Του Χρήστου Πραμαντιώτη
Έπρεπε να χάσουν άνθρωποι τη ζωή τους για να αποφασίσει η κυβέρνηση ότι κάτι πρέπει να γίνει με το κομμένο ρεύμα στα νοικοκυριά που αδυνατούν να το πληρώσουν. Λες και δεν ήξεραν από πριν ότι υπάρχει κόσμος που τη βγάζει με το σπαρματσέτο ή με το μαγκάλι. Ακόμη κι έτσι, όμως, αποδείχτηκε ότι δεν υπάρχει κανένα σχέδιο και μόνο υπό το βάρος της κατακραυγής αποφάσισαν οι σαμαροβενιζέλοι πως κάτι πρέπει να εξαγγείλουν.
Κι έδειξαν, έτσι, τη γύμνια ενός μηχανισμού (που τον έχουν διαλύσει) αφού ούτε τη στοιχειώδη καταγραφή δεν μπορούσαν να βρουν για να επανασυνδεθεί το ρεύμα. Αν τους πάρει 2-3 βδομάδες ακόμη μέχρι να φέρουν το ρεύμα στα σπίτια και αν η κακοκαιρία συνεχιστεί, είναι βέβαιο πως θα θρηνήσουμε κι άλλα θύματα.
Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, ενώ ακόμη δεν είχε ξεκινήσει να λύνεται (όπως-όπως, έστω) το πρόβλημα, το πρώτο που ξεκαθάρισε ο αρμόδιος υπουργός ήταν ότι ο κρατικός Προϋπολογισμός δεν θα πληρώσει το κόστος της επανασύνδεσης. Δεν αντέχει ένα τόσο δα πρωτογενές πλεονασματάκι να σηκώσει το βάρος των χιλιάδων αναξιοπαθούντων που το ίδιο δημιούργησε. Κι έπειτα, τι θα ‘λεγαν οι τροϊκανοί; Πώς να τους το πεις τώρα ότι θα επιβαρύνεις τον Προϋπολογισμό τον οποίο ακόμη δεν έχουν εγκρίνει αν και τον ψήφισε η Βουλή;
Όχι, λοιπόν, το βάρος των επανασυνδέσεων θα το πληρώσουν όλοι αυτοί που έχουν ρεύμα. Που μπορούν ακόμη (αλήθεια, πώς το καταφέρνουν;) να πληρώνουν το ηλεκτρικό. Δώσε μισό ευρώ ακόμη, γιατί αυτό είναι ένδειξη αλληλεγγύης αυτών που έχουν ρεύμα, προς αυτούς που δεν έχουν. Την αλληλεγγύη, εξάλλου, δεν επικαλέστηκε και ο υπουργός Άδωνις για να εισαγάγει το 25ευρω για κάθε νοσηλεία σε νοσοκομείο;
Τι είναι μισό ευρώ, στο κάτω-κάτω; Ίσως, βέβαια, αυτό να πολλαπλασιαστεί του χρόνου, γιατί θα έχουν πολλαπλασιαστεί όσοι δεν έχουν ρεύμα. Και τελικά μπορεί και να μονιμοποιηθεί όπως το έκτακτο χαράτσι Βενιζέλου στα ακίνητα. Ή όπως η έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης που παρακρατείται από κάθε εργαζόμενο εδώ και τρία χρόνια. Έτσι είναι. Η αλληλεγγύη, σου λένε, πρέπει να είναι μόνιμη, δεν είναι αλά καρτ. Τώρα, βέβαια, αν αυτή καταλήγει στο τρύπιο βαρέλι του χρέους κι από κει στην τσέπη των δανειστών, αυτό είναι άλλο θέμα. Μη διαμαρτύρεσαι. Δείξε αλληλεγγύη «κι ας πέσει χάμω».
Μισό ευρώ για να σταματήσει να πεθαίνει κόσμος από τα μαγκάλια και για να μπορούν τα παιδιά να διαβάζουν με φως κι όχι με το κερί. Μισό ευρώ για να κρύψει την ξεφτίλα της η κυβέρνηση και όλοι οι υπουργοί και οι βουλευτές της, που είναι οι υπεύθυνοι για τη δυστυχία και την απώλεια ανθρώπινων ζωών. Ίσως κάποτε (σε μια ελεύθερη ελπίζω Ελλάδα) να αποδοθούν και προσωπικές (εκτός από πολιτικές) ευθύνες στους υπουργούς των μνημονίων, για όλους αυτούς τους θανάτους και για την ανθρωπιστική κρίση που προκάλεσαν τριάμισι χρόνια τώρα.
