Ναι, η κατάσταση έχει ξεφύγει. Ναι, ο διχασμός πλησιάζει σε πραγματικά επικίνδυνα επίπεδα προ του δημοψηφίσματος, αλλά πιθανώς και μετά, και αυτός ίσως είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που έχουμε όλοι να αντιμετωπίσουμε και να ελαχιστοποιήσουμε, όχι με τον τρόμο, αλλά με τη λογική.
Στην προκειμένη περίπτωση του νέου ελληνικού δράματος –και μη σας ξενίζει ο χαρακτηρισμός, γιατί αυτό ακριβώς είναι, και ακόμη δεν είδαμε παρά την πρώτη πράξη του– τα ζητήματα αυτά σχετίζονται με τον τρόμο που προκαλούν συλλήβδην τα ΜΜΕ στρατευμένα στις υπηρεσίες του λεγόμενου «Ευρωπαϊκού Οράματος».
Ο φόβος του άγνωστου, του οποιουδήποτε plan b, ή του προεκλογικού προγράμματός μας που μιλούσε για «παραγωγική ανασυγκρότηση» αλλά ποτέ δεν εξηγήθηκε, δεν έγινε τάλιρα στο λαό (για να καταλάβει ότι για να ξαναχτίσει τη χώρα του, από χώρα υπηρεσιών προς τρίτους σε παραγωγική χώρα που μπορεί να σταθεί στα πόδια της σε περίπτωση ακραίων χρηματοπιστωτικών γεγονότων όπως τα capital controls, πρέπει να πάψει να περιμένει απλώς επιδοτήσεις), είναι αυτός που οδηγεί μεγάλα στρώματα της κατεστραμμένης μεσοαστικής τάξης να καταπίνει αμάσητο τον εκβιασμό των Ευρωπαίων «εταίρων», των media, των εργοδοτών-καπιταλιστών και όσων πραγματικά φοβούνται για την αλλαγή του status quo, ότι «το ναι οδηγεί στις αγκάλες της μαμάς-Ευρώπης».
Γιατί είναι απολύτως λογικό για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, ότι ο ΣΕΒ και όλες οι βιομηχανικές ενώσεις θα ταχθούν αναφανδόν υπέρ της Ε.Ε. που τους στηρίζει και διατηρεί στο ακέραιο τα συμφέροντά τους. Δεν είναι, ωστόσο, αντιστοίχως λογικό να τίθεται υπέρ του «ΝΑΙ» η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος, την ώρα που η αντίστοιχη γαλλική π.χ. μιλά για δίκαιο αγώνα της κυβέρνησης και του λαού. Γιατί είναι λογικό –αν και πραγματικά εξοργιστικό– ότι οι 40 «προσωπικότητες-ακαδημαϊκοί» που χρόνια ζουν από τα ευρωπαϊκά προγράμματα, τα ΚΕΚ και τα παντός τύπου «δια βίου μάθησης» σεμινάρια, θα οδηγηθούν στην υπεράσπιση της προσωπικής τους πραγματικότητας (την ίδια στιγμή που ακαδημαϊκοί από όλη την Ευρώπη, τάσσονται υπέρ του αγώνα του ελληνικού λαού για ένα «ΟΧΙ»).
Είναι αναμενόμενο, όλοι οι φορείς που είχαν αναπτύξει την όποια –έστω και ελάχιστη– επιχειρηματική σχέση με την Ε.Ε. να ανησυχούν για το άμεσο μέλλον αυτής της πραγματικότητας (επαναλαμβάνω, ειδικά σε μια χώρα που δεν παράγει σχεδόν τίποτα) και δεν μπορούμε εύκολα αυτούς τους τελευταίους που αποτελούν τη λεγόμενη «μικρομεσαία επιχειρηματικότητα» να τους καταγγείλουμε για φιλοτομαρισμό. Μπορούμε όμως, να ξεχωρίσουμε την ευρωλαγνεία που παρατηρείται στις διακηρύξεις και τις από «τηλεπαραθύρων» φωνές τους, από την ουτοπία που δείχνουν να υπερασπίζονται.
Είναι αυτό το «κοινό μας όραμα για την Ευρώπη» (κατά την αντιπολίτευση), είναι αυτό το «κοινό μας ευρωπαϊκό σπίτι» (κατά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και πολλούς πολλούς άλλους), είναι η «Ευρώπη των Θεσμών» (κατά τον «αναστάντα» Κώστα Καραμανλή), που εδώ και 40 χρόνια φροντίζει ώστε η Ελλάδα να αποτελεί μια χώρα-παρία που δεν παράγει, εξάγει ελάχιστα, αποτελεί φθηνό τουριστικό προορισμό. Και τα τελευταία 5 χρόνια των Μνημονίων αυτή η «Ευρώπη-σπίτι μας», ζητά (και θα συνεχίσει να ζητά) τη μετατροπή μας σε νέο υβριδικό μοντέλο τριτοκοσμικής χώρας.
Ο λαός, μπορεί να φοβήθηκε από τα capital controls, από την άγνοια του αύριο, από την έλλειψη ισχυρού κυβερνητικού καλέσματος για συστράτευση (αγώνας επιβίωσης με τηλεοπτικά διαγγέλματα δεν γίνεται σύντροφοι της κυβέρνησης), από τη βίαιη τρομοκρατία των Media, αλλά δεν έχει μνήμη χρυσόψαρου.
Όσο «φιλο-ευρωτομαριστές» και να είναι οι έχοντες, όσο τρομαγμένοι και υποταγμένοι σε ένα κίβδηλο ευρω-όραμα και να είναι/είμαστε οι μικρομεσαίοι, ο λαός δεν μπορεί να βάλει την υπογραφή του στον αργό θάνατο των επιπλέον απολύσεων, των επιπλέον περικοπών στις συντάξεις, των επιπλέον αυτοκτονιών.
Γιατί πρέπει όλοι μας να καταλάβουμε ότι αν είναι μια φορά ντροπή να στήνονται οι συνταξιούχοι στην ουρά των ΑΤΜ για να λάβουν τα χρήματα που δούλεψαν και αξίζουν, είναι εκατομμύρια φορές ντροπή και αίσχος να στήνονται στις ουρές των συσσιτίων των ευρω-προγραμμάτων «διάσωσης» του ζοφερού μέλλοντος, στο οποίο ένα φοβισμένο «ΝΑΙ» θα μας οδηγήσει.
Αντί-Υπογραφής: δημοσιογράφος β’ διαλογής, κακοπληρωμένος με ΔΠΥ, με δυο παιδιά που πιθανώς θα πουν «πεινάω», αλλά γνωρίζουν ήδη τι θα πει Αλληλεγγύη
