Η Αριστερά είναι το ξανακυρίευμα της νιότης. Του Μάρκου Δεληγιάννη
Yστερα από τον καλοκαιριάτικο θρίαμβο του Ιουνίου, εκείνη η θεσπέσια κατακόκκινη γλώσσα που έκανε του κόσμου τα μακρινά πράγματα να μας σιμώνουν, άρχισε σιγά-σιγά να πνίγεται μες στην ηχηρή καθημερινότητα. Να ξεθωριάζει, καθώς ασυναίσθητα έπεφτε στο αμάρτημα της επανάληψης. Κι έπειτα ο θόρυβος από το σούρσιμο των ποδιών -όλοι επιζητούσαν το προεδρείο των συνελεύσεων να πλησιάσουν, το μικρόφωνο ν’ αδράξουν, η φωνή τους ν’ ακουστεί- καθιστούσε δυσχερή την ευκρίνεια του λόγου. Τώρα δειλά ξεπροβάλλουν ευχάριστες φωνούλες που υμνούν το λυρισμό, τον εφησυχασμό. Μέσα στη νέα βουή δεν ακούγονται τ’ ανοιξιάτικα σαλπίσματα. Οι σταράτες κουβέντες καταχωνιάστηκαν όπως-όπως στα τεφτέρια του παρελθόντος. Οι θυμωμένες ματιές κρύφτηκαν. Κάποιες λέξεις διακριτικά αποτραβήχτηκαν. Άλλες πάλι ταξινομήθηκαν έτσι που να μην ενοχλούν, να μην τρομάζουν. Όπως οι λέξεις δάνειο, χρέος. Ασήμαντες διαφορές. Ας διαλέξουμε πιο ανώδυνες εκφράσεις. Διαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης, λόγου χάρη.
Άλλωστε ο κόσμος τώρα ψάχνει έναν ήρωα να ’βρει. Έναν μεσσία, με χάρη και ορμή. Πόσο ανάγκη υπάρχει για έναν ήρωα τούτες τις στιγμές που τα σχέδια της ζωής χιλιάδων ανθρώπων ξεβράστηκαν στις ακτές ενός μάταιου ξεκινήματος; Ένας ήρωας που θα συμβολίζει τη δίψα για ανάταση. Κάποιος που θα άρει τις αμαρτίες και την πάνδημη μιζέρια, θα διαγράψει πίκρες δεκαετιών. Δεν θα σκοντάψουμε σε λέξεις όπως Ριζοσπαστική Αριστερά. Ας τη βαφτίσουμε: η μεγάλη δημοκρατική παράταξη.
Τον τελευταίο καιρό βαρύγδουποι αναλυτές, ανυπόμονοι νεκροθάφτες -αυτοί είναι πάντα υπερβολικά βιαστικοί- έτρεξαν στα οικεία ληξιαρχεία και ζήτησαν την έκδοση ληξιαρχικής πράξης θανάτου του ΣΥΡΙΖΑ. Τα πρακτικά του θανάτου ήταν μακροσκελή και φτιάχτηκαν με ανακούφιση από γραφιάδες που είχαν προηγουμένως βουτήξει την πένα τους στη φορμόλη. Πολλοί, πάλι, σκέφτηκαν πως την ημέρα της ταφής, ένας επικήδειος από έμπειρα χείλη, αν εκφωνηθεί, αρκετός θα είναι την ταφόπλακα ερμητικά να κλείσει. Κι έπειτα στις καθημερινές ασχολίες του ο καθείς, ανέμελος θα ξαναγυρίσει.
Κι έτσι εκείνο το ασέλωτο άτι, που ξεκίνησε το 2001, ζεστό, τον ξέφρενο καλπασμό του -η αφετηρία έγραφε: Χώρος Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς- αφού παρέσυρε δειλούς αναβάτες, υπερπήδησε εμπόδια, πορεύτηκε κόντρα σε ορμητικά ποτάμια και στου ορίζοντα το βάθος αχνοφαινόταν το τέρμα -ενότητα δράσης της Αριστεράς έγραφε-, το καταχώρισαν στους νεκρούς κάποιοι βιαστικοί συμβολαιογράφοι και μαζί μ’ αυτό και το δάσος με τις λέξεις, τα ονόματα που πυρπολούσαν τις καρδιές στις μυστικές συνευρέσεις.
Μα πόσο λάθος έκαναν οι ανυπόμονοι νεκροθάφτες! Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ζωντανός οργανισμός. Σφύζει από ζωή. Για πρώτη φορά η Αριστερά καταθέτει κυβερνητική πρόταση. Αυτοί που τον δημιούργησαν κι από μωρό βυζανιάρικο το οδήγησαν στην εφηβεία, δεν έχουν πρόθεση να παραδώσουν σε κανέναν τούτο το έκπαγλο δημιούργημα. Άλλωστε το «πτώμα» είναι τόσο ζωντανό που θα παρουσιαστεί και πάλι μπροστά σας με την ίδια την παλιά την όψη, φοβερή κι αθώα. Η όψη του θα ‘ναι σαν θύελλα και το σχήμα ξωτικού καταμεσής σε δάσος.
Σύντροφοι, λες και μια αόρατη, αναπότρεπτη δύναμη καρφώνει πάνω στο μυαλό μας πράξεις που δε θέλουμε να κάνουμε. Κάποιος ηθελημένα ή ασύνειδα αλλάζει τις πινακίδες των δρόμων. Εκεί που χτες μας καρτερούσε ένα ξέφωτο, τώρα κάποιος από μας βάζει μια κλειδωμένη πόρτα. Κι αν αποφασίσουμε τρέχοντας να ξεφύγουμε απ’ τις παγίδες της δυσπιστίας, το πρόσωπό μας κομματιάζεται πάνω σ’ έναν τοίχο. Κάποιοι έχουν φυτέψει σπασμένα μπουκάλια κι ελπίδες κοφτερές. Ας κοιτάξουμε τη ζωή κατάματα, ας αφουγκραστούμε τους προβληματισμούς της βάσης. Να νιώσουμε την καθημερινότητα του πολίτη. Η ζωή κυλάει με τους δικούς της ρυθμούς έξω από τα γραφεία, τις συνελεύσεις, τις συνδιασκέψεις.
Οι θαμώνες των τηλεοπτικών καφενείων που φλυαρούν ασυλλόγιστα παρέα με τηλεοπτικούς αστέρες, δεν είναι των Συνιστωσών στελέχη. Η πολυγλωσσία δεν είναι δικό τους παιδί.
Φίλοι μου το όνειρό μας -μια ενωμένη Αριστερά- μοιάζει νεράιδα που πλανιέται σε δάσος μαγεμένο. Το να ακολουθήσει αυτή την κόρη που παραληρεί, χαμογελά, φοβίζει, είναι σα να εισχωρεί κανείς μαζί της στα άδυτα του πράσινου βασιλείου της, εκεί όπου κάθε δέντρο είναι μια ζώσα κολώνα που τραγουδά της νιότης σκοπούς. Είναι σαν να γυρνάς στα παιδικά σου χρόνια. Η Αριστερά είναι το ξανακυρίευμα της νιότης.
