Η δύσκολη κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, στο Πακιστάν, αλλά και στο Ιράκ φαίνεται ότι βαραίνει την αμερικανική ατμόσφαιρα σε σχέση με το Ισραήλ, λόγω της άρνησης του τελευταίου να αναθεωρήσει την επεκτατική εποικιστική του πολιτική σε παλαιστινιακά εδάφη.
Στα τέλη Μαρτίου ο Ισραηλινός πρωθυπουργός επισκέφθηκε τις ΗΠΑ και τον Μπ. Ομπάμα, ύστερα από την πρόσφατη αναγγελία οικοδόμησης 1.600 νέων οικιστικών μονάδων στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, η οποία έγινε κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του αντιπροέδρου Τζ. Μπάιντεν στο Ισραήλ. Η πρόκληση είχε εκνευρίσει ακόμη και τον εξαιρετικά φιλο-ισραηλινό Τ. Φρίντμαν, αρθρογράφο και παλιό ανταποκριτή των New York Times στη Μ. Ανατολή, ο οποίος έγραψε ότι ο Τζ. Μπάιντεν έπρεπε να μαζέψει τις βαλίτσες του και να φύγει αμέσως, αφήνοντας ένα σημείωμα που να λέει: «Νομίζετε ότι μπορείτε να παρενοχλείτε το μόνο πραγματικό σας σύμμαχο στον κόσμο, για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης, χωρίς συνέπειες. Έχετε χάσει, πλήρως, την επαφή με την πραγματικότητα».
Ωστόσο, οι Αμερικανοί, με δική τους βούληση έχουν απεμπολήσει τα μέσα επιρροής στο Ισραήλ και είναι αμφίβολο αν μπορούν, ακόμη κι αν θελήσει η ηγεσία του Λευκού Οίκου, να ασκήσουν πίεση στην ισραηλινή κυβέρνηση, όσο αρνούνται για λόγους συμφέροντος να προχωρήσουν αποφασιστικά στο μόνο μέτρο που μπορεί να «πονέσει» το Ισραήλ: στη μείωση της πλουσιοπάροχης βοήθειας που του παρέχουν οι ΗΠΑ με χρήματα των Αμερικανών φορολογουμένων. Διότι, παρά τη δυσαρέσκεια από την περιφρονητική -έναντι των ΗΠΑ- στάση των Ισραηλινών στο ζήτημα της εποικιστικής επέκτασης, ούτε ψίθυρος δεν ακούστηκε στις αίθουσες του Κογκρέσου για τη βοήθεια, παρ’ όλο που με την παροχή της παραβιάζονται νόμοι των ΗΠΑ: τόσο ο νόμος για την πώληση όπλων, ο οποίος επιτάσσει να πωλούνται μόνο για «λόγους αυτοάμυνας», όσο και ο νόμος για την ξένη βοήθεια που απαγορεύει να παρέχεται σε όσα κράτη καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Θα πει κανείς (και δικαίως) μήπως μόνο ως προς το Ισραήλ παραβιάζονται; Όχι, βέβαια. Αλλά δεν χρησιμοποιούνται ούτε και όταν χρειάζεται για λόγους γενικότερου αμερικανικού συμφέροντος. Και μάλλον αυτό το «καμπανάκι» πρέπει τώρα να χτυπά αρκετά δυνατά. Ο στρατηγός Ντ. Πετρέους δήλωσε στη Γερουσία ότι «η ισραηλινο-παλαιστινιακή […] σύγκρουση τροφοδοτεί το αντιαμερικανικό αίσθημα, λόγω της εύνοιας που δείχνουν οι ΗΠΑ προς το Ισραήλ. Η οργή των Αράβων για το Παλαιστινιακό περιορίζει τη δύναμη και το βάθος των συνεργασιών των ΗΠΑ με κυβερνήσεις και λαούς στην Περιοχή Ευθύνης τους [την ευρύτερη Μ. Ανατολή]. Εν τω μεταξύ, η Αλ Κάιντα και άλλες στρατιωτικές ομάδες εκμεταλλεύονται αυτή την οργή για να κερδίζουν υποστήριξη». Αλλά και ο αντιπρόεδρος Μπάιντεν επισήμανε στον Νετανιάχου «αυτό που κάνετε εδώ υπονομεύει την ασφάλεια των στρατευμάτων μας που μάχονται στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και στο Πακιστάν».
Άραγε μετά από όλα αυτά, που αφήνουν να διαφανούν κάποιες σοβαρές επιπτώσεις στη συνολική αμερικανική πολιτική, λόγω τής, επί δεκαετίες, άνευ όρων στήριξης του Ισραήλ, θα υπερβούν οι Αμερικανοί κόγκρεσμεν τις πολυεπίπεδες οικονομικές και πολιτικές εξαρτήσεις τους από το ισραηλινό λόμπι; Πολύ αμφίβολο…
