Στο τέλος του άρθρου καταγράφεται η προϊστορία του ζητήματος με το οποίο θα ασχοληθούμε σε αυτό το φύλλο, και αφορά τις πληροφορίες σχετικά με τη ρίψη «μικρής» πυρηνικής βόμβας από την ισραηλινή πολεμική αεροπορία σε στρατιωτική εγκατάσταση στην παραθαλάσσια συριακή πόλη Ταρτούς. Πριν επιχειρήσουμε όμως να ρίξουμε λίγο φως στην περίεργη αυτή υπόθεση, μια απαραίτητη υπενθύμιση: το καθεστώς Άσαντ κατέρρευσε στις 8 Δεκεμβρίου. Όπως έχει ήδη υπογραμμιστεί στην αρθρογραφία του Δρόμου [1], η εξέλιξη αυτή ήταν χοντρικά το αποτέλεσμα μιας α λα καρτ συνεργασίας ΗΠΑ-Ισραήλ-Τουρκίας, σε συνδυασμό και με την αδυναμία ή απροθυμία της Ρωσίας να συνεχίσει να υπερασπίζεται το συριακό καθεστώς. Στη διάρκεια αυτής της κοινής επιχείρησης, το Ισραήλ κατέλαβε και άλλα συριακά εδάφη, και κατέστρεψε σχεδόν το σύνολο των στρατιωτικών δυνατοτήτων της Συρίας.
Εν πάση περιπτώσει το καθεστώς Άσαντ, αυτός ο «τεράστιος κίνδυνος για την ασφάλεια του Ισραήλ», εξέλιπε από τις 8 Δεκεμβρίου. Ποιος λοιπόν ο λόγος για τη συνέχιση των ισραηλινών βομβαρδισμών από αέρος, θαλάσσης και εδάφους και τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες, ιδίως αφού οι αιφνιδίως εκπολιτισθέντες τζιχαντιστές που τοποθετήθηκαν στη Δαμασκό δεν κρύβουν την ευγνωμοσύνη τους προς το κατοχικό κράτος για την πολύτιμη βοήθειά του στην ανατροπή του Άσαντ; Και φυσικά δεν κουνούν ούτε το δαχτυλάκι τους για να σταματήσουν την ισραηλινή εισβολή και κατοχή συριακών εδαφών, ούτε την καταστροφή και των τελευταίων υποδομών που διασώθηκαν; Το γεγονός δεν φαίνεται να προβληματίζει κανέναν από όσους πανηγυρίζουν για την… απελευθέρωση της Συρίας. Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της συστηματικής εκστρατείας του α λα καρτ συνασπισμού ΗΠΑ-Ισραήλ-Τουρκίας για την επιστροφή της σύγχρονης Συρίας σε συνθήκες 19ου αιώνα, και εν τέλει για τον διαμελισμό της, τη νύχτα της 15ης προς 16η Δεκεμβρίου έλαβε χώρα πυραυλική επίθεση με στόχο συριακή στρατιωτική εγκατάσταση στην Ταρτούς[2]. Σημειωτέον ότι εκεί βρίσκεται, για την ώρα τουλάχιστον, η μοναδική ναυτική βάση της Ρωσίας στη Μεσόγειο.
Οι πρώτες αναφορές
Λίγο αργότερα ο Αμερικανός ερευνητής Ρίτσαρντ Κορντάρο ανακοίνωσε σεισμική δόνηση 3,1 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ με επίκεντρο λίγα χιλιόμετρα από την Ταρτούς, την οποία απέδωσε στην εν λόγω πυραυλική επίθεση. Πρόσθεσε μάλιστα: «Το σήμα χρειάστηκε 12 λεπτά για να ταξιδέψει στην κατώτερη ιονόσφαιρα. Αυτό είναι περίπου δύο φορές πιο γρήγορο από ό,τι ταξιδεύουν τα σήματα των σεισμών». Μία εβδομάδα μετά το «συμβάν» ο Χανς-Μπέντζαμιν Μπράουν, Ελβετός πυρηνικός επιστήμονας, ανακοίνωσε ότι η σεισμική δόνηση, σε συνδυασμό με την απότομη αύξηση των επιπέδων ραδιενέργειας σε σταθμούς μέτρησης της Κύπρου και της Τουρκίας 20 ώρες μετά το πλήγμα, καθώς και τη ζημιά που φαίνεται από τις διαθέσιμες αεροφωτογραφίες, υποδεικνύουν ότι χρησιμοποιήθηκε μικρή πυρηνική βόμβα, ισχύος 0,3 κιλοτόνων.
