Το ρόδινο κλίμα αισιοδοξίας που επιμελώς θέλουν να καλλιεργήσουν κυβέρνηση και επιχειρηματικός κόσμος, δεν μπορεί εύκολα να τεκμηριωθεί σε ένα περιβάλλον με κύριο χαρακτηριστικό την αστάθεια. Η εικόνα «ευρωκρατία εναντίον Ελλάδας» των πρώτων μνημονιακών χρόνων, μοιάζει απλοϊκή μπροστά στις πολλαπλές απειλές και κινδύνους που συσσωρεύονται τώρα στην ευρύτερη περιοχή.
Τώρα, υπάρχει χαμηλό βαρομετρικό στα Βαλκάνια. Πολλοί το χαρακτηρίζουν προθάλαμο νέων πολεμικών αναμετρήσεων. Ο ανατολικός «κακός γείτονας» χαίρει μεγάλης αναγνώρισης και σημαντικής στήριξης από ΗΠΑ, Ρωσία, Αγγλία, Γερμανία και ΟΗΕ. Αυτές τις μέρες, για παράδειγμα, ο γραμματέας του ΟΗΕ συναντήθηκε με τον Ερντογάν. Δήλωσε ότι θα εξετάσει σοβαρά την πρόταση της Τουρκίας να χρησιμοποιηθεί η λωρίδα που κατέλαβε στην Συρία ως τόπος μεταφοράς προσφύγων. Και «κατακτώ» και «προσφέρω» και αναγνωρίζομαι ως ηγέτης μεγάλης περιφερειακής δύναμης. Άλλωστε, και η γαλλοϊταλική κοινοπραξία ENI-TOTAL έφυγε από το οικόπεδο που διεκδικούν οι Τούρκοι επεκτατιστές.
Πολύ κοντά, σχεδόν μέσα στο επίκεντρο των γεωπολιτικών εξελίξεων, η Ελλάδα, παρά τον προσανατολισμό να τα δώσει όλα στην Δυτική συμμαχία, δεν μπορεί παρά να γίνει θέατρο των επιχειρήσεων και του διευρυνόμενου πολέμου στην περιοχή. Το προσφυγικό-μεταναστευτικό είναι μέρος και αποτέλεσμα του πολέμου και της γεωπολιτικής αναδιάταξης.
Ενώ όλοι πανηγυρίζουν για την πτώση του τείχους του Βερολίνου, δεν βλέπουν ότι σήμερα έχουν χτιστεί και χτίζονται πολύ περισσότερα τείχη σε όλο τον κόσμο. Η Ευρώπη γίνεται φρούριο και κλείνει τα σύνορά της. Η Βουλγαρία υψώνει τείχος. Θυμόμαστε και τις εικόνες των συρματοπλεγμάτων και των επιθέσεων αστυνομίας και στρατού της «Βόρειας Μακεδονίας» προς τους πρόσφυγες που ήθελαν να περάσουν τα σύνορα της από την Ελλάδα. Ο Ερντογάν έχει περικυκλώσει την Κύπρο, απειλεί την Ελλάδα και παίζει το παιχνίδι των πληθυσμών. Χρησιμοποιεί την πληθυσμιακή πολιτική σαν μοχλό για τα επεκτατικά του σχέδια: Μετά τον πόλεμο (ή δια του πολέμου) με τη Συρία. Απέναντι στην Ελλάδα, με τη Θράκη και τους πρόσφυγες που «στέλνει» στην Ελλάδα από Έβρο και νησιά. Και προς την Ευρώπη συνολικά με ένα νέο μεγάλο κύμα προσφύγων που δεν θα χωράνε στον φράχτη «Ελλάδα». Χωρίς βέβαια να ξεχνά και την επιρροή που έχει σε αρκετά εκατομμύρια Τούρκων που ζουν στην Ευρώπη. Πολυδιάστατη πολιτική είπαμε…
