Μεγάλα και… μικρά όχι που οφείλουμε να λέμε

Του Κώστα Μ. Σκηνιώτη. Με αφορμή την επέτειο για το μεγάλο αντιφασιστικό αγώνα του ελληνικού λαού που στη συνέχεια οδήγησε στις χρυσές σελίδες της Εθνικής Αντίστασης, έρχονται μοιραία στο μυαλό σκέψεις γύρω από μεγάλα αλλά και μικρότερα «όχι» που συλλογικά αλλά και προσωπικά ο καθένας και η κάθε μια οφείλουμε να λέμε.

Σήμερα, με αφορμή τη βαθιά κρίση του συστήματος και τις βίαιες αλλαγές που προωθούνται σε βάρος του κόσμου της εργασίας, των συνταξιούχων και της νεολαίας, υπάρχουν μια σειρά από ζητήματα τα οποία πρέπει αφενός να αρνηθούμε και αφετέρου να πασχίσουμε, να αγωνιστούμε συντεταγμένα και συλλογικά για να τα αλλάξουμε:
Όχι στη μάστιγα της ανεργίας που αρχίζει να πριονίζει κυριολεκτικά τα θεμέλια της κοινωνίας. Βιώνουμε τη μεγαλύτερη, ισχυρότερη και -το χειρότερο- νομότυπη γκετοποίηση μεγάλων ποσοστών των νέων αλλά και των μεγαλύτερων ηλιακά ατόμων. Όλο και συχνότερα βρίσκουμε πλέον ανθρώπους να ψάχνουν τους κάδους των σκουπιδιών.
Όχι στην έξαρση και την εξάπλωση των ναρκωτικών και εν γένει ουσιών. Δεκάδες, εκατοντάδες νέοι άνθρωποι μέσα στους δρόμους της Αθήνας περιφέρονται άρρωστοι, χτυπημένοι από τη μάστιγα των ναρκωτικών, πέφτοντας θύματα αδίστακτων και ανενόχλητων εμπόρων.
Όχι στην ανοικτή πρόκληση της πορνείας που η ανέχεια δημιουργεί και έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις, όχι μόνο στους δρόμους της πρωτεύουσας, αλλά σε ολόκληρη τη χώρα.
Όχι στη διάλυση του κοινωνικού κράτους που καθιστά τις οικογένειες ανήμπορες να μεγαλώσουν με αξιοπρέπεια τα παιδιά τους και να υποστηρίξουν την περίθαλψή τους. Ειδικά εδώ πρέπει να αρνηθούμε το κλείσιμο της Καρδιοχειρουργικής Κλινικής Παίδων, που βάζει σε κίνδυνο τη ζωή πολλών μικρών παιδιών.
Όχι στα φαινόμενα κατάθλιψης και ελλιπούς σίτισης που αρχίζουν να εμφανίζονται στα σχολειά της χώρας. Είναι γνωστές οι καταγγελίες των δασκάλων και της ΔΟΕ για τα φαινόμενα αυτά. Φαινόμενα σύμφυτα με την ανεργία και την ανέχεια που οδηγεί το 1/3 του πληθυσμού κάτω από τα όρια της φτώχειας.
Όχι στη διάλυση της κοινωνικής συνοχής και στον κοινωνικό αυτοματισμό. Βρισκόμαστε σε μια φάση που σκοτεινά κέντρα με φασιστικές και ρατσιστικές απόψεις επιδιώκουν να σπρώξουν τη μια ομάδα εργαζόμενων ενάντια στην άλλη, με προφανή βεβαίως στόχο.
Μπροστά μας ανοίγεται μια σκληρή και δύσκολη περίοδος. Πέραν όλων των άλλων, πέραν των κοινωνικών αγώνων για την ανατροπή αυτών των καταστάσεων, η κάθε μια και ο καθένας από μας οφείλει να επαναπροσδιορίσει σκέψεις και απόψεις και, κυρίως, να οπλιστεί με το μεγάλο ιδανικό της αλληλεγγύης. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ο ένας χρειάζεται τον άλλον. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, το Εμείς γίνεται αναγκαία προϋπόθεση για να ανθίσει η ελπίδα για το αύριο.
Σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, επιχειρείται σήμερα ένας κοινωνικός, οικονομικός, γεωπολιτικός, νέος καταμερισμός που έχει σκοπό και στόχο να περάσει η δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος στις πλάτες των λαών. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, το παγκόσμιο και διαρκές αίτημα για σοσιαλιστική προοπτική είναι και ορατό και αναγκαίο.

Στον μπάρμπα Γιάννη

Αυτόκλητοι
ανέλαβαν την ταφή μας,
απρόσκλητοι ήρθαν.

Πρώτα έβαψαν στα μαύρα
τους τοίχους των σπιτιών μας,
τα πεζοδρόμιά μας,
τους τάφους των οικείων μας.

Ύστερα
ένα μαύρο σταυρό χάραξαν
στα μέτωπά μας,
στων παιδιών μας τα πρόσωπα.

Και οι λυγμοί των μανάδων μας,
το κλάμα των γυναικών μας,
μαύρα δάκρυα έσταζαν.

Να μας θάψουν θέλουν
με μαύρο πουκάμισο,
μαύρο παντελόνι,
μαύρη γραβάτα.

Μην κατέβεις τώρα
μπάρμπα Γιάννη Σκαρίμπα.
Λίγο ακόμα ανέμενε
και έπειτα κατέβα.

Όπως έφυγες,
με παντελόνι κόκκινο,
με πουκάμισο κόκκινο
με γραβάτα κόκκινη,
με καρδιά κόκκινη.

Να μας θάψουν θέλουν,
αλλά το αίμα
από τη γέννηση του κόσμου
ήταν κόκκινο.

Μέσα στου χώματος τη ζέστη
θα εξατμιστεί και θ’ ανεβεί,
θα γίνει κόκκινη βροχή
και θα τους πνίξει.

Σχόλια