του Νίκου Ταυρή
Οι βασικές δυνάμεις του δυτικού στρατοπέδου επικαλούνται την παραβίαση του διεθνούς δικαίου για να προωθήσουν την αντιρωσική συσπείρωση και για να πετύχουν την ανασυγκρότηση του δυτικού συνασπισμού που βρίσκεται σε κατάσταση ιστορικής αποδρομής.
Η πρώτη παρατήρηση αναφορικά με την επίκληση του διεθνούς δικαίου από αυτές τις δυνάμεις είναι πως αποτελεί ακραία υποκρισία, γιατί το έχουν καταπατήσει κατ’ εξακολούθηση, το έχουν μετατρέψει σε νεκρό γράμμα όποτε τους βολεύει, το έχουν καταλύσει όποτε βόλευε τους σχεδιασμούς τους, οπότε τώρα δεν μπορούν να παριστάνουν τους κήνσορες του διεθνούς δικαίου. Ας σκεφθεί ο καθένας πόσα τέτοια παραδείγματα υπάρχουν. Οι σύγχρονες σταυροφορίες όπως η Νέα Τάξη Πραγμάτων, ο πόλεμος ενάντια στην «τρομοκρατία» και τα κράτη-παρίες, η διάλυση χωρών, η δημιουργία προτεκτοράτων και η επαναχάραξη συνόρων.
Η δεύτερη παρατήρηση σχετίζεται με όσα γίνονται και την κατεύθυνση που παίρνουν οι κοινωνίες (και οι χώρες) μέσα από την «πράσινη ψηφιακή μετάβαση», της υπέρβασης του «αναχρονισμού» –όπως χαρακτηρίζουν– του έθνους-κράτους, των νέων μορφών βιοπολιτικού ελέγχου και της κοσμοκρατορικής / ιμπεριαλιστικής πολιτικής βασικών κέντρων (χωρών και υπερεθνικών οργανισμών). Όλα αυτά τείνουν να καταρρακώσουν και τις έννοιες της «φιλελεύθερης δημοκρατίας» και του «κράτους δικαίου».
Η τρίτη παρατήρηση αφορά τη διαπίστωση πως η επίκληση του διεθνούς δικαίου, σαν ένα πλαίσιο που μπορεί να καθιερώθηκε βασικά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, μπορεί να είναι χρήσιμο εργαλείο για μικρές και μεσαίες χώρες που πλήττονται από την κατάλυση της κυριαρχίας τους (με οικονομικό στραγγαλισμό, εξαναγκασμό, επεμβάσεις, πολεμική απειλή ή ανοικτό πόλεμο κ.λπ.).
Ο κυνισμός όμως και η υποκρισία των Μεγάλων Δυνάμεων αναφορικά με το διεθνές δίκαιο δεν πρέπει να οδηγεί σε αυταπάτες σχετικά με τον σεβασμό από μέρους τους, ιδιαίτερα όταν νομίζουν ότι το δίκαιο αυτό δεν τους συμφέρει ή το θεωρούν ήδη ξεπερασμένο.
