Αγαπητέ Αλέξη,
Ως λάτρης του ποδοσφαίρου –όπως έδειξες με την προεκλογική σου εμφάνιση στο πρόσφατο ντέρμπι Παναθηναϊκός-ΑΕΚ–, επίτρεψε σε έναν βετεράνο του αθλήματος και παλιό σου φίλο, να ενημερώσει έναν υποψήφιο Πρωθυπουργό, για τα όσα λαμβάνουν χώρα τα τελευταία χρόνια στο λαοφιλέστερο των αθλημάτων, και δει μετά το 2016 που η κυβέρνησή σου ανέτρεψε την τότε διοίκηση της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, αναδεικνύοντας στη θέση της μια νέα εξίσου ελεγχόμενη από δυνάμεις οι οποίες επί δεκαετίες καθοδηγούν ατιμώρητα το ποδόσφαιρο από το παρασκήνιο. Μια διοίκηση την οποία το κόμμα σου δεν τόλμησε να αμφισβητήσει ούτε από τα έδρανα της αντιπολίτευσης, ίσως επειδή υπηρετεί συμφέροντα με τα οποία συνεργάστηκες κατά την πρωθυπουργική σου θητεία. Η αθλητική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ (υπάρχει άραγε;) δεν εξέδωσε, έστω για τα μάτια του κόσμου, μία τυπική ανακοίνωση καταδίκης της αναρρίχησης στην ποδοσφαιρική ηγεσία του άλλοτε πολιτικού σου αντιπάλου, τον οποίο επανειλημμένα κατά το παρελθόν είχες «στολίσει» με ουκ ολίγα κοσμητικά επίθετα.
Το ποδόσφαιρο ως άθλημα το οποίο αντλεί τις παραδόσεις, το ήθος και το χαρακτήρα του από τα λαϊκά στρώματα, ανάλογα με τον τρόπο που παίζεται, εξυμνεί ή διακωμωδεί την ωριμότητα της κοινωνίας και το πολιτισμικό επίπεδο κάθε χώρας. Αν σε ικανοποιεί το παραγόμενο προϊόν εντός κι εκτός ελληνικών γηπέδων, πηγαίνω πάσο. Με όλο το σεβασμό επίτρεψέ μου όμως να έχω την άποψη, ότι το ποδόσφαιρο της συναλλαγής, των χούλιγκαν, των καπνογόνων, των υβριστικών μηνυμάτων και των ένοπλων συρράξεων, δεν συνάδει με τον επονομαζόμενο δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμό. Αν δεν το πήρες χαμπάρι, η κατάσταση χρόνο με το χρόνο βαίνει προς το χειρότερο, και οι ευθύνες εκείνων που διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας, είναι σε υπερθετικό βαθμό μεγαλύτερες από τις ευθύνες εκείνων που εμπορεύονται τις τύχες των σωματείων.
Αγαπητέ Αλέξη, έχεις αναρωτηθεί αλήθεια γιατί η οικονομική εξουσία της χώρας, επιθυμεί διακαώς να ελέγχει εκτός από τα ΜΜΕ και το ποδόσφαιρο; Σε προβλημάτισε ποτέ το ενδεχόμενο να ξεπλένει μέσω των ΜΜΕ και του ποδοσφαίρου τα ανομήματα της, αναδεικνύοντας μέσω αυτών τα στελέχη που μεταφέρουν το πολιτικό της ήθος στους νέους και τις τοπικές κοινωνίες;
Την τετραετία που διακυβέρνησες τη χώρα με την παρέα σου, απέδειξες ότι ηθελημένα βάδισες στο μονοπάτι των προκατόχων σου. Το μόνο που κατάφερες ήταν να αλλάξει αφεντικά και διεύθυνση η περιβόητη παράγκα. Τα στελέχη που επέλεξες να διαχειριστούν τα προβλήματα στο ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα, αποδείχτηκαν κατώτερα των περιστάσεων. Θόρυβο έκαναν, μηνύματα όμως δεν έστειλαν. Δεν συντονίστηκαν με την αθλητική κοινωνία. Χάιδεψαν αυτιά οπαδών, αλλά δεν αφουγκράστηκαν την ανησυχία των φιλάθλων. Δεν ανέδειξαν θεσμούς. Απέρριψαν ασυζητητί τους σκεπτόμενους αθλητές και γενικότερα καθέναν που εναντιώνονταν στον εκμαυλισμό συνειδήσεων. Εκείνο που πρωτίστως τους ενδιέφερε και συνεχίζει να κυριαρχεί στη σκέψη τους, ήταν η επικοινωνιακή εκμετάλλευση του αθλητισμού και γαία πυρί μιχθήτω. Το μόνο που κατάφεραν και για το οποίο πρέπει να αισθάνεσαι υπερήφανος, είναι ότι πηγαίνεις στις εκλογές της 21ης Μαίου, χωρίς έναν αθλητή, ποδοσφαιριστή, μπασκετμπολίστα, έστω αθλητικό παράγοντα, στα ψηφοδέλτια του κόμματός σου. Και μη μου πεις ότι δεν θέλησες, γιατί θα αντιτάξω ότι σε παράτησαν.
Παλιέ μου φίλε Αλέξη.
Στις εξέδρες των γηπέδων η Ελλάδα συνεχίζει να αναστενάζει. Η καρδιά μου σπαράζει βλέποντας να σκιάζουν τον Παρθενώνα όλο και περισσότερα καπνογόνα, νεανικές ψυχές να θερίζονται άνευ λόγου και αιτίας, και τους ανθρώπους της νύχτας, του τζόγου, του υπόκοσμου και των φασιστικών ιδεών, να εκμεταλλεύονται την έκρηξη της αδρεναλίνης για να παρασύρουν στα συμφέροντά τους το αύριο της χώρας. Ως Πρωθυπουργός δεν καθάρισες τους στάβλους του Αυγεία, αλλάζοντας απλά σταβλάρχη. Ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έβγαλες άχνα προκειμένου να μας πείσεις ότι διδάχτηκες κάτι από το παρελθόν, ή να διαφοροποιηθείς – έστω στα λόγια, από τη σύμπλευση με την ολιγαρχία που κυβερνάει το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Ως εκ τούτου, παραφράζοντας τον Καζαντζάκη ένα έχω να σου πω: ότι «δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος» και συνεχίζω να αγωνίζομαι για ιδανικά και ιδέες που μεταδίδονται με το φως της ημέρας, για ένα ποδόσφαιρο αντάξιο των απαιτήσεων και των δυνατοτήτων της ελληνικής νεολαίας, χωρίς προστάτες, τζογαδόρους, μιζαδόρους και κουμπουροφόρους.
Υ.Γ.: Παρεμπιπτόντως, συλλυπητήρια για την απώλεια του τίτλου. Οφείλω να παραδεχτώ ότι το σύστημα που δημιούργησες και το οποίο υπηρέτησε με ευλάβεια το καθεστώς Μητσοτάκη, υποστήριξε σκανδαλωδώς την ομάδα του Φλαμπουράρη.
Νίκος Μάλλιαρης
βετεράνος ποδοσφαιριστής
