Ουδείς μπορεί να υποτιμά τη νοημοσύνη του λαού, όση νοημοσύνη κι αν διαθέτει ο ίδιος. Του Γιάννη Σχίζα
Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ το έχει τούμπανο, ο ΣΥΝ κρυφό καμάρι… Κρυφό καμάρι υπό την έννοια ότι απολαμβάνει ανέμελα την ενδοκομματική του απήχηση και διανέμει στασίδια και άλλα επικοινωνιακά πόστα στη λειτουργία της παράταξης. Την ίδια στιγμή –και ενώ η παράταξη χαλαρώνει και παράλληλα καλείται να εξηγήσει τη χαλάρωση μιας αιμάσσουσας κοινωνίας– ως νέος Μωάμεθ επιμένει πρωτίστως να προσκαλεί αντί να προσεγγίζει «το βουνό»…
«Το βουνό» (δηλαδή η ευρεία σοσιαλιστική Αριστερά, δηλαδή η κοινωνική Αριστερά της ευαισθησίας μπροστά στην αδικία, δηλαδή οι πατριώτες της χώρας και οι νοικοκυραίοι που προσβάλλουν τα υποτιθέμενα αντιμικροαστικά αντανακλαστικά κάποιων, δηλαδή οι δυνάμεις που συνειδητοποιούν το νεοελληνικό αποικιακό status, οι ριζοσπάστες διανοούμενοι της χώρας, δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και η δυνάμει μεγάλη πλειοψηφία του εκλογικού σώματος) περιμένει κάτι διαφορετικό. Κάτι που δεν θα περνάει υποχρεωτικά από τους συμβατικούς ιμάντες μεταβίβασης κοινοβουλευτικών, τηλεοπτικών και εφημεριδικών κατορθωμάτων, αλλά θα συνιστά πρωτοκαθεδρία στους αγώνες. Κάτι που θα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των απεργιών, των κινητοποιήσεων, των καταλήψεων εργασιακών χώρων, των διαμαρτυριών ενάντια στα χαράτσια και τα διόδια, που θα είναι «πρώτο τραπέζι κινηματική πίστα» – καταπώς έγραφα προ καιρού στην Αυγή.
Κυρίως και προπάντων: Κάτι που θα κατανοεί απολύτως το μεγάλο, δημοκρατικό καθήκον της συγκυρίας, που δεν ισοδυναμεί με κάποια φανταστική «πρώτη φάση σοσιαλιστικής οικοδόμησης» αλλά πρόταση αντίστασης στην ευρωπαϊκή νεοαποικιοκρατία και αποκατάστασης της εσωτερικής νομιμότητας – του Κράτους Δικαίου, πρόνοιας και πολιτισμού. Κάτι που αντικειμενικά, άμεσα και μεσοπρόθεσμα, συμβάλλει στη συστράτευση των λαών της Ευρώπης ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και την ασυδοσία των αγορών.
Το μεγάλο αίτημα της συγκυρίας
Η Δημοκρατία είναι το μεγάλο αίτημα της συγκυρίας: Η Δημοκρατία ως δραστικό αντίδοτο στην τρομοκρατία των μνημονίων και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Όμως αυτό το αίτημα δεν υπηρετείται από πολιτικά νεόπλουτους ή ιντριγκαδόρους – παλαιάς και νέας κοπής… Δεν υπηρετείται από αυτούς που εκλαμβάνουν το γκραμσιανό θεώρημα της ηγεμονίας ως διαδικασία εκφώνησης παραγγελμάτων σε πολιτικό λόχο και όχι ως θρίαμβο της πειθούς, της αρτιότητας και συνολικότητας του σοσιαλιστικού λόγου.
