Μία γυναίκα-σκιά, όπως τόσες άλλες σκιές στο ατελείωτο πάνθεον των γυναικών που δεν ξεχώρισαν για κανέναν λόγο, απλά σε όλη τους τη ζωή ήταν οι κόρες, οι αδερφές, οι σύζυγοι, οι μανάδες κάποιου, οι ταμένες νοικοκυρές στο βασίλειο της κουζίνας τους, τα θύματα μιας πορείας στο χρόνο που κάποιοι άλλοι αποφάσισαν…
Το έργο του Σαμπάνη έχει ενδιαφέρον και από άποψη θέματος και από θεατρική σκοπιά. Είναι μαζεμένο, εύστοχο, με συνέπεια στο θεατρικό χρόνο και τόπο. Και σε κάποια σημεία ιδιαίτερα δυνατό, φορτισμένο. Η ηρωίδα του, η Ισμήνη, μια γυναίκα 57 χρονών, σκοτώνει χωρίς ποτέ να γίνει από θύμα συνειδητός θύτης, τον άντρα της-βιαστή της.
Ένα αντρόμορφο κτήνος, που μόνο στο τέλος του έργου μαθαίνουμε ότι λέγεται Στέλιος και ο οποίος την κακοποιεί επανειλημμένα, στο πλαίσιο του συζυγικού της καθήκοντος. Τα γνωστά και κοινωνικώς ακόμη αποδεκτά…
Από την αρχή, όμως, που η Ισμήνη μας διαβάζει το κοριτσίστικο ημερολόγιό της καταλαβαίνουμε πως πρόκειται για έναν άνθρωπο ενδοτικό, βυθισμένο στην αποσιώπηση των θέλω της, ορκισμένο να δίνει και όχι να παίρνει, αδύναμο να διεκδικήσει, φοβισμένο… Και δυστυχώς η μόνη στιγμή ελευθερίας της είναι η στιγμή που μπήγει το μαχαίρι…
Τα της παράστασης
Αυτή τη φορά θα αρχίσω λίγο ανάποδα, δηλαδή από το σκηνικό και τα κοστούμια του Νίκου Αναγνωστόπουλου. Και αυτό γιατί νομίζω πως ήταν το πιο δυνατό στοιχείο της παράστασης στο Από Μηχανής Θέατρο.
Χωρίς πολλά-πολλά και φλύαρα, με μια τριανταφυλλένια και νοικοκυρεμένη κουρτίνα να ντύνει όλους τους τοίχους, ένα λουλουδάτο επίσης αμπαζούρ και κάνα δύο ακόμη έπιπλα, σε άφηνε να «πιάσεις» όλους τους υπαινιγμούς για τον φαινομενικά τακτοποιημένο κόσμο της Ισμήνης που πίσω από τις κουρτίνες κρύβει το έρεβος.
Μια πραγματικά όμορφη δουλειά. Η Σοφία Σεϊρλή, επίσης, στο δύσκολο ρόλο της Ισμήνης σε άγγιζε χωρίς να το ρίξει στο εύκολο μελό. Χειριζόταν με μαεστρία το χαμόγελο, το γέλιο και το δάκρυ στις σωστές τους δόσεις με μια ερμηνευτική «σεμνότητα», αν θα μπορούσα να πω.
Ο σκηνοθέτης, Τάκης Τζαμαργιάς, καθοδήγησε σωστά την πρωταγωνίστριά του, έδωσε έμφαση στις έννοιες καρτερία, αθωότητα, ευγένεια και συμβιβασμός, δομικά στοιχεία του χαρακτήρα της ηρωίδας και άφησε σχεδόν αθόρυβα να ξετυλιχτεί ο φύσει και θέσει σπαρακτικός της μονόλογος. Τα ρομαντικά, φώτα χαμηλά, της Σοφίας Αλεξιάδου έδεναν με το όλο ύφος της παράστασης.
Το tip του θεατή
Χωρίς μεγάλες τυμπανοκρουσίες αξίζει μια βόλτα από το Από Μηχανής Θέατρο. Το σύγχρονο νεοελληνικό έργο που να έχει κάτι να πει -μικρό ή μεγάλο- δεν είναι καθημερινότητα. Ας το στηρίξουμε…
