Της Μαρίας Πετρίτση*
Ζητούνται υπάλληλοι μερικής/πλήρους απασχόλησης. Αμοιβή ικανοποιητική, ελαστικό ωράριο εργασίας. Οι ενδιαφερόμενοι παρακαλούνται να επικοινωνήσουν με τα γραφεία μας αποστέλλοντας βιογραφικό. Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας στις αιτήσεις βάσει ταχυδρομικής σφραγίδας. Προσοχή στο κενό μεταξύ success story και επιβίωσης. Πρόκειται για δύο έννοιες ασύμβατες μεταξύ τους.
Αγγειοπλάστες, Αμαξάδες, Ασβεστοποιοί, Μπογιατζήδες, Βυρσοδέψες, Γανωτζήδες, Κατασκευαστές κουδουνιών.
«Ήμουν δεν ήμουν δέκα έξι χρονών. Κατοχή, πείνα, καταλαβαίνεις. Όταν με είδε ο αδελφός μου ο Πέτρος με την τάβλα γεμάτη ξηρούς καρπούς –είχα πάρει, ούτε που θυμάμαι με τι λεφτά, πασατέμπο, στραγάλια, διάφορα– τα πέταξε όλα κάτω κι άρχισε να τα πατάει στο δρόμο. Δεν ήθελε κάποιος από την οικογένειά μας να πουλάει πασατέμπους, το θεωρούσε υποτιμητικό. Αργότερα, πήρα μια άλλη τάβλα, ξύλινη, που την στερέωνα με ένα δερμάτινο λουρί γύρω από το λαιμό κι έφτανε ως τη μέση, και τη γέμισα με εμπόρευμα. Τριγυρνούσα στους δρόμους φωνάζοντας: “Χτένες, κουβαρίστρες, σαπουνάκια, τσατσάρες, βούρτσες, οδοντόπαστες…”, και πουλούσα το εμπόρευμά μου. Το βράδυ έδινα στον πατέρα μου το κέρδος της ημέρας. Καμιά φορά έβγαζα μέχρι και πενήντα δραχμές! Πολλά λεφτά! Κανονικός εμποράκος. Έτσι έγινε και μετά. Το εμπόριο ήταν το πάθος μου». Στυλιανός Π., ετών 89, συνταξιούχος
Φουρνάρηδες, Χαλκουργοί, Ιατροί, Ζωγράφοι, Καλαφάτες, Καπιστράδες, Καραβομαραγκοί, Καρβουναραίοι.
«Όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω μεταφράστρια λογοτεχνίας. Αυστηρά. Με άλλου είδους κείμενο δεν θα καταπιανόμουν ποτέ, έλεγα. Ορκιζόμουν, δε, πως υπολογιστή δεν θα χρησιμοποιούσα ποτέ. Όλα θα τα χτυπούσα στη γραφομηχανή! Έτσι νόμιζα. Είχα μια Maritsa, δανεική, και σκεφτόμουν πως τα εργαλεία της δουλειάς μου θα ήταν μια δική μου ολόιδια γραφομηχανή, μαύρη κατά προτίμηση, και άπειρα λεξικά. Χάρτινα. Ούτε που φαντάστηκα ποτέ πως μετά από τόσα χρόνια σπουδών θα κατέληγα σε ένα ανήλιαγο γραφείο να δακτυλογραφώ, να διορθώνω και να μεταφράζω στην οθόνη καταλόγους εστιατορίων και πιστοποιητικά θανάτου, γεννήσεων και διαζυγίων. Πριν μια βδομάδα με απέλυσαν και τώρα είμαι πάλι στη γύρα». Ειρήνη Κ., ετών 44, άνεργη
Πεταλωτές, Ρακιτζήδες, Ράπτες, Γουναράδες, Σαμαροποιοί, Σιδεράδες, Υποδηματοποιοί, Υφάντρες, Μελισσοκόμοι.