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία επικουρείτο από τους κοτσαμπάσηδες, η Αγγλική Αυτοκρατορία στις Ινδίες από τους μαχαραγιάδες, η γερμανική κατοχή από τους κουϊσλιγκ. Οι κοτσαμπάσηδες, οι μαχαραγιάδες, οι κουϊσλιγκ –και σήμερα οι τοποτηρητές των μνημονίων– δεν συνιστούσαν και δεν συνιστούν αυτόνομο ταξικό πόλο, δεν ήταν και δεν είναι παρά δευτεροκλασάτοι παράγοντες του συστήματος καταπίεσης… Η ταξική «ανάλυση» που εξισώνει τους βολευόμενους υπό το δόγμα his master’s voice με τα γερμανικά αφεντικά, θυμίζει αυτούς που αποδίδουν ίσες ευθύνες στον Αλ Καπόνε και τους πορτιέρηδες των νυχτερινών του κέντρων…
Σήμερα η αποκατάσταση της δημοκρατικής νομιμότητας και του αφετηριακού ευρωπαϊκού πνεύματος, με όσα αυτό διατυμπάνιζε κάποτε –με τις δομικές αρχές της οικονομικής σύγκλισης, της ανάπτυξης των περιφερειών, της διαμόρφωσης κοινών νομικών κανόνων, της ενίσχυσης των αντιπροσωπευτικών διαδικασιών, του «Ευρωπαϊκού κεκτημένου», της στήριξης του Διεθνούς Δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων– αποτελεί ένα μεγάλο έργο. Ο σοσιαλισμός μπορεί να περιμένει – αν υποθέσουμε ότι ΔΕΝ είναι «συστατικά» του σοσιαλισμού το κράτος δικαίου, τα δικαιώματα της εργασίας, ο πολιτισμός… Είναι όμως έτσι; Μήπως ο σοσιαλισμός είναι, εκτός από κάτι παραπάνω, και όλα αυτά που προαναφέραμε;
Ο σοσιαλισμός νέου τύπου δεν μπορεί να είναι το επόμενο στάδιο από το καπιταλιστικό, κοινωνικό και θεσμικό χάος, δεν μπορεί να παρακάμψει την «καλή καγαθή», δημοκρατική μεσαία τάξη, με την παιδεία και τις ριζοσπαστικές της ιδέες –βάζοντας στη θέση της ένα χειραγωγημένο κοπάδι περιφρονημένων μικροαστών– κατά πώς φαντασιώνουν διάφοροι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως «ταξικοί αναλυτές»…
Άλλο πλαίσιο ζωής
Ο λαός θέλει λύσεις ορισμένης εμβέλειας και «πραγματισμού», θέλει να ζήσει τη ζωή του και απεχθάνεται τις δακρύβρεκτες «επαναστατικές» σάλτσες. Θέλει να προσδώσει ποιότητα στη ζωή του, αυθεντικό ελεύθερο χρόνο και όχι χρόνο ανεργίας και ανασφάλειας. Θέλει σταθερότητα αλλά και το αντίθετό της – μια γόνιμη και δημιουργική αστάθεια, ικανή να συνθέσει ένα άλλο πλαίσιο ζωής. Από αυτή την άποψη η πολιτική οικολογία του αντιμνημονιακού ριζοσπαστισμού συνιστά αναπόσπαστο στοιχείο μιας αριστερής χημικής ένωσης: Χωρίς αυτήν η ένωση καταρρέει σε έναν χύδην οικονομισμό, σε νεανικές παρεούλες ικανές για ίντριγκες κάθε είδους ή σε ομαδούλες παλαμακιστών του ευρωπαϊκού μεγαλοπαραγοντισμού – όρα περίπτωση Κον Μπεντίτ.
Ο λαός θέλει τούτο κι εκείνο, αλλά η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν μπορεί να είναι λαϊκίστικη, διεκπεραιωτική: Σύμφωνοι. Από την άλλη όμως πλευρά δεν είναι δυνατόν, σε μια συγκυρία όπως η σημερινή, όταν τα αντιμνημονιακά, δημοκρατικά και αντιαποικιακά αιτήματα του λαού «κάνουν μπαμ», κάποιοι να θέλουν έναν άλλο λαό, ένα άλλο σώμα ψηφοφόρων – σύμφωνα με το γνωστό ποίημα του Μπρεχτ:
«… ο λαός
έχασε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης
και δεν μπορεί να την κερδίσει
παρά μονάχα με διπλή προσπάθεια.
Δε θα ‘ταν τότε πιο απλό
η κυβέρνηση να διαλύσει το λαό
και να εκλέξει άλλον;»
Λάθος, αγαπητοί σύντροφοι: Ο λαός είναι εκεί που είναι – οπωσδήποτε όχι μπροστά στα χειμερινά ανάκτορα… Και ουδείς μπορεί να υποτιμά τη νοημοσύνη του, όση νοημοσύνη κι αν διαθέτει ο ίδιος…