Την πληροφορία ανέφερε το ρωσικό ειδησεογραφικό πρακτορείο Sputnik, χωρίς να την κάνει μεγάλο θέμα, καθώς και κάποια ακόμη ΜΜΕ της περιφέρειας του πλανήτη (ινδικά, νοτιοαφρικανικά κ.ά.), ενώ την αναπαρήγαγαν και ορισμένες «ειδικευμένες» ιστοσελίδες[3]. Από τις 23 Δεκεμβρίου μέχρι σήμερα καμία σχετική αναφορά δεν υπήρξε σε Δυτικά ΜΜΕ, ούτε καν για να διαψευστεί η πληροφορία ή να ξεδιπλωθεί η γνωστή ιερεμιάδα κατά των θεωριών συνομωσίας. Κυριολεκτικά, σιγή ασυρμάτου! Μοναδικό σχετικό δημοσίευμα είναι το συμπέρασμα του στρατιωτικού ε.α. Θάνου Σιτίστα, που με άρθρο του στο ελληνικό Fact Checker αποφαίνεται ότι το Ισραήλ δεν έριξε τέτοια βόμβα (όχι τυχαία στο ελληνικό, μια και η Ελλάδα είναι από τις ελάχιστες χώρες του Δυτικού μπλοκ στις οποίες συζητήθηκε κάπως η ανησυχητική πληροφορία): «Η αυξομείωση ραδιενέργειας στον σταθμό μέτρησης του Παραλιμνίου ήταν εξαιρετικά μικρή και εντελώς ακίνδυνη, ενώ ανάλογα περιστατικά έχουν ξανασυμβεί», καταλήγει[4].
Άγνωστη δημόσια συζήτηση
Το αρνητικό συμπέρασμα του Έλληνα αρθρογράφου επικεντρώνεται στην εξέταση μίας μόνο από τις ενδείξεις που χρησιμοποίησε ο Χανς-Μπέντζαμιν Μπράουν (την αύξηση των επιπέδων ραδιενέργειας), και προφανώς αγνοεί τη συνέχιση της δημόσιας συζήτησης μεταξύ του Μπράουν και συναδέλφων του, τόσο για τη σημασία και την εξήγηση της συγκεκριμένης ένδειξης, όσο και για τις άλλες πτυχές του «συμβάντος». Από αυτή τη συζήτηση φαίνεται μεταξύ άλλων ότι:
α) Αποκλείεται η σεισμική δόνηση να οφείλεται σε δευτερογενείς εκρήξεις πυρομαχικών ή πυραύλων που προκλήθηκαν από το αρχικό πλήγμα.
β) Το μέγεθος του κρατήρα, που δεν βρισκόταν στη θέση οποιουδήποτε κτιρίου, αντιστοιχεί σε πυρηνικό πλήγμα ισχύος 0,3 κιλοτόνων.
γ) Σύμφωνα με το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ, η μέγιστη ραδιενέργεια μιας 4ης γενιάς πυρηνικής βόμβας 0,3 κιλοτόνων στην απόσταση Ταρτούς-Παραλίμνι (Κύπρος), λαμβανομένων υπόψη των καιρικών συνθηκών, αναμένεται να είναι ακριβώς στο επίπεδο που παρατηρήθηκε.
Τελικά, ο Ελβετός πυρηνικός επιστήμονας επιμένει ότι «καμία από τις παρατηρήσεις που απαρίθμησα δεν μπορεί να εξηγηθεί από ένα μη πυρηνικό γεγονός»…
[1] Βλ. μεταξύ άλλων «Συρία: Ξαναχαράζονται τα σύνορα στη Μέση Ανατολή» (φύλλο 710) και «Η πτώση του ακρογωνιαίου λίθου στον άξονα της Αντίστασης» (φύλλο 711).
[2] «Ισχυρή έκρηξη στη Συρία: Οι IDF βομβάρδισαν αποθήκες όπλων – Προκλήθηκε σεισμός 3 Ρίχτερ» (www.liberal.gr, 16/12/2024).
[3] «Έριξε το Ισραήλ μια μικρή πυρηνική βόμβα στη Συρία;» (μτφ. από nuclear-news.net, 27/12/2024).
