Μερικοί σύντροφοι απεχθάνονται να συνομιλούν και να αντιπαρατίθενται στο facebook. Μεταξύ τους και εγώ. Από την άλλη, βρίσκω πως είναι χρήσιμη η παρακολούθηση των αντιπαραθέσεων, των ποστ κ.λπ. Και αυτό γιατί βλέποντας ένα ποστ, τα λάικ, τα σχόλια κ.λπ. καταλαβαίνεις το τι ακριβώς συμβαίνει σε μεγάλες ομάδες ανθρώπων. Και μπορείς να παρατηρείς, είτε τους πληρωμένους ποσταδόρους που αναμασάνε τα ίδια επιχειρήματα, είτε και τους «ιδεολόγους» που κάνουν μάλλον μεγαλύτερο σαματά από τους πρώτους.
Ας πάρουμε βέβαια υπόψη μας πως μία μεγάλη μάζα ανθρώπων, πιο μεσαίων, πιο φιλικών, πιο απλών και καθημερινών δεν απασχολείται με όλα αυτά και ούτε περιμένει να δει το τι θα γράψει ο καθένας ξυπνατζής και ξυπνατζού (για να μην κατηγορηθώ για μη ισότιμη συμπεριφορά στην ιντερνετική ξιπασιά) για να βγάλει άποψη ή να έχει τον έναν ή τον άλλον προβληματισμό.
Αν υπήρχε μετρητής διαδικτυακής βίας μάλλον το τελευταίο δεκαπενθήμερο θα είχε σπάσει τα κοντέρ. Είναι λυπηρό που σε όλα αυτά πρωτοστατούν οι φίλοι δικαιωματικοί, συριζοτραφείς, ινσάιντερ της εξουσίας. Λυπηρό, γιατί αναπαράγουν μία ανώριμη και χονδροειδή συμπεριφορά απέναντι σε οτιδήποτε διαφοροποιείται από αυτό που έχουν στο μυαλό τους. Καταγγέλλεις το λιντσάρισμα του Μπουτάρη και μετά λες πως αυτά που είπε ήταν τουλάχιστον αχαρακτήριστα; Πέσιμο πως καλύπτεις τα φασιστάκια. Λες πως υπάρχει και ένα ΝΑΤΟ στην παρτίδα της διαπραγμάτευσης; Σε βγάζουν εθνίκι και πατριδοκάπηλο. Ανεβάζεις μία παλιά παροιμία που αναφέρεται σε γύφτους και νταούλια; Σου την πέφτουν για ρατσισμό. Λες πως το Pride χρηματοδοτείται από την ισραηλινή πρεσβεία; Σε κατηγορούν για ομοφοβικό.
Στην πραγματικότητα, έχει δημιουργηθεί μία ιντερνετική μπασκιναρία που τρέχει να κουνήσει το δάχτυλο σε οτιδήποτε κινείται και αναπνέει. Αναμεταξύ τους χαριεντίζονται, αλληλοκατανοούνται και δείχνουν μία ηλίθια αλαζονεία.
Αν τυχόν μπεις στη διαδικασία να απαντήσεις, ένας μικρός πυρηνικός πόλεμος θα αρχίσει και το πληκτρολόγιο θα βγάζει φωτιές. Δε χρειάζεται καμία αντιπαράθεση, το σημαντικό είναι να παρατηρείς και να βγάζεις συμπεράσματα για το πώς εκμαυλίζει η εξουσία, πώς ένας άκρατος υποκειμενισμός φτάνει στα όρια του φασισμού που δεν ανέχεται τίποτε άλλο πέρα από την ορθώς πολιτική συριζαϊκή ανάλυση.
Μόνο τρολάρισμα αξίζει (καλώς τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα, τα τεξανά καπέλα, Αλέξη εσύ; κ.λπ.). Αυτό τους κάνει έξαλλους.
Υπάρχουν ακόμα ορισμένα χαρακτηριστικά της ιντερνετικής καθημερινότητας.
- A. Βάζεις μία φωτογραφία από το συλλαλητήριο, από έναν «καμένο», και αρχίζεις και βγάζεις όλη την καφρίλα. Κάνεις αναγωγές, άλματα λογικής, τσουβαλιάζεις, ισοπεδώνεις. (Εξαιρετικά ρατσιστικό αυτό ως μέθοδος). Ή βάζεις μία ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής που καταγγέλλει τη βία των ΜΑΤ, βάζεις και μια της ΚΟΕ που κάνει το ίδιο και λες (χαριεντιζόμενος διαλεκτικά) «ίδιοι είναι»… Αυτή η αντιδημοκρατική συμπεριφορά εάν επιδειχτεί από την ανάποδη (π.χ. «αλληλεγγύη στο Ισραήλ», πανό από την διαδήλωση Pride, ή ζητωκραυγές από τη Μέρκελ για τη συμφωνία) και τους πεις πως άρα και εσείς είστε το ένα ή το άλλο, αρχίζουν τα δύσκολα, τα νεύρα και οι κωλοτούμπες. Δεν ανέχονται αυτό που κάνουν… να τους το κάνουν άλλοι. Η μέθοδος που χρησιμοποιεί κάποιος δείχνει την δημοκρατικότητα και το ΙQ του.
Β. Είναι καταπληκτική η ξερολίαση που έχουν καταπιεί όλοι αυτοί και αυτές και το πώς την απλώνουν στα σεντόνια του διαδικτύου. Είναι ειδήμονες για το Σύνταγμα των Σκοπίων, για τον Αριστοτέλη, για τα οικονομικά μεγέθη, για τη γεωπολιτική στρατηγική των ΗΠΑ, για το πώς ρεύεται το μπαρμπούνι και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κάποιος. Το τι ασυναρτησία, ηλιθιότητα, κακοχωνεμένες πληροφορίες πέφτουν στα ποστ δεν λέγεται. Και όλα αυτά με ένα αφάνταστο τουπέ, ίδιον του καλοβολεμένου νεοέλληνα.
Θα μπορούσε κανείς να τρολάρει και να διασκεδάσει αφάνταστα με όλα αυτά, εάν δεν συνέβαιναν τρία πράγματα. Ένα, ότι όλα αυτά οδηγούν κόσμο σε μία ακροδεξιά κατεύθυνση. Δεύτερο, εάν δε γελοιοποιούσαν την εικόνα της Αριστεράς. Και τρίτο, το πιο σοβαρό, ότι αφορούν εθνικά θέματα.
Σύντροφοι της Εξουσίας, χαρείτε τη νίκη σας, δουλέψαμε δυστυχώς και εμείς για αυτήν. Μόνο μη μας κουνάτε το δάχτυλο, έτσι και αλλιώς σας χρειάζονται όλα για να πληκτρολογείται όλο και πιο πολύ, όλο και πιο γρήγορα. Αφήστε να υπάρχει και μία άλλη άποψη, μην κάνετε σαν μπάτσοι του ‘70.
Και που είστε. Γκουγκλάρετε το «ο αέρας φύσαγε σαν γύφτος» και μετά γελοιοποιείστε.
Καλή σταδιοδρομία.
Αλέξης Μητσοτάκης
