Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός
«Είμαι Καλά»
«Η αλληλογραφία θα διενεργείται
εφ’ απλού δελταρίου επί του οποίου
θ’ αναγράφωνται ολίγαι λέξεις υπό την
έννοιαν ότι ο αποστολεύς υγιαίνει».
Η ΔΙΑΤΑΓΗ
Είμαι καλά, Μητερούλα… αυγή μου…
Σπεύδω να καλοπιάσω το φόβο σου. Είμαι καλά.
Κάθομαι κάτω απ’ τον ίσκιο της λύπης μου,
κι αφήνω την πένα μου να κλάψει… Μάνα…
Τρεμούλα των χεριών…
Χιόνια που ξεφεύγετε απ’ την μπόλια…
Στεναγμέ που μετράς το μισεμό μου…
Είμαι καλά.
Σήμερα κλείνω τα χίλια γράμματα.
Μα έχεις χρόνους να πάρεις μήνυμά μου.
Μα συχώρα με. Συχώρα με και σήμερα
για τα χίλια «είμαι καλά».
Τα χίλια ψέματά μου.
Πήρα ξανά για να σου γράψω.
Έχω την κάρτα μου στα γόνατα.
Και τη χαϊδεύω σαν περίλυπο πουλί.
Το χέρι πια το γράφει μοναχό του
το μικρό, πικρό του μάθημα:
«Είμαι καλά».
Είμαι καλά… Αφού μπορώ και σέρνω το μολύβι.
Είμαι καλά… Αφού μπορώ και το ψελλίζω.
Είναι καλά… Αφού μπορώ κι αραδιάζω στο χαρτί
τα τσακισμένα τούτα λόγια:
«Είμαι καλά».
Μάνα…Αχ… Μάνα, Μάνα…
Το κορμί που κανάκεψαν τα χέρια σου
έλιωσε σήμερα κάτω απ’ το λιθάρι.
Η φωνή που νανούριζε τον ύπνο σου
βέλαξε κατ’ από το μαχαίρι.
Μα εσύ, γέλα, ακριβή μου. Γέλα…
Πες πως ξύπνησες απ’ όνειρο κακό.
Και γέλα να το διώξεις.
Γέλα. Κι εγώ –ησύχασε, μανούλα–
«Είμαι καλά».
Σήμερα μου χύσανε το φως μου. Είμαι καλά.
Είμαι καλά. Χτες κάψανε τα νύχια μου.
Τρόμοι μου πήραν τη μιλιά μου. Είμαι καλά.
Σεισμοί γκρεμίσανε τα φρένα μου. Είμαι καλά.
Είμαι καλά. Αύριο θα με σταυρώσουν.
Είμαι καλά. Είμαι καλά… Είμαι καλά…
Είμαι καλά. Κι ας μην έχω πια μυαλό να το σκεφτώ.
Είμαι καλά. Κι ας μην έχω πια μιλιά να το φωνάξω.
Είμαι καλά. Κι ας μην έχω χέρι να το γράψω.
Γι’ αυτό το σκάβω, το σμιλεύω επιτύμβιο
πάνω σ’ αυτό τον ανεμόδαρτο γκρεμνό…
σ’ αυτό το τρελό Νεκροταφείο,
πως όλοι οι νεκροί του:
«ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ!!!».
