Του Μουμία Αμπού Τζαμάλ
Τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας αντηχούν ακόμη στην εθνική συνείδηση. Οι απρόκλητες δολοφονίες πολιτών από μπάτσους στους δρόμους, και οι δολοφονίες μπάτσων που ακολούθησαν στο Τέξας, μας δείχνουν ότι μπήκαμε σε νέα περίοδο του πλέον μακροχρόνιου εσωτερικού πολέμου της Αμερικής. Κι ότι κανείς δεν γνωρίζει πώς θα λήξει.
Φυσικά, το πρόβλημα της αστυνομικής βίας δεν είναι καινούριο. Στη δεκαετία του ’60, όταν ο αιδεσιμότατος Μάρτιν Λούθερ Κινγκ καθοδηγούσε τις διαμαρτυρίες ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις στην Αλαμπάμα, οι μπάτσοι χτυπούσαν άγρια τους διαδηλωτές, επειδή παραβίαζαν τους άδικους νόμους της «λευκής ανωτερότητας». Χτυπούσαν αδιάκριτα άντρες και γυναίκες για να προστατεύσουν τα προνόμια των λευκών. Τότε ήταν που η γέφυρα Έντμουντ-Πίτους βάφτηκε στο αίμα των μαύρων.
Σήμερα, σκοτώνουν με απόλυτη ατιμωρησία. Σκοτώνουν μαύρους άντρες, γυναίκες και παιδιά. Και δεν τρέχει τίποτα. Τα μυστικά σώματα ενόρκων, και οι όχι-τόσο-μυστικοί δικαστές, αποφαίνονται διαρκώς: «Δικαιολογημένη ανθρωποκτονία». Και οι δολοφόνοι μπάτσοι παίρνουν προαγωγές. «Καλή δουλειά», και πέραν τούτου ουδέν.
Σήμερα τα ΜΜΕ, οι πολιτικοί και η αστυνομία αποκαλούν τρελό τον Μίκα Ζαβιέ Τζόνσον [ΣτΜ: τον μαύρο πρώην στρατιωτικό που σκότωσε 5 αστυνομικούς στο Ντάλας]. Σύμφωνα με έναν επιφανή πολιτικό, πρόκειται για ένα «διαταραγμένο άτομο». Εντάξει. Αλλά αν είναι τρελός, ποιος τον τρέλανε; Ήταν τρελός όταν σκότωνε Αφγανούς για λογαριασμό της Αυτοκρατορίας; Τελικά, ίσως να τον εκπαίδευσαν υπερβολικά καλά…
Η καταπίεση τρελαίνει τους ανθρώπους. Τους τρελαίνει! Μετατρέπει ήρεμους εγκεφάλους σε τρελαμένα μυαλά που κατατρέχονται από θυμό, οργή και εχθρότητα. Τα ΜΜΕ, οι υπουργοί και οι πολιτικάντηδες θα τον βρίζουν. Αλλά είναι πλέον υπεράνω κάθε κατάρας που θα εξαπολύσετε εναντίον του.
Άλλωστε δεν χρειάζεται να τον καταριέστε: ήδη, η ζωή του ήταν καταραμένη από την αρχή. Γεννήθηκε νέγρος στην Αμερική. Αυτό αρκεί σαν κατάρα.
Το 1951 ο μεγάλος ποιητής Λάνγκστον Χιούζ έγραψε, στο ποίημά του «Χάρλεμ»:
Τι συμβαίνει σε ένα όνειρο που αναβάλλεται; Στεγνώνει σαν σταφίδα στον ήλιο; Ή μήπως κακοφορμίζει σαν πληγή, κι έπειτα τρέχει μακριά; Βρωμάει σαν σαπισμένο κρέας; Ή μήπως κάνει κρούστα περιχυμένη με ζάχαρη, σαν σοροπιαστό γλυκό; Ίσως απλά να λυγίζει κάτω από το βάρος του. Ή μήπως εκρήγνυται;
