευθύνη των υπαλλήλων και όχι των κυβερνήσεων, ότι έχουν κατακλαπεί τα αποθεματικά των ταμείων και δεν χρηματοδοτούνται για να δώσουν συντάξεις, ότι έχει μειωθεί τραγικά το νοσηλευτικό προσωπικό ή ότι υπάρχουν ελλείψεις στα σχολεία; Ή με ποια κριτήρια θα γίνουν οι συγκρίσεις μεταξύ των υπηρεσιών;
Τα έσοδα μιας μεγάλης οικονομικής υπηρεσίας μπορούν να συγκριθούν με τα έσοδα μιας υπηρεσίας που καλύπτει περιοχές με μεγάλη οικονομική ύφεση, φτώχεια και ανεργία.
Είναι ευθύνη του υπαλλήλου αν δεν μπορεί να αυξήσει τα έσοδα και πρέπει να τιμωρηθεί γι’ αυτό ή της κυβέρνησης και της πολιτικής που εφαρμόζει;
Η κυβέρνηση με αυτόν τον τρόπο προσπαθεί να καταστήσει και πάλι τον υπάλληλο αποκλειστικά υπεύθυνο για την αναποτελεσματικότητα της Δημόσιας Διοίκησης, αλλά και να τον καταστήσει πειθήνιο όργανο του κάθε πολιτικού προϊστάμενου που θα κρίνει την παραγωγικότητά του (;) αλλά και της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας από την οποία θα εξαρτάται για να τοποθετηθεί στην αποτελεσματική (;) υπηρεσία για να επιτύχει καλύτερες αποδοχές.
Οι επιδιώξεις αυτές δεν πρέπει να περάσουν
Εκείνο που έχει ανάγκη ο τόπος είναι η αναβάθμιση των δημόσιων υπηρεσιών, η χρηματοδότηση τους, η ενίσχυσή τους με το κατάλληλο προσωπικό (χιλιάδες νέοι, με πολλά προσόντα παραμένουν άνεργοι, διεκδικώντας μια θέση εργασίας), για να μπορέσει ο δημόσιος τομέας να αποτελέσει μοχλό ανάπτυξης και οι δημόσιες υπηρεσίες να ικανοποιούν τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου.
Απαραίτητη προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η οικονομική αναβάθμιση του ανθρώπινου δυναμικού της Δημόσιας Διοίκησης μέσα από ένα νέο μισθολόγιο που να ανταποκρίνεται στο κόστος ζωής και να αποτελεί βάση για αξιοπρεπείς συντάξεις.
Προς αυτή την κατεύθυνση οφείλουμε να αγωνιστούμε οι δημόσιοι υπάλληλοι με τη συμπαράσταση όλου του ελληνικού λαού, διότι η προστασία των δημόσιων υπηρεσιών και η ανάπτυξη του κοινωνικού κράτους είναι υπόθεση όλων μας.
* Η Δέσποινα Σπανού είναι μέλος της Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ.