Όχι, δεν ξεχάσαμε καθόλου τον αμερικάνικο παράγοντα και τη διεύρυνση ιδιαίτερα των στρατιωτικών του βάσεων στην περιοχή. Ο Πάιατ παραμένει κι άλλο στην χώρα μας, γιορτάζει τα γενέθλια του Άδωνη Γεωργιάδη, μαγειρεύει νέες ίντριγκες συντονισμένος με τα άλλα γραφεία των αμερικάνικων υπηρεσιών στη γύρω περιοχή. Ο νέος υπουργός άμυνας της χώρας κος Ν. Παναγιωτόπουλος, γεμάτος οίστρο υποδέχθηκε στη Σχολή Ευελπίδων τον διοικητή των χερσαίων δυνάμεων των ΗΠΑ που σταθμεύουν στην Ευρώπη με τα εξής λόγια: «Πολεμήσαμε στο πλάι των ΗΠΑ, οι άνδρες μας μάτωσαν δίπλα σε Αμερικανούς στρατιώτες στους πολέμους στους οποίους συμμετείχαμε, και αυτό θα γίνει επίσης και στο μέλλον». Τόσο ο Ομπάμα όσο και ο Τραμπ, στηρίζουν το τεράστιο τείχος στα σύνορα Μεξικού και ΗΠΑ. Οι εντολές του Τραμπ είναι να πυροβολούνται στα πόδια όσοι προσπαθήσουν να περάσουν, ενώ απειλεί ευθέως την εντελώς ζαλισμένη και ευτελισμένη Ευρώπη, πως θα στείλει στα σύνορα πολλών χωρών τους Ευρωπαίους πολίτες που έγιναν τζιχαντιστές και πολεμούσαν για το «Ισλαμικό Κράτος» στη Μέση Ανατολή.
Η συντριπτική πλειονότητα του πολιτικού κόσμου, είτε δεν μπορεί να δει την πραγματικότητα πέρα από τα στενά ωφελιμιστικά όρια και τη μικροπολιτική που τα συντηρεί, είτε παραλύει μπροστά στα ζόρικα που διαφαίνονται και κάνει ασκήσεις θάρρους με δύο «φάρμακα»: α) Προστασία από τις ΗΠΑ με ό,τι αντίτιμο ζητηθεί και β) πολιτική κατευνασμού της Τουρκίας. Φάρμακα εντελώς αναποτελεσματικά και με πληθώρα παρενεργειών.
Η συντριπτική πλειονότητα του πολιτικού κόσμου, είτε δεν μπορεί να δει την πραγματικότητα πέρα από τα στενά ωφελιμιστικά όρια και τη μικροπολιτική που τα συντηρεί, είτε παραλύει μπροστά στα ζόρικα που διαφαίνονται και κάνει ασκήσεις θάρρους με δύο «φάρμακα»…
Πρόσφατα ο Κ. Καραμανλής –μετά από «σιωπή» ετών– μέσα σε μια βδομάδα έκανε δύο παρεμβάσεις. Μία στη Θεσσαλονίκη και μία στο Λονδίνο. Σε διαφορετικό μήκος κύματος και με ένταση που δείχνει μια βαθύτερη ανησυχία από την απλή αντιμετώπιση καταστάσεων εντός της δεξιάς παράταξης. Λίγο καιρό πριν, Σημίτης και Αποστολάκης (ως υπουργός Άμυνας) είπαν, ο πρώτος για ανάγκη μιας μη ευχάριστης συμφωνίας με την Τουρκία και ο δεύτερος ότι σε περίπτωση πολέμου με την Τουρκία θα είμαστε μόνοι μας. Ο Καραμανλής αντιτάχθηκε στη γραμμή της συμφωνίας με την Άγκυρα γιατί τίποτα δεν μας κατοχυρώνει, και προειδοποίησε πως αν δεν στηριχθούμε στις δικές μας δυνάμεις δεν θα μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα. Παράλληλα, φαίνεται πως εκτιμά διαφορετικά τη στάση και τη δύναμη των ΗΠΑ και βλέπει το κατάντημα της Ε.Ε. Εκφράζει μόνο τον εαυτό του; Στηρίζεται κάπου; Θα ακολουθήσουν άλλα βήματα; Μένει να δούμε.
