Του Φίλιππου Δεργιαδέ
Ένας μήνας και μία εβδομάδα έχουν μείνει μέχρι τις δημοτικές εκλογές. Στη Θεσσαλονίκη το πολιτικό σκηνικό εγκλωβισμένο στο θέαμα των παρασκηνιακών διαβουλεύσεων των επιτήδειων της πολιτικής, παραπέμπει σε πασαρέλα εντυπώσεων μία εικονικής προεκλογικής πραγματικότητας, στο μέσο της οποίας αιωρείται το πολυδιαφημισμένο πρόταγμα περί «αλλαγής σελίδας» στο δήμο.
Αιωρείται και θυμίζει τα αιωρούμενα σωματίδια που πνίγουν το οξυγόνο στην ατμόσφαιρα της πόλης και παρακαλούμε τον Βαρδάρη να μας σώσει. Ακόμα και ο υποψήφιος δήμαρχος βουλευτής της Ν.Δ. Κ. Γκιουλέκας διακήρυξε ότι δεν αποτελεί συνέχεια του υφιστάμενου καθεστώτος. Τέτοιο το θέατρο!
Η προπαγάνδα που, κυριολεκτικά, στήθηκε με βάση αυτό το πρόταγμα, κατέδειξε τελικά την αδυναμία ουσιαστικής πολιτικής απάντησης για τα δημοτικά πράγματα. Το χειρότερο είναι ότι ακόμα και από κείνες τις πολιτικές δυνάμεις που προτείνουν τη ριζική αλλαγή, την ανατροπή, την σύγκρουση εν τέλει με την αστική νομιμότητα του «ό,τι είναι νόμιμο είναι και πολιτικά ηθικό», δεν υπήρξε κάτι διαφορετικό. Το περίφημο πείραμα- εγχείρημα της διαπαραταξιακής ήταν το «μεγάλο κόλπο» να ταριχευτεί η πολιτική συζήτηση στo πλαίσιo ενός απονευρωμένου και αποκομμένου, από την κοινωνία, διαλόγου για τη δήθεν σύγκλιση των δημοτικών παρατάξεων της αντιπολίτευσης. Η κατάληξη του διαπαραταξιακού είναι ενδεικτική της κατάστασης.
Γιατί συμμετείχε η Ριζοσπαστική Αριστερά σ’ αυτό το διάλογο; Για να συμβάλει, εξ αριστερών, με προτάσεις στην προσπάθεια αλλαγής ή για να μη μείνει έξω από τη νομή της εξουσίας μετά την αποκαθήλωση του συστήματος Παπαγεωργόπουλου; Υπήρχε ποτέ περίπτωση να «συμβάλει εξ αριστερών», όταν εκ δεξιών καραδοκούν τα τυραννικά μνημονιακά μέτρα των «τροϊκανών» και η προκρούστια Καλλικρατική ψευδομεταρρύθμιση; Υπήρχε ποτέ περίπτωση ο Μπουτάρης, η Αράπογλου, το ΔΗΑΡΙ και οι Οικολόγοι να αποδεχτούν ότι αυτές οι αυτοδιοικητικές εκλογές είναι και δημοψήφισμα καταδίκης για τα επονείδιστα ταξικά μέτρα που επιβάλλει η νεοφεουδαρχία της τρόικας; Πίστεψαν πως οι συγκεκριμένοι θα σταθούν απέναντι στην κυβερνητική πολιτική; Προφανώς όχι. Και το ξεγύμνωμα αυτού του παρδαλού εγχειρήματος έγινε από τον ίδιο τον πρωθυπουργό της τρόικας. «Οι εκλογές του Νοεμβρίου θα είναι δημοψήφισμα που θα επιβεβαιώσει την ορθότητα των επιλογών μας» ,είπε ο «μέγας κωπηλάτης» και έπεσαν οι μάσκες. Δηλαδή, αν στη Θεσσαλονίκη ευδοκιμούσε αυτό το εγχείρημα και «άλλαζε σελίδα» ο δήμος, με τις κυβερνητικές δυνάμεις εντός, ποιος θα επιβεβαιωνόταν;
Όπως αποδείχθηκε, όμως, διά της προσκολλήσεως δεν ασκείται ανατρεπτική και ριζοσπαστική πολιτική. Χάθηκε πολύτιμος χρόνος και κάποιοι έχουν ευθύνες. Αποδόθηκαν; Όχι, το αντίθετο μάλιστα. Οι Θεσσαλονικείς δεν ασχολούνται με τα μείζονα πολιτικά ζητήματα αυτών των εκλογών, διότι ένα κομμάτι της Αριστεράς, και δη αυτό με παρουσία στο Δημοτικό Συμβούλιο, επέλεξε τη συναίνεση και όχι τη δυναμική πολιτική αντιπαράθεση. Τι μένει; Ένας μήνας σκληρής προσπάθειας όχι να αλλάξει η σελίδα, αλλά το εξώφυλλο μετεκλογικά…
