του Γιώργου Κυριακού
Το προταθέν από τη Γερμανία ψήφισμα της συνέλευσης του ΟΗΕ για την αναγνώριση της γενοκτονίας στη Σρεμπρένιτσα[1] υποστηρίχθηκε από 84 κράτη[2]. Εναντίον τάχθηκαν 19, ενώ και οι 68 αποχές έστειλαν ηχηρό μήνυμα. Σε έναν κόσμο που πιέζεται να επιλέξει στρατόπεδο, η σερβική περίπτωση δείχνει πώς αντιμετωπίζονται χώρες ανυπάκουες στο προσκλητήριο της Δύσης – η οποία όμως χάνει έδαφος, με τα κενά να καταλαμβάνονται από δυνάμεις μη αρεστές στη «σωστή πλευρά». Οπωσδήποτε η Σερβία (που συνεχίζει να αρνείται τις κυρώσεις στη Ρωσία και επιμένει ότι το Κοσσυφοπέδιο είναι σερβική επικράτεια) ως τώρα καταφέρνει, με την πολυεξάρτηση ως πολιτική εθνικής επιβίωσης και με τον Βούτσιτς επικεφαλής, να προσδιορίζεται ως πυλώνας ουδετερότητας στη σύγκρουση ΗΠΑ-Ρωσίας-Κίνας. Γι’ αυτό η Δύση θυμήθηκε τώρα να στιγματίσει συνολικά τη Σερβία για τη σφαγή του 1995: πέρα από την πίεση για κυρώσεις στη Ρωσία και αναγνώριση του ψευδοκράτους του Κοσόβου (τσαλαπατώντας δηλαδή το ψήφισμα 1244 του Σ.Α. του ΟΗΕ), η Δύση βιάζεται να εξαλείψει το «κακό παράδειγμα» που δίνει η Σερβία σε περιφερειακές δυνάμεις και μικρότερα κράτη. Έτσι κραδαίνει το ψήφισμα για το έγκλημα των Σέρβων παραστρατιωτικών στη Σρεμπρένιτσα ως ηθικό πρόσχημα για μια υβριδική επίθεση εναντίον της.
Φυσικά, δεκάδες άλλες «εκκρεμότητες» γενοκτονιών, εθνοκαθάρσεων, μαζικών εγκλημάτων που η Δύση προτιμά να αγνοεί μπορούν να περιμένουν. Αν και πλέον δεν φαίνεται αδιανόητο να έρθουν επιτακτικά στην επιφάνεια: αυτό δεν θα εξαρτηθεί από ηθικές αρχές, αλλά από τους διαρκώς τροποποιούμενους διεθνείς συσχετισμούς… Στο μεταξύ τα δύο διεθνή στρατόπεδα που δραστηριοποιούνται στα Βαλκάνια προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο και συμμάχους (ή, έστω, μη εχθρούς). Η Ρωσία ανέλαβε υπό την προστασία της τη Σερβία, «υπενθυμίζοντας» στη Γερμανία τις δικές της γενοκτονίες, ενώ το Ρωσικό Πατριαρχείο –όπως και το Σερβικό– κάλεσε τους πιστούς για προσευχή συμπαράστασης. Οι διαδηλώσεις χιλιάδων Σέρβων του Μαυροβουνίου και οι δηλώσεις του Σερβοβόσνιου ηγέτη Ντόντικ ότι θα ξεκινήσει διαδικασίες απόσχισης από τη Βοσνία είναι ενδεικτικά της πανσερβικής συσπείρωσης. Πέρα από τη Ρωσία και την Κίνα, η Σερβία «μετρά» και την αντίθεση της Ουγγαρίας στο ψήφισμα –που επιβεβαίωσε ξανά ότι η χώρα αυτή εξακολουθεί να ενοχλεί τα επιτελεία της Ε.Ε.– καθώς και την ανακουφιστική για το Βελιγράδι αποχή χωρών όπως η Ελλάδα.
[1] Το 2007 το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο το 2007 αναγνώρισε ως γενοκτονία το έγκλημα στη Σρεμπρένιτσα, αλλά απάλλαξε αυτή καθαυτή τη Σερβία.
[2] Πρωταγωνίστησε η Ρουάντα, στην οποία αναφέρθηκε η βουλευτής του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη: «Αν ψάξετε να βρείτε πρεσβεία ή προξενείο της Ρουάντα στην Αθήνα, δεν θα βρείτε, διότι την εκπροσώπηση έχει αναλάβει η Τουρκική Πρεσβεία. Αν θελήσετε να στείλετε επιστολή, το διαδίκτυο σας παραπέμπει σε ταχυδρομική θυρίδα στην Τρίπολη της Λιβύης»…
