Τι σημαίνει η εφαρμογή του Συμφώνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας
Η Ευρώπη βυθίζεται στην κρίση, καθώς το 2013 είναι ο δεύτερος συνεχόμενος χρόνος με ρυθμό ανάπτυξης κοντά στο μηδέν τοις εκατό. Την ίδια στιγμή η ηγεσία της Ε.Ε. παραμένει σταθερά προσηλωμένη στην ίδια δοκιμασμένη συνταγή που οδήγησε στην κρίση: στις σκληρές πολιτικές λιτότητας. Για την ακρίβεια, το διαβόητο Σύμφωνο Σταθερότητας που «κυβέρνησε» την Ευρώπη από το 1998, έδωσε από 1ης Γενάρη τη θέση του σε ένα πολύ σκληρότερο δημοσιονομικό πλαίσιο υπό τον εύφημο τίτλο «Συνθήκη για τη Σταθερότητα, το Συντονισμό και τη Διακυβέρνηση στην ΟΝΕ». Η συνθήκη αυτή υπογράφηκε στις 2 Μάρτη 2012, φέρει τη σφραγίδα της Μέρκελ και έχει ήδη επικυρωθεί από 16 χώρες, με την Ελλάδα -επί τρικομματικής κυβέρνησης Παπαδήμου- να βρίσκεται ανάμεσα στις πρώτες εξ αυτών.
Βασικοί κανόνες της συνθήκης, που ονομάζεται για συντομία Δημοσιονομικό Σύμφωνο, είναι οι εξής:
1. Όλα τα κράτη-μέλη οφείλουν να κατοχυρώσουν το λεγόμενο «χρυσό κανόνα», τους ισοσκελισμένους Προϋπολογισμούς χωρίς δημοσιονομικό έλλειμμα, είτε στα Συντάγματά τους είτε με άλλο δεσμευτικό νόμο. Σε περίπτωση που δεν τηρείται ο «χρυσός κανόνας», τότε ενεργοποιούνται διορθωτικοί μηχανισμοί, με περικοπές δαπανών και αυξήσεις φόρων.
2. Στα κράτη-μέλη που δεν τηρούν το «χρυσό κανόνα», το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο εξουσιοδοτείται να επιβάλει πρόστιμο που μπορεί να φθάσει το 0,1% του ΑΕΠ του συγκεκριμένου κράτους-μέλους.
3. Ως προς το δημόσιο χρέος, σε περίπτωση που αυτό υπερβαίνει το 60% του ΑΕΠ, τότε το κράτος-μέλος έχει υποχρέωση να πάρει μέτρα για τη μείωσή του κατά το 1/20 ετησίως – δηλαδή αν το δημόσιο χρέος είναι 100% του ΑΕΠ, τότε πρέπει να μειώνεται κατά 5% ετησίως.
4.Δικαίωμα υποβολής αιτήματος ενίσχυσης από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ΕΜΣ), έχουν μόνο τα κράτη-μέλη που έχουν επικυρώσει το Δημοσιονομικό Σύμφωνο.
5. Τα προγράμματα μείωσης των ελλειμμάτων που πρέπει να εφαρμοστούν εγκρίνονται και παρακολουθούνται τακτικά -τουλάχιστον ανά εξάμηνο- από τα κεντρικά όργανα της Ε.Ε.
Πανευρωπαϊκή εξάπλωση των Μνημονίων
Ως προς τις συνέπειες της εφαρμογής του Δημοσιονομικού Συμφώνου, είναι φυσικά δύσκολο να προβλεφθούν σε όλη τους την έκταση, όμως είναι βέβαιο ότι θα είναι πολύ βαρύτερες από αυτές που επέφερε τα προηγούμενα χρόνια το Σύμφωνο Σταθερότητας. Μπορούμε λοιπόν να είμαστε απολύτως βέβαιοι για δύο πράγματα:
• Νέο μεγάλο κύμα επίθεσης στη ζωντανή εργασία, πανευρωπαϊκή εξάπλωση των Μνημονίων.
• Νέο μεγάλο κύμα αποκρατικοποιήσεων, ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας.
Στόχος δεν είναι η ανάκαμψη. Όταν κατεδαφίζονται οι κοινωνικές κατακτήσεις των μεταπολεμικών δεκαετιών, ό,τι απέμεινε από το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος, δεν μπορεί να υπάρξει ανάκαμψη. Αυτό το γνωρίζουν τα επιτελεία. Ο στόχος τους είναι η επικράτηση των πιο επιθετικών και αρπακτικών πτερύγων του μονοπωλιακού κεφαλαίου απέναντι στους λαούς της Ευρώπης, που αναζητούν μια διέξοδο επιβίωσης απέναντι στην κρίση.
Για το γερμανικό ιμπεριαλισμό, το Δημοσιονομικό Σύμφωνο είναι ένα ακόμη πιο αποτελεσματικό εργαλείο. Αν η Συνθήκη του Μάαστριχτ (1992) και το Σύμφωνο Σταθερότητας άνοιξαν το δρόμο σε μια «Ευρώπη της Γερμανίας», αν δηλαδή οδήγησαν στον ηγεμονικό ρόλο της Γερμανίας, πλέον οδεύουμε στη «γερμανική μερκελική Ευρώπη». Είμαστε αντιμέτωποι με τη γερμανική κατακτητική πολιτική, που επιβάλλεται μέσα από τα Σύμφωνα και τις Συνθήκες σε επίπεδο Ε.Ε. Τα γερμανικά κοντσέρν, τα κολοσσιαία πολυκλαδικά μονοπώλια, με τη στήριξη της μερκελικής πολιτικής, αξιοποιούν την κρίση σαν ευκαιρία κατάκτησης και εξαφάνισης των ανταγωνιστών τους. Αυτό σηματοδοτεί το Δημοσιονομικό Σύμφωνο αλλά και η προωθούμενη Τραπεζική Ένωση όσο και η Οικονομική Διακυβέρνηση της ΟΝΕ.
Στην Ελλάδα οι εξελίξεις αυτές περνάνε «στα ψιλά». Η κυβέρνηση Σαμαρά, σταθερά προσκολλημένη στη γερμανική πολιτική, κατοχύρωσε τις βασικές δεσμεύσεις του Δημοσιονομικού Συμφώνου μέσα από την επαίσχυντη νέα Δανειακή Σύμβαση, που υπέγραψε εν κρυπτώ στις 12 Δεκεμβρίου. Παράλληλα, θέλει να πουλάει ελπίδα και ευρωπαϊσμό στο λαό, την ώρα όμως που γίνεται όλο και πιο φανερό ότι ελπίδα δεν μπορεί να υπάρξει όσο στην Ευρώπη απλώνεται η μνημονιακή ασφυξία. Ελπίδα για τον ελληνικό λαό μπορεί να υπάρξει από την Ευρώπη -και θα είναι κόλαφος για την τρόικα εσωτερικού- αν το 2013 γίνει χρονιά διεύρυνσης σε πανευρωπαϊκή κλίμακα του μετώπου αντίστασης στα μερκελικά Σύμφωνα και τα Μνημόνια.
Χρίστος Καραμάνος