«Πτυχίο πήρα πριν από έξι χρόνια. Πρόπερσι έκανα ένα stage, αμισθί φυσικά, σε ένα εργοστάσιο έξω από το Αγρίνιο. Πρώτη φορά έπαιρναν εκπαιδευόμενο, είπαν. Μεγάλη η χάρη μου, έπρεπε να λέω κι ευχαριστώ. Δούλευα σαν το σκυλί δέκα ώρες τη μέρα και βέβαια δεν είδα ποτέ δεκάρα τσακιστή. Ούτε μια ώρα άδεια. Μόλις τελείωσα άρχισα να ψάχνω δουλειά πάνω στο αντικείμενό μου –Χημικός Μηχανικός τελείωσα, στην Αθήνα– αλλά γρήγορα κατάλαβα πως στον τομέα μου δεν υπάρχει περίπτωση να εργαστώ. Δεν θέλω να σκεφτώ τη λύση της μετανάστευσης στο εξωτερικό προς το παρόν. Θέλω πρώτα να προσπαθήσω στην Ελλάδα. Αλλιώς, βλέπουμε. Κοιτάζω καθημερινά τις μικρές αγγελίες και προσπαθώ να βρω κάτι σχετικά κοντά στο πατρικό μου, για να γλιτώνω τα μεταφορικά και τα νοίκια. Σερβιτόρος, μπάρμαν, ταξιτζής, περιπτεράς, μάγειρας, ό,τι να ‘ναι. Πρέπει να βρω έναν τρόπο να βιοποριστώ». Βασίλης Γ., ετών 31, άνεργος
Καφετζήδες, Κεραμιδάδες, Ζωέμποροι, Καλαθοπλέκτες, Φαναρτζήδες, Σχοινοποιοί, Αχθοφόροι, Πωλήτριες.
«Θέλω να γίνω αεροσυνοδός. Αυτό είναι το όνειρό μου. Οι δικοί μου λένε πως η εποχή δεν σηκώνει όνειρα. Και πως είναι επικίνδυνο επάγγελμα, πως δεν θα μπορέσω να κάνω οικογένεια, πως θέλει μέσον, πολλά λεφτά, δέκα ξένες γλώσσες και τα λοιπά και τα λοιπά. Δικαιολογίες και υπερβολές. Να μείνω στο πατρικό θέλουν, να κάνω τρία τέσσερα παιδιά με το γιο του γείτονα που είναι καλό παιδί και δουλευταράς, να μαγειρεύω και να σιδερώνω, και να περνάμε όλοι μαζί Χριστούγεννα και Πάσχα στο χωριό του. Εγώ όμως ή θα γίνω αεροσυνοδός ή τίποτα. Προτιμώ να φτιάχνω γλυκά σε σχήμα αεροπλάνου και να τα τρώω μόνη μου στην κουζίνα». Ιουλία Κ., ετών 22, άνεργη
Καθαρίστριες, Βενζινάδες, Νοσοκόμες, Δάσκαλοι, Ηλεκτρολόγοι, Θεατρικοί Συγγραφείς, Διακοσμητές, Αρχιτέκτονες, Ηθοποιοί.
«Επιτέλους κάποια καλά νέα για την Οικονομία! Μια πρώτη παρατήρηση είναι ότι, σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Εργασίας, το πρόγραμμα ΕΡΓΑΝΗ το οποίο καταγράφει κάθε στιγμή τις προσλήψεις και τις απολύσεις –και μιλάω για τη μισθωτή απασχόληση– σε όλη την Ελλάδα, για πρώτη φορά τον Μάρτιο και τον Απρίλιο οι προσλήψεις είναι περισσότερες από τις απολύσεις! Να σημειωθεί ότι αυτό το φαινόμενο δεν μπορεί να αποδοθεί σε “εποχικούς” παράγοντες, δηλαδή στην πρόσκαιρη αύξηση των προσλήψεων λόγω τουριστικών εργασιών, γιατί στο χρονικό διάστημα που καλύφθηκε δεν είχε ακόμα ουσιαστικά ξεκινήσει η τουριστική περίοδος. Έχουμε, λοιπόν, μια πρώτη ένδειξη ότι η αύξηση της ανεργίας έχει αρχίσει να φρενάρει». Αντώνης Σ., ετών 62, πρωθυπουργός
* Η Μαρία Πετρίτση είναι συγγραφέας
