Η κρίση τροφίμων είναι μία από τις πιο αποτρόπαιες όψεις του καπιταλισμού. Πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι στον κόσμο, ένας στους έξι, λιμοκτονούν, ιδίως στις χώρες του νότιου ημισφαιρίου. Στα τρία δισεκατομμύρια υπολογίζονται οι άνθρωποι που υποσιτίζονται. 18.000 παιδιά πεθαίνουν κάθε ήμερα από την πείνα και τις ασθένειες που προκαλεί ο χρόνιος υποσιτισμός (στοιχεία του 2007). Αιτία δεν είναι η ανεπάρκεια τροφίμων. Τα τελευταία είκοσι χρόνια ενώ ο παγκόσμιος πληθυσμός αυξάνεται με ετήσιο ρυθμό 1,14%, η παραγωγή τροφίμων αυξάνεται με ετήσιο ρυθμό άνω του 2%.
Η πείνα και ο υποσιτισμός έχουν μια πολύ βαθύτερη, υποκείμενη αιτία. Είναι η φτώχεια σε ένα οικονομικό σύστημα που δεν αναγνωρίζει άλλους θεούς από το κέρδος και την παραγωγή. Τα τρόφιμα αντιμετωπίζονται απ’ αυτό το σύστημα σαν ένα συνηθισμένο εμπόρευμα. Δεν υπάρχει καμιά διαφορά ανάμεσα στην τροφή και στα κοσμήματα. Οι πλούσιοι μπορούν να αγοράζουν ό,τι επιθυμούν, οι φτωχοί δεν μπορούν πολλές φορές να αγοράζουν ούτε τα αναγκαία για να ζήσουν.
Η εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής στη γεωργία, τα τελευταία τριάντα χρόνια (η λεγόμενη πράσινη επανάσταση, η εκτόπιση αγροτικών πληθυσμών, οι συμφωνίες του ΠΟΕ και οι περιφερειακές συμφωνίες για ελεύθερο εμπόριο και η προλεταριοποίηση των χωρικών) έχει οδηγήσει σε αυξανόμενη ανασφάλεια στον τομέα των τροφίμων. Στις φτωχές χώρες όπου τα τρόφιμα εισάγονται λόγω της γεωργικής καταστροφής που επέφεραν οι πολιτικές διαρθρωτικής προσαρμογής του ΔΝΤ και όπου οι άνθρωποι δαπανούν το 70-80% του εισοδήματός τους στα τρόφιμα, οι αυξήσεις στις τιμές των τροφίμων οδηγούν στην κυριολεξία στο θάνατο. Και αυτό δεν είναι αποτέλεσμα μιας «φυσικής καταστροφής», αλλά της κυριαρχίας των υπερεθνικών εταιριών στον τομέα της γεωργίας και της παραγωγής τροφίμων, της μονοπώλησης της διανομής από μεγάλες αλυσίδες διεθνώς και της χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας.
Η εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής στη γεωργία, τα τελευταία τριάντα χρόνια (η λεγόμενη πράσινη επανάσταση, η εκτόπιση αγροτικών πληθυσμών, οι συμφωνίες του ΠΟΕ και οι περιφερειακές συμφωνίες για ελεύθερο εμπόριο και η προλεταριοποίηση των χωρικών) έχει οδηγήσει σε αυξανόμενη ανασφάλεια στον τομέα των τροφίμων. Στις φτωχές χώρες όπου τα τρόφιμα εισάγονται λόγω της γεωργικής καταστροφής που επέφεραν οι πολιτικές διαρθρωτικής προσαρμογής του ΔΝΤ και όπου οι άνθρωποι δαπανούν το 70-80% του εισοδήματός τους στα τρόφιμα, οι αυξήσεις στις τιμές των τροφίμων οδηγούν στην κυριολεξία στο θάνατο. Και αυτό δεν είναι αποτέλεσμα μιας «φυσικής καταστροφής», αλλά της κυριαρχίας των υπερεθνικών εταιριών στον τομέα της γεωργίας και της παραγωγής τροφίμων, της μονοπώλησης της διανομής από μεγάλες αλυσίδες διεθνώς και της χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας.
Σχόλια
