Του Θεόφιλου Σιχλετίδη
Η συζήτηση πατάει σε δύο άξονες: Τη διαφθορά του συστήματος και το πόσο «λίγος» είναι ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος για μία πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη. Ο δεύτερος άξονας είναι ακραία υποκειμενικός, οπότε ο κάθε ένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Όμως για τον πρώτο, θα πρέπει να θυμηθούμε ότι το σύστημα Παπαγεωργόπουλου ήρθε το 1998 ως μία ενδοπαραταξιακή λύση κάθαρσης απέναντι στο διεφθαρμένο σύστημα Κοσμόπουλου. Έτσι και τώρα η παράταξη της Δεξιάς είναι εντελώς πιθανό να αναζητήσει λύση με μία νέα υποψηφιότητα όπως, κυρίως, του Κώστα Γκιουλέκα ή του Σταύρου Καλαφάτη.
Αυτά τα εισαγωγικά δείχνουν πόσο αδύναμη είναι η συζήτηση για τη «μεγάλη ανατροπή» στο δήμο Θεσσαλονίκης, αλλά για την από εδώ πλευρά το θέμα δεν είναι αυτό. Όπως και στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές έτσι και τώρα η ιστορία «να πάρουμε το δήμο από τον Παπαγεωργόπουλο!» κρύβει μυστικά και ψέματα. Η αλήθεια είναι κάπως διαφορετική από του 2006.
Τα μυστικά αφορούν την έντονη κινητικότητα ενός τμήματος της οικονομικής ελίτ της Θεσσαλονίκης που βλέπει τον προϋπολογισμό του κεντρικού δήμου της πόλης ως την επόμενη μεγάλη επιχειρηματική ευκαιρία και θεωρεί ανταγωνιστικό στα σχέδιά της το σύστημα Παπαγεωργόπουλου. Όσον αφορά στα ψέματα, σε σχέση με το 2006, τώρα δεν έχουν να κάνουν με το ποιος είναι με ποιον και ποιος κρύβεται πίσω από τον άλλο, αλλά με τις συνθήκες μέσα στις οποίες θα δοθεί η μάχη των δημοτικών εκλογών. Συνθήκες κρίσης που για τη Θεσσαλονίκη –μια πόλη επιβαρημένη από μία πρόδρομη οικονομική κρίση μετά το 1997– θα σημαίνουν ποσοστά ανεργίας και φτώχειας έξω από κάθε πρόβλεψη. Όποιος δεν μιλάει για αυτά αλλά πετάει χαρταετούς για τους εορτασμούς του 2012 προφανώς και λέει ψέματα.
