Ταιριάζουμε μέχρι να καταδείξει ο ένας στον άλλον τη διαφορετικότητά του.
Κι αυτό είναι το σημείο που μας χωρίζει, ενώ θα ‘πρεπε να μας ενώνει
Βγαίνω από το Faust Bar Theatre μέσα στη νύχτα της Αθήνας. Φώτα και κόσμος στα δρομάκια γύρω από την Αγία Ειρήνη. Μια παράσταση γίνεται ακόμη πιο συναρπαστική, όταν συναντάς το αναπάντεχο.
Όταν βγαίνοντας από το θέατρο δεν είσαι ο ίδιος που μπήκε πριν από κάποια ώρα.
Μέσα στο φως, φτάνουν εκείνοι
που μπορείς να τους συγκινήσεις
να τους διασκεδάσεις
να τους αλλάξεις
Αυτά έγραφε πριν από 70 χρόνια στο σύντομο ποίημα «Θέατρο» ο Μπρεχτ.
Και τα ένιωσα –όσο λίγες φορές– ως θεατής στο «Φλάι» της Στέλλας Ζαφειροπούλου.
Όπου Φλάι και πέταγμα, αλλά και Μύγα.
Από την πρώτη στιγμή, η Λιλή Τσεσματζόγλου, μας καθήλωσε με την ερμηνεία της. Στην αρχή νιώθει, είναι μια μύγα. Μια μύγα που μας κεντρίζει. Μια μύγα ευαίσθητη. Μια μύγα σαρκαστική. Μια μύγα …vegan.
Είναι άραγε ο χώρος ένα ψυχιατρείο; Ποια τραύματα κουβαλάει και γιατί;
Η σκηνοθεσία της Πέπης Μοσχοβάκου σε συνδυασμό με τη μουσική του Γιάννη Οικονόμου, μας καθηλώνει, αλλά παράλληλα μας κρατάει σε εγρήγορση.
Ένα παράξενο, εφιαλτικό σκηνικό. Γκρίζο. Με σκόρπια αντικείμενα. Με παράθυρο που κρύβει κάγκελα.
Όλα περνάνε μέσα από την οξύτατη κριτική ματιά της ηρωίδας. Που άλλοτε αποστασιοποιείται, άλλοτε γίνεται μέρος αυτών που παρατηρεί. Έρωτες αδιέξοδοι, η μη αποδοχή, η τρέλα.
Με το έργο αυτό, ένα πραγματικά εξαιρετικό κείμενο, που όμως έχει πολλές απαιτήσεις από τον ηθοποιό που θα το ερμηνεύσει, η συγγραφέας είχε συστηθεί στο θεατρικό κοινό το 2015. Τον ρόλο είχε ερμηνεύσει και τότε η Λιλή Τσεσματζόγλου.
Αεικίνητη, καταφέρνει να σε κάνει να νιώσεις πως όντως είναι μια μύγα που κινείται στον χώρο με τα φτωχά φτερά της. Υπάρχουν στιγμές εντυπωσιακές στην ερμηνεία της, όπως μια σκηνή όπου ως μύγα υποτίθεται πως πνίγεται μέσα σε ένα ποτήρι μπίρα, μέχρι να τη σώσει κάποιος.
Όλα μοιάζουν να συμβαίνουν σήμερα.
Όπως σημειώνεται, «εννέα χρόνια μετά, η κοινωνία παραμένει «χελώνα» αγκυλωμένη σε προϋπάρχουσες καταστάσεις κάνοντας αργά ή και καθόλου βήματα προς τη συμπερίληψη. Ο Ζακ Κωστόπουλος, η Δήμητρα της Λέσβου, ο Αντώνης Καρυώτης είναι μερικά μόνο από τα ονόματα της ελληνικής πραγματικότητας που άφησαν τρύπες σε μια κοινωνία γεμάτη μπαλώματα»
Αποκορύφωμα του έργου η «μεταμόρφωση» της ηρωίδας στο τέλος. Είναι άραγε αυτό το πραγματικό της πρόσωπο; Πού οδηγούν τελικά τα αδιέξοδα και τα «μπαλώματα» που εκείνη δεν δέχεται, δεν προσαρμόζεται;
Κι εμείς οι θεατές της παράστασης, ποια στάση θα έχουμε μετά απέναντι στον εαυτό μας και στους άλλους;
Έχει ενδιαφέρον φυσικά η οπτική των συντελεστών του έργου:
Στέλλα Ζαφειροπούλου:
«Ανέκαθεν με απασχολούσε η έννοια της ελευθερίας. Συνειδητά ή ασυνείδητα, δεν μπορώ να ξεχωρίσω τα όρια. Γνωρίζω μόνο πως το ασυνείδητο πάντα προπορεύεται. Οι ήρωες στα θεατρικά μου είναι άνθρωποι που ζουν αλλά δεν υπάρχουν, εγκλωβισμένοι σε μια κοινωνία της οποίας οι ρωγμές όλο και βαθαίνουν, ανοίγοντας αργά αλλά σταθερά τρύπες που σε ρουφούν μέσα τους.
