Του Χρήστου Πραμαντιώτη
Η εικόνα συνδικαλιστών στελεχών να ξερογλείφονται στα υπουργικά γραφεία και στις αίθουσες συσκέψεων των εργοδοτών, δεν είναι μια καινούργια εικόνα. Είναι μια συνηθισμένη στιγμή στη ζωή των συνδικάτων, που επαναλαμβάνεται μονότονα εδώ και μερικές δεκαετίες. Στο δημοσιογραφικό συνδικαλισμό, όμως, δεν κρατιούνται ούτε τα προσχήματα.
Την ώρα που ποδοπατιούνται τα εργασιακά δικαιώματα και η αξιοπρέπεια των δημοσιογράφων (και όλων των εργαζόμενων στα Μέσα Ενημέρωσης), φαίνεται ότι οι ηγεσίες των Σωματείων τους βρήκαν την ευκαιρία να πάρουν πόντους στο παιχνίδι της «υπευθυνότητας», απέναντι στους εργοδότες και την κυβέρνηση του ΔΝΤ και της Κομισιόν.
Όποιοι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ διάβασαν τις προάλλες την ανακοίνωση του Σωματείου των δημοσιογράφων της Πελοποννήσου (ΕΣΗΕΠΗΝ), που καλούσε σε ευρεία σύσκεψη «φορέων», βουλευτών κ.λπ., ζητώντας μια παν-κινητοποίηση, ώστε οι εκδότες των περιφερειακών ΜΜΕ να πάρουν από το κράτος και τους φορείς του τη διαφήμιση (έσοδα) που αναλογεί στον περιφερειακό Τύπο, θα πρέπει να έμειναν με ανοιχτό το στόμα. Γιατί όλοι γνωρίζουν καλά την υπόθεση: καθημερινές εφημερίδες με ελάχιστο προσωπικό, οφειλόμενα δεδουλευμένα από τέσσερις μέχρι έντεκα μήνες, δυσθεώρητου ύψους εισφοροκλοπή και εισφοδιαφυγή, έντυπα που τα κλείνουν τ’ αφεντικά τους για ν’ ανοίξουν άλλα (σχεδόν χωρίς εργαζόμενους) εισπράττοντας μπόλικη διαφήμιση από δήμους και Περιφέρειες.
Όμως, όχι, δεν υπάρχει τσίπα: οι εργαζόμενοι ζητούν να χρηματοδοτηθούν τα αφεντικά τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι η πρόσκληση που απηύθυνε στους «φορείς» η ΕΣΗΕΠΗΝ, είναι σαν να έχει γραφτεί από τους ίδιους τους εργοδότες.
Είναι προφανές ότι η ΕΣΗΕΠΗΝ (και οι άλλες Ενώσεις Συντακτών, γιατί όλες τα ίδια πάνω-κάτω πιστεύουν) έχει βρει κάποιο… μαγικό τρόπο ώστε, αν και εφόσον οι εργοδότες πάρουν όσα «τους αναλογούν», δεν θα εκμεταλλευθούν την απελευθέρωση των απολύσεων, τις μειωμένες αποζημιώσεις, την εργασία-λάστιχο, την κατάργηση των ΣΣΕ, το μεσαιωνικό εργασιακό τοπίο…
Είναι, επίσης, προφανές ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των Ενώσεων Συντακτών έχουν πιάσει πάτο και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να επιδεικνύουν τις αρετές τους στους εργοδότες. Μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο συνδικαλιστής, όταν θέλει να φανεί χρήσιμος στους «από πάνω»; Θα το δούμε σύντομα, μια και η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί με τον ίδιο τρόπο.
Πρακτικά, όμως, αντί οι Ενώσεις Συντακτών να επιζητούν να αυξηθούν τα έσοδα των αφεντικών τους, θα ήταν καλύτερα να καλέσουν την κυβέρνηση να απαγορεύσει την κρατική διαφήμιση προς όσους εκδότες δεν τηρούν τις ασφαλιστικές τους υποχρεώσεις έναντι των εργαζόμενων, δεν τηρούν την εργατική νομοθεσία, οφείλουν δεδουλευμένες αποδοχές κ.λπ. Να καλέσουν τους δήμους, τις νομαρχίες και τις περιφέρειες να πράξουν το ίδιο. Και το σημαντικότερο, να καλέσουν τους εργαζομένους στα ΜΜΕ και ευρύτερα να συντονίσουν τη δράση τους απέναντι στο ολοκαύτωμα που η κυβέρνηση με τα μνημόνιά της αλλά και οι εργοδότες, ετοιμάζουν και υλοποιούν με γρήγορους ρυθμούς.
Όμως, με τέτοιους «εχθρούς» (η κυβέρνηση και οι εργοδότες), τι ανάγκη έχουν τους φίλους;…
Σωστό κι αυτό…
Με μια έννοια, θα πρέπει να ανακουφίστηκαν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των εργαζομένων στα ΜΜΕ, όταν έμαθαν ότι ο υπουργός Εργασίας απέσυρε από το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, τη διάταξη που «ρύθμιζε» τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα όσων εργάζονται σε ενημερωτικές ιστοσελίδες, πόρταλ κ.λπ. (τα λεγόμενα Νew Μedia). Όχι τόσο γιατί η διάταξη αυτή οδηγούσε σε γρήγορο θάνατο μερικά από τα Ταμεία (π.χ. ΤΑΙΣΥΤ), αλλά κυρίως επειδή με την εξέλιξη αυτή δεν αποκαλύφθηκαν, ευρέως, οι προθέσεις τους: ήταν έτοιμοι να πουλήσουν ολόκληρο τον κλάδο και να αποδεχτούν το ασφαλιστικό έκτρωμα (το οποίο, εκτός από τις γενικές διατάξεις, ορίζει και ότι η βασική σύνταξη που θα δίνουν τα δημοσιογραφικά Ταμεία δεν θα χρηματοδοτείται από το κράτος) με αντάλλαγμα να παρουσιάσουν μια «ευνοϊκή» εξέλιξη στα Νew Μedia. Ναι, αλλά θα πει κανείς: γιατί, μήπως δεν το αποδέχτηκαν το έκτρωμα – ούτως ή άλλως; Σωστό κι αυτό…
