Θητεία τυμβωρύχου εκτελεί ο Ιοβόλος
Το Κάψιμο του Χορτιάτη. Στον Ουρανό Πηδούν Φωτιές είναι ένα εκπληκτικό θεατρικό έργο της Χαρούλας Αποστολίδου που αναφέρεται στο ολοκαύτωμα του Χορτιάτη από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής και τους Έλληνες συνεργάτες τους. Το έργο ανέβασε στις αρχές Σεπτέμβρη η Θεατρική Ομάδα Ληνός των εργαζομένων του Νοσοκομείου «Γεώργιος Παπανικολάου» της Θεσσαλονίκης (με συνεργασίες φίλων και με την υποστήριξη της εφημερίδας Χορτιάτης 570 και της Κίνησης Πολιτών Χορτιάτη) συγκλονίζοντας όσους παρακολούθησαν. Μέχρι εδώ καλά. Η υπόθεση όμως έχει συνέχεια, που τη διαβάζω σε άρθρο της Κατερίνας Μπακιρτζή στην ιστοσελίδα alterthess.gr
«Στις αρχές του Οκτώβρη, λοιπόν, μιλώντας με συντελεστές της παράστασης άκουσα με χαρά πως τους προτάθηκε να επαναλάβουν για ακόμα δύο παραστάσεις σε χώρο τέχνης της Θεσσαλονίκης το θεατρικό έργο, στο πλαίσιο εκδηλώσεων που θα περιλαμβάνουν εικαστικές παρεμβάσεις από 6 καλλιτέχνες με προσωπικές ιστορίες στο πλαίσιο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Όταν, λοιπόν, μία γυναίκα τους πλησίασε και τους ζήτησε να επαναλάβουν την παράσταση, εκείνοι αρχικά δέχθηκαν με ευχαρίστηση. Όμως, όταν τους ανακοίνωσε ότι θα καλυφθούν όλα τα έξοδα της παράστασης όπως το ενοίκιο του χώρου αλλά και θα τους καταβληθεί αμοιβή 1.700 ευρώ, αμέσως κατάλαβαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Σε δεύτερη συνάντησή τους και μετά από επίμονες ερωτήσεις η εν λόγω γυναίκα αποκάλυψε πως χρηματοδότης όλης της ιστορίας είναι το Ελληνογερμανικό Ταμείο για το Μέλλον. Είναι χαρακτηριστικό πως σε συμφωνητικό που τους δόθηκε να υπογράψουν όταν θα παραλάμβαναν την αμοιβή, δεν υπήρχε καμία αναφορά ούτε στο Ταμείο, ούτε στο γερμανικό ΥΠΕΞ παρά μόνο τα προσωπικά στοιχεία της γυναίκας που τους πλησίασε.
Οι άνθρωποι από τη Θεατρική Ομάδα Ληνός των εργαζομένων του Νοσοκομείου «Γεώργιος Παπανικολάου» της Θεσσαλονίκης αρνήθηκαν και η κουβέντα έληξε εκεί. Άλλωστε, δεν θα μπορούσαν να κάνουν και διαφορετικά, καθώς οι άνθρωποι της ομάδας δεν ανέβασαν απλά ακόμα ένα έργο, αλλά μία ολόκληρη προσπάθεια για τη διατήρηση της μνήμης ενάντια στη λήθη».
Για όσους δεν γνωρίζουν, το άρθρο της Μπακιρτζή ξεκαθαρίζει: Το Ελληνογερμανικό Ταμείο για το Μέλλον «είναι μία πρωτοβουλία της Ομοσπονδιακής Γερμανικής Κυβέρνησης, υπό το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών και παρέχει ετησίως ένα εκατομμύριο ευρώ για προγράμματα και χορηγίες κυρίως στους δήμους των μαρτυρικών χωριών και πόλεων που όπως αναφέρει η επίσημη περιγραφή «άπτονται της συμφιλίωσης και της επεξεργασίας των ιστορικών δεδομένων μεταξύ της Γερμανίας και της Ελλάδας». Στοχεύει επίσης «στην ενισχυμένη ανταλλαγή της νεολαίας των δύο χωρών αναφορικά με την κοινή επεξεργασία της μνήμης».
Εκτός από την «επεξεργασία της μνήμης», είναι φανερό ότι μοιράζοντας χρήματα στα μαρτυρικά χωριά η γερμανική κυβέρνηση προσπαθεί να σπάσει το κοινό μέτωπο των μαρτυρικών πόλεων και του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών, να δημιουργήσει ρωγμές ώστε να «χαλαρώσει» το θέμα της διεκδίκησης, λένε όσοι ασχολούνται με το ζήτημα.