[4] «Το Ισραήλ ΔΕΝ έριξε πυρηνική βόμβα στη Συρία που προκάλεσε “επικίνδυνη” αύξηση ραδιενέργειας στην Κύπρο» (www.factchecker.gr, 29/12/2024).
Συμπέρασμα;
Τα στοιχεία που διατίθενται δημόσια για το ούτως ή άλλως τεράστιας ισχύος και προκλητικό ισραηλινό πλήγμα στην Ταρτούς είναι ελάχιστα. Εκκωφαντική είναι και η σιωπή των συνήθως λαλίστατων αναλυτών ή των ΜΜΕ που αρέσκονται να κάνουν την τρίχα τριχιά προκειμένου να ανεβάσουν τα έσοδά τους από διαφημίσεις μέσα από τίτλους εντυπωσιασμού. Επίσης προκαλεί έκπληξη η στάση των ρωσικών, ινδικών κ.ά. ΜΜΕ που αρχικά δημοσιοποίησαν την πληροφορία, για να σιωπήσουν και αυτά αμέσως μετά. Σαν να έγινε ένα «λάθος» την ευθύνη για το οποίο δεν αναλαμβάνει πια κανείς. Εκτός κι αν ήταν μήνυμα που ελήφθη και βρίσκεται υπό επεξεργασία σε κλειστούς κύκλους. Διότι ακόμη και η διαρροή μιας ψευδούς πληροφορίας, ή η σφυγμομέτρηση των αντιδράσεων που προκαλεί η χρήση ενός μίνι-πυρηνικού, αποτελούν μέρος ενός υβριδικού πολέμου ο οποίος μοιάζει με παγόβουνο: οι περισσότεροι βλέπουμε μόνο την κορυφή του.
Δεν υπάρχει τρόπος να ελεγχθεί τι είδους όπλο χρησιμοποιήθηκε ώστε να προκαλέσει έναν σεισμό αισθητό εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά; Δεν μπορεί ο πολύφερνος Διεθνής Οργανισμός Ατομικής Ενέργειας να στείλει επιτόπου εμπειρογνώμονες; Πώς εξηγείται η παρατηρούμενη αφασία μπροστά σε μια υποψία δυνητικά συνταρακτική; Θυμόμαστε βέβαια πως κι όταν η κυβέρνηση της πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβίας κατήγγελλε ότι οι ΝΑΤΟϊκοί ρίχνουν βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου υπήρχε σιωπή. Υπήρχε και το «επιχείρημα» ότι αυτά τα λένε μόνο όσοι υποστηρίζουν τον «σφαγέα Μιλόσεβιτς». Τώρα το μόνο «επιχείρημα» που πωλείται στην πιάτσα του διεθνούς κυνισμού είναι ότι αυτά τα λένε οι «αντισημίτες». Δεν ενοχλείται η πιάτσα που μια ολόκληρη χώρα εξακολουθεί να ανασκάπτεται καθημερινά από βόμβες και πυραύλους κάθε είδους (ενώ κανείς δεν πολεμά!), και ταυτοχρόνως τεμαχίζεται μεταξύ τζιχαντιστών με γραβάτα, τουρκικών και ισραηλινών στρατευμάτων κατοχής, και ληστρικών «μεγάλων δυνάμεων».
Σε αυτήν την αισχρή και χαοτική κατάσταση, με τη διεθνή αλητεία να αρπάζεται δίχως καν προσχήματα πλέον, κι ενώ για τους περισσότερους λαούς να επιφυλάσσεται η μοίρα του ανδράποδου, σε πολλούς δεν φαίνεται πια απίθανο ούτε το πυρηνικό σενάριο. Αν όμως εξακολουθεί να υφίσταται κοινή λογική, πρέπει να κηρυχτεί πόλεμος στην απάθεια ή/και στην ενασχόληση με τριτεύοντα ζητήματα που αποπροσανατολίζουν και αποχαυνώνουν. Οι ελίτ έχουν κάνει την επιλογή τους: πόλεμος. Γι’ αυτόν προετοιμάζονται πυρετωδώς, αδιαφορώντας εάν θα φέρει τον όλεθρο του πλανήτη. Νέα όπλα, τεχνητές νοημοσύνες, αλλαγμένα πυρηνικά δόγματα, τσαλαπάτημα κάθε σπασμωδικής απόπειρας του 99% της ανθρωπότητας για ανάσα – όλα εκεί συγκλίνουν. Εμείς μπορούμε να αντιπαραθέσουμε κάτι; Ναι: τη δυνατότητά μας να κατανοήσουμε τι συμβαίνει, και τη βούληση να αντισταθούμε. Αυτά ίσως δεν αρκούν για να τους σταματήσουμε, είναι όμως απαραίτητα για να αρχίσουμε να υπολογίζουμε πιο συγκεκριμένα πώς θα το πετύχουμε.