Για να μιλήσω για την ελευθερία λοιπόν, μόνο ανελεύθερους ήρωες θα ήθελα να χρησιμοποιήσω.Φυλακισμένους σε άλλους κόσμους, ριζωμένους σε “τόπους” που τους επιβλήθηκαν, σε ζωές που απαίτησαν από εκείνους αυτό που δεν είχαν να δώσουν. Χρησιμοποιώντας κάθε φορά ως άξονα που πλαισιώνει τον δραματικό μύθο μια μορφή από το ζωικό βασίλειο, προσπαθώ να προσδώσω μια κοινή εσωτερική αλήθεια. Ονειρεύομαι έναν τόπο που θα μας χωρά όλους. Παραπλανημένη κι εγώ…»
Πέπη Μοσχοβάκου:
«Την πρώτη φορά που σκηνοθέτησα το Φλάι, ήταν μόλις είχα γνωρίσει την Στέλλα Ζαφειροπούλου. Είχαμε συνεργαστεί στο Σεμινάριο Υποκριτικής σε Κείμενα in Progress στο θέατρο Επί Κολωνώ, που έχει ως στόχο το ανέβασμα θεατρικών παραστάσεων σε κείμενα νέων συγγραφέων. Η σύνδεσή μας ήταν άμεση. Η γραφή της, ιδιαίτερη και συναρπαστική, ρεαλιστική και ταυτόχρονα τόσο ευφάνταστη, έδεσε αμέσως με την επιθυμία μου να διερευνήσουμε τις πιο λεπτές πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης με πάθος και ειλικρίνεια. Όταν δε αρχίσαμε να δημιουργούμε τον κόσμο αυτού του ιδιαίτερου ανθρώπου μαζί με την υπέροχη Λίλη Τσεσματζόγλου, βρεθήκαμε να χτίζουμε έναν κόσμο που μας συγκινούσε βαθύτατα.
Εύκολα λοιπόν καταλαβαίνει κανείς την χαρά μου που ξαναβρισκόμαστε τώρα, για να κάνουμε κάτι που επιθυμούμε από καιρό: Να ξαναδούμε αυτό το μοναδικό πλάσμα με την ωριμότητα που μας έχει προσθέσει ο χρόνος και την φρέσκια ματιά που δημιουργεί η απόσταση. Είναι άλλη μια ευκαιρία να ανακαλύψουμε αλήθειες που όλοι κρύβουμε μέσα μας, μέσα από την ιστορία αυτού του ιδιαίτερου χαρακτήρα και, μέσα από συμβολισμούς και μεταφορές, να έρθουμε αντιμέτωποι με τις σκοτεινές αλλά και τις φωτεινές πτυχές μιας ψυχής, που, μπορεί να είναι «κάποιος άλλος» αλλά, όπως πάντα στο θέατρο, δεν παύει να είμαστε κι εμείς. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο μάθημα που διδασκόμαστε στη σκηνή: Αυτός ο κάποιος άλλος, ο διαφορετικός, είναι και κομμάτι του κάθε ενός από εμάς. Όπως αυτό το φτερωτό πλάσμα ψάχνει αποδοχή και σύνδεση, έτσι κι εμείς ψάχνοντας, βρήκαμε η μια την άλλη.
Με πολλή ευγνωμοσύνη, ξεκινάω και πάλι αυτή την προσπάθεια με δυο γυναίκες που εκτιμώ απεριόριστα, για να δούμε μαζί πόσο περισσότερο μπορούμε να κατανοήσουμε αυτή την…goniurellia tridens».
INFO
Φλάι της Στέλλας Ζαφειροπούλου
Σκηνοθεσία: Πέπη Μοσχοβάκου
Ερμηνεία: Λίλη Τσεσματζόγλου
Σκηνικά-κοστούμια: Η ομάδα
Σχεδιασμός Φωτισμών: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Μουσική: Γιάννης Οικονόμου
Βοηθοί σκηνοθέτη: Μάγδα Κουστέρη, Νικόλας Λεβέντης
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Δευτέρα & Τρίτη στις 20:30
Τηλέφωνα κρατήσεων: 210 3234095 και 6989727668/
Υπεύθυνος επικοινωνίας: Βάσω Σωτηρίου-We Will
Email: [email protected]