Παρόλα αυτά, μια τέτοια παρέμβαση δείχνει αν μη τι άλλο το μέγεθος και τη σοβαρότητα του προβλήματος που υπάρχει για την χώρα (απειλές) για την κοινωνία (συνοχή), τον πολιτικό κόσμο (εντελώς υποδεέστερος των αναγκών και περιστάσεων). Ο Καραμανλής μίλησε μάλιστα για χάσμα που διευρύνεται ανάμεσα στους έχοντες και τους μη έχοντες. Αυτά τα καμπανάκια, κάτι λένε για όποιον θέλει να δει την πραγματικότητα και να μην τρέφεται με μπούρδες και αντιπαραθέσεις που δεν έχουν σχέση με αυτή. Π.χ. για το αν ο Πολάκης κάνει τούτο ή εκείνο, πόσα μέλη γράφτηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ, τι είπε ο Δουζίνας για το κόμμα νέου τύπου, πόσο καλά τα πάει ο Μητσοτάκης, ποιος θέλει πιο πολύ να παραγραφεί το σκάνδαλο Novartis, πόσα πράγματα θα κάνει η κα Αγγελοπούλου στην επιτροπή Ελλάδα 2021, τι πειράματα θα κάνει η κα Κεραμέως στην παιδεία, σε τι αποκαλύψεις θα προχωρήσει η κα Άντα Ψαρρά στην ΕφΣυν, σε ποια «ομάδα» παίζει η κα Γεροβασίλη…
Με ψυχρό αίμα λοιπόν
Είναι αναγκαία μια μεγάλη στροφή και αλλαγή πορείας σε όλα μεγάλα μέτωπα και προκλήσεις. Μια άλλη κοινωνική συνείδηση που θα στρατευτεί για μια διέξοδο συνολική: Ύπαρξης, επιβίωσης της χώρας και της κοινωνίας. Με διαφορετικές ιεραρχήσεις και αξίες από αυτές που μας καθηλώνουν. Μακριά από στερεότυπα, ευκολίες και «αρπαχτές». Κυρίως, με μυαλό που θα βγάζει συμπεράσματα, θα ζυγίζει σωστά, θα τολμά, θα αποκτά την ικανότητα να μετατρέπει τις ιδέες σε δύναμη, θα αφουγκράζεται τα «θέλω» και τους καημούς των απλών ανθρώπων. Θα ξεκόψει από τον ωφελιμισμό, τον μηδενισμό, τον κυνισμό, τον κάθε μορφής ραγιαδισμό. Θα σχεδιάσει, θα συσπειρώσει, κι αν είναι ικανή θα τροποποιήσει, συσχετισμούς. Θα εμποδίσει αρνητικές εξελίξεις και θα ματαιώσει εμπρηστικά σχέδια.
Λίγο μέρες πριν, θυμηθήκαμε την εποποιία του Όχι του 1940. Τώρα, μας ζητιέται κάτι σαν τη ματαίωση της επιστράτευσης των πολιτών στα γερμανικά εργοστάσια. Κάτι σαν τη ματαίωση επέκτασης της βουλγαρικής κατοχής στη Βόρεια Ελλάδα, κάτι σαν την αποτροπή αποστολής στρατιωτών στο ανατολικό μέτωπο. Ένας λαός με αξίες και ταυτότητα, μπορεί να τα πετύχει. Ναι, οι συνθήκες είναι πιο δύσκολες και απαιτητικές στο ιδεολογικό επίπεδο από το 1943. Αλλά τίποτα ουσιαστικό δεν κατακτιέται με εύκολο τρόπο.