Η προϊστορία
► Στις 28 Μαρτίου του 2022 ο Μπάιντεν υπέγραψε διάταγμα υπό τον τίτλο «Αναθεώρηση της Πυρηνικής Στρατηγικής των ΗΠΑ». Αυτό μεταξύ άλλων αναφέρει ότι «οι πολιτικές “Καμία Χρήση Πρώτου Πλήγματος” και “Αποκλειστικός Σκοπός η Άμυνα” θα οδηγούσαν σε ένα απαράδεκτο επίπεδο κινδύνου υπό το φως του εύρους των μη πυρηνικών δυνατοτήτων που αναπτύσσονται και προωθούνται από ανταγωνιστές».
► Με απλά λόγια: οι ΗΠΑ αποφάσισαν ότι μπορούν πλέον να εξαπολύσουν επίθεση με πυρηνικά όπλα όχι πλέον ως απάντηση σε πυρηνική επίθεση εναντίον τους, αλλά και «προληπτικά» εναντίον «απειλών» ακόμη και με συμβατικά όπλα. Προηγήθηκαν δηλαδή κατά δυόμιση χρόνια του ανάλογου, πρόσφατου διατάγματος του Κρεμλίνου (που μόνο αυτό θεωρήθηκε από τα Δυτικά ΜΜΕ απόδειξη παλιανθρωπιάς…).
► Σε ακόμη πιο ανύποπτο χρόνο, το μακρινό 2003, το Κογκρέσο των ΗΠΑ ενέκρινε την κατασκευή «μικρών» πυρηνικών βομβών, ισχύος κάτω των 5 κιλοτόνων (η ατομική βόμβα στη Χιροσίμα ήταν ισχύος 15 κιλοτόνων). Η δικαιολογία που δόθηκε τότε ήταν ότι έτσι θα ενισχυθούν περαιτέρω οι δυνατότητες των ΗΠΑ να αποτρέψουν μια πυρηνική επίθεση εναντίον τους, συν το ότι υποτίθεται ότι μειώνουν τον κίνδυνο γενικευμένης πυρηνικής σύρραξης αφού έχουν πολύ μικρότερη ισχύ από ένα «παραδοσιακό» πυρηνικό όπλο.
► Στο μεταξύ η επιστήμη «προόδευσε», και φτάσαμε στην κατασκευή «μικρών» θερμοπυρηνικών βομβών βαρύτητας όπως η αμερικανική Β61-12, που δύναται να φέρει πυρηνική γόμωση από 0,3 έως 340 κιλοτόνους, και μπορεί να πυροδοτηθεί κάτω από την επιφάνεια της γης. Επιπλέον, οι λεγόμενες «τακτικές» πυρηνικές βόμβες 3ης και 4ης γενιάς έχουν σχεδιαστεί ώστε να ελαχιστοποιούν την πυρηνική ακτινοβολία.
► Πριν δύο χρόνια, η ICAN (Διεθνής Εκστρατεία για την Κατάργηση των Πυρηνικών Όπλων) αποκάλυπτε ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν αποφάσισε να φέρει σε ευρωπαϊκές χώρες (Γερμανία, Ιταλία, Βέλγιο και Ολλανδία) και στην Τουρκία αυτές ακριβώς τις βόμβες*. Λίγο αργότερα έγινε γνωστό ότι οι βόμβες Β61-12 τοποθετήθηκαν σε αεροσκάφη F35Α που πήραν μέρος στη ΝΑΤΟϊκή «άσκηση πυρηνικών ελιγμών» Steadfast Noon, η οποία έλαβε χώρα στη Μεσόγειο και αποσκοπούσε, βεβαίως, στη «διατήρηση της ειρήνης»…
* «B61-12: οι νέες πυρηνικές κεφαλές των ΗΠΑ έρχονται στην Ευρώπη τον Δεκέμβριο» (μτφ. από www.icanw.org, 22/12/2022).
