Αγιάτ αλ-Γκορμίζι. Από το Μπαχρέιν. Είκοσι ετών φοιτήτρια, έγραφε ποιήματα από τα παιδικά της χρόνια.
Όπως λέει η ίδια, δεν έγραφε πολιτική ποίηση. Μέχρι τον Φεβρουάριο/Μάρτιο του τρέχοντος έτους. Όταν, μέσα στη δημοκρατική εξέγερση των Μπαχρεϊνών κατά της δυναστείας των Αλ Καλίφα, σηκώθηκε στην Πλατεία των Μαργαριταριών και απήγγειλε: «Είμαστε εμείς ο λαός που θα αφανίσουμε τον εξευτελισμό/ εμείς θα καταστρέψουμε την αδικία».
Μετά, στα μέσα Μαρτίου, η Πλατεία των Μαργαριταριών εκκενώθηκε βίαια, το μνημείο της κατεδαφίστηκε, ακόμη και το νόμισμα που έφερε την εικόνα του αποσύρθηκε από την κυκλοφορία. Οι Αλ-Καλίφα και οι Σαουδάραβες που εισέβαλαν για να τους σώσουν δεν αντέχουν ούτε να θυμούνται την Πλατεία των Μαργαριταριών. Πολλοί από αυτούς που αγωνίστηκαν για τη δημοκρατία φυλακίστηκαν και δικάστηκαν. Ανάμεσά τους και η Αγιάτ. Με την κατηγορία ότι απήγγειλε στίχους που επέκριναν το βασιλιά. Η Αγιάτ φυλακίστηκε και βασανίστηκε. Καταδικάστηκε από στρατοδικείο σε ένα χρόνο φυλάκιση και βγήκε με αναστολή πριν από μια εβδομάδα περίπου, μετά την παγκόσμια κατακραυγή για τις δίκες στο Μπαχρέιν.
Ύστερα από την απελευθέρωσή της έγιναν γνωστές οι συνθήκες κράτησης και ανάκρισής της. Η κακοποίηση άρχισε από τη στιγμή που την έβαλαν στην κλούβα. Όταν έφτασαν στο ανακριτικό κέντρο την παρέλαβε μια ομάδα ανακριτών/βασανιστών. Τέσσερις άντρες και ανάμεσά τους μια γυναίκα με πολιτικά, μέλος της δυναστικής οικογένειας των Αλ-Καλίφα και στέλεχος των υπηρεσιών ασφαλείας. Η συνηθισμένη δουλειά της δεν ήταν οι ανακρίσεις, αλλά ζήτησε η ίδια να συμμετάσχει στην ανάκριση των πολιτικών κρατουμένων, όπως έμαθε η Αγιάτ μέσα στη φυλακή. Στο γραφείο της μεταφέρθηκε πολλές φορές για να υποστεί ξυλοκόπημα. Οικογενειακός ζήλος…
Εννιά ημέρες κράτησαν τα βασανιστήρια. Τη χτυπούσαν στο πρόσωπο με καλώδια, στο κεφάλι και στο σώμα μέχρι αναισθησίας. Δημιουργούσαν συνθήκες παγωνιάς στο κελί με τη χρήση κλιματιστικού και την ανάγκαζαν να καθαρίζει λεκάνες τουαλέτας με γυμνά χέρια. Την κρατούσαν αποκλεισμένη από το δικηγόρο και τους συγγενείς της. Οι ανακριτές, ανάμεσα στις βρισιές και τις απειλές, ρωτούσαν: «Ποιος σου ζήτησε να γράψεις αυτό το ποίημα; Ποιος σε πλήρωσε για να το γράψεις; Γιατί είσαι αφοσιωμένη στο Ιράν και όχι στην πατρίδα σου»;
Ύστερα τη μετέφεραν σε μια ειδική φυλακή όπου θεράπευαν τα τραύματά της για να μην είναι πολύ ορατά, κρατώντας την σε απομόνωση. Και μετά, σε γενικές φυλακές όπου βρέθηκε μαζί με άλλες γυναίκες κρατούμενες. Σειρά είχε το στρατοδικείο.
Η μαρτυρία της Αγιάτ, μία από τις ελάχιστες, φέρνει στο φως το καθεστώς κτηνωδίας που έχουν επιβάλει οι Σαουδάραβες και η δυναστεία των Αλ-Καλίφα στο Μπαχρέιν, υπό την αιγίδα του «Αμερικανού φίλου».
Πριν από σαράντα χρόνια, τα σκυλιά του Πινοσέτ ακρωτηρίασαν και σκότωσαν τον Βίκτορ Χάρα μέσα στο στάδιο του Σαντιάγο της Χιλής για να σταματήσει να τραγουδάει. Τώρα, στην άλλη άκρη του κόσμου, μια μικρή ποιήτρια φυλακίζεται και βασανίζεται και μας θυμίζει όλους αυτούς τους γενναίους καλλιτέχνες που επιλέγουν να στέκονται όρθιοι, αντί να διαγκωνίζονται με… λυγισμένη τη μέση για εύνοιες στις αυλές των ισχυρών. Κι ανάμεσά τους μια ολόκληρη σειρά αξιοπρεπών ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών. Μπορεί η ιστορία της Αγιάτ να κάνει τους ανεκδιήγητους μνημονιακούς διανοούμενους και καλλιτέχνες της Ελλάδας να νιώσουν τόση δα ντροπή; Αμφιβάλλουμε. Είναι πολύ χοντρόπετσοι και έχουν πολλά να χάσουν…
(Πηγή: Counterpunch, Patrick Cockburn «Bahrein Royal Personally Tortured Student Poet».)
