Από τη μια, είναι μουδιασμένος ο κόσμος και δεν μας εμπνέει, δεν μας παροτρύνει επαρκώς, δεν μας απογειώνει, να ξεπεράσουμε κι εμείς τον εαυτό μας, να γίνουμε καλύτεροι, να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, να πιάσουμε τον ταύρο από τα κέρατα.
Από την άλλη, είναι μουδιασμένη η Αριστερά και δεν εμπνέει τον κόσμο, δεν τον απογειώνει, δεν τον κάνει να ξεπεράσει τον παθητικό και μοιρολατρικό εαυτό του, να γίνει καλύτερος, απαιτητικότερος, ανατρεπτικότερος, να σταθεί στο ύψος των αναγκών του, να υπερασπιστεί την αξιοπρέπειά του, να διεκδικήσει τα δικαιώματά του, να γίνει ρυθμιστής της ζωής του.
Φαίνεται ότι ο ένας δεν εμπνέει τον άλλον. Βίοι παράλληλοι και σποραδικώς εφαπτόμενοι, άραγε;
Βέβαια, κρίνοντας από το εκλογικό αποτέλεσμα, δεν μπορεί να μην επισημανθεί ότι έγινε μια αξιοσημείωτη προσέγγιση, κυρίως από τη μεριά του κόσμου, ύστερα από δεκαετίες αδιαφορίας για τα λόγια και τα έργα της Αριστεράς. Η προσπάθεια της κοινωνίας να στηρίξει την Αριστερά είναι πιο χειροπιαστή από την προσπάθεια της Αριστεράς να στηρίξει την κοινωνία. Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας έκανε μία μεγάλη στροφή για να εναποθέσει τις ελπίδες του στην Αριστερά. Και τώρα, η κυρίαρχη αίσθηση είναι ότι η Αριστερά είναι αυτή που δυσκολεύεται να κάνει μια εξίσου μεγάλη στροφή στην κοινωνία.
Αυτή η διαπίστωση αδικεί πολλούς αριστερούς που μάχονται σε πολλά μέτωπα, αλλά αποτελεί μια αλήθεια που επιβεβαιώνεται από τη συνέχιση του μουδιάσματος και της τήρησης αποστάσεων από την Αριστερά.
Το θέμα δεν είναι να αναρωτιόμαστε ποιος και πότε θα ξεμουδιάσει πρώτος. Ούτε είναι ώρα για να ψάχνουμε να βρούμε ποιος φταίει περισσότερο. Η κοινωνία είναι ένα μεγάλο σώμα πολύπλοκο και άμορφο, με τις δικές της δυναμικές. Αυτό που εμείς πρέπει να κάνουμε είναι να βλέπουμε και να εξετάζουμε συνεχώς πού εμείς υστερούμε. Κι αυτό πρέπει να το κάνουμε με συνείδηση και επιμονή. Η ώρα είναι ήδη περασμένη και πρέπει να δούμε χωρίς άλλη ολιγωρία και υπεκφυγή, τι ευθύνες έχουμε, ατομικά και συλλογικά, ο καθένας, από τον γράφοντα, μέχρι το κόμμα και την ηγεσία του, μιας και από μας πρέπει να ξεκινήσουμε για να φτάσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο όλο.
Θα ήθελα πάρα πολύ η κοινωνία να πάρει φωτιά, να γίνει θύελλα που θα μας παρασύρει. Και παρασύροντάς μας, να μας βελτιώνει, να μας ωθεί να διορθώσουμε τα στραβά μας και τα κολλήματά μας, να μας κάνει ικανούς να παίξουμε σωστά και αποτελεσματικά το ρόλο μας. Αλλά αφού αυτό δεν συμβαίνει, τι κάνω; Περιμένω την κοινωνική έκρηξη ή αυτοδιορθώνομαι με υπερπροσπάθεια, με απολογισμό και αξιολόγηση, με αυτοκριτική και αυτογνωσία; Κι όταν με το καλό έρθει και η θύελλα, τόσο το καλύτερο, θα με βρει πιο προετοιμασμένο και πιο αποτελεσματικό;
Η σύνδεση της Αριστεράς με το λαό, την κοινωνία, τους εργαζόμενους, πες το όπως θέλεις, είναι προβληματική, για κληρονομικούς λόγους, από αντικειμενικές αιτίες και υποκειμενικές αδυναμίες.
Παρ’ όλες τις ψευδαισθήσεις μας, δεν ζούμε τόσο μέσα στην κοινωνία όσο νομίζουμε, δεν ανήκουμε με φυσικό τρόπο στο κοινωνικό σώμα. Είμαστε, στην καλύτερη περίπτωση, με το ένα πόδι μέσα και το άλλο έξω. Από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο. Για παράδειγμα, ποτέ δεν έχω συναντήσει ένα μέλος της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Το αναλογίστηκα ένα πρωί που μία άγνωστή μου κυρία με χαιρέτησε εγκάρδια στο λεωφορείο, λέγοντάς μου με φανερή ικανοποίηση «όλοι στην οικογένεια είμαστε ΣΥΡΙΖΑ», και με ευχάριστη έκπληξη «χαίρομαι που βλέπω ότι μετακινείστε με λεωφορείο»! Σοκαρίστηκα! Δηλαδή, αναρωτήθηκα, αυτή είναι η αίσθηση που έχει ο κόσμος για μας, τα στελέχη της Αριστεράς; Ότι εμείς δεν καταδεχόμαστε να μπούμε στα μέσα μαζικής μεταφοράς; Και συνεχίζω να αναρωτιέμαι, φέρνοντας στο νου και άλλες παρατηρήσεις των συμπολιτών μας, κατά πόσο πολλοί από μας ζούνε πραγματικά «με τον κόσμο».
Κι αν δεν ζεις «με τον κόσμο» ή «όπως ο κόσμος», πόσο βαθιά μοιράζεσαι το πρόβλημά του, την αγωνία του, τις σκέψεις του, τις ανάγκες του; Πόσο ανήκεις στον ίδιο κόσμο; Και πόσο μπορείς να τον πείσεις, με ποια «γλώσσα», με ποια «στάση» και με ποια «πρόταση», χωρίς ευκολίες και καλοπιάσματα, ότι μπορείς να τον εκπροσωπήσεις, να τον υπερασπιστείς, να τον οργανώσεις και να συμβάλεις στην απελευθέρωσή του με επάρκεια και αποτελεσματικότητα;
Προβληματισμοί, σκέψεις, ανησυχίες… Στην προσπάθεια να κατανοήσω πού χάνουμε και γιατί; Τι μπορούμε και τι πρέπει να κάνουμε; Γιατί ο καιρός βιάζει…
Αντικοινωνικός,
Γκαούρ
