Ισπανία, πάρε από μένα αυτό το ποτήρι
Παιδιά του κόσμου,
αν πέσει η Ισπανία – λέω, ειν’ ένας λόγος –
αν πέσει
από τον ουρανό, ας της σαμπανιάρουν
το μπράτσο της δυο γήινες λαμαρίνες.
Τι ηλικία, παιδιά, κι αυτή των δυο κοίλων κροτάφων!
τι πρώιμο μες στον ήλιο ό,τι σας έλεγα!
τι γρήγορος ο αρχαίος σάλος μες στο στήθος σας!
μες στο τετράδιο τι παλιό το 2 σας!
Παιδιά του κόσμου, στέκει
η μητέρα Ισπανία φορτωμένη τη μήτρα της•
ειν’ η δασκάλα μας με τη βέργα της,
είναι μητέρα και δασκάλα
σταυρός και ξύλο γιατί σας έδωσε ύψος
ζάλη και διαίρεση και πρόσθεση, παιδιά•
στέκει μαζί της, λιτανικοί γονείς!
Αν πέσει – λέω, κάνω μια υπόθεση – αν πέσει
η Ισπανία από τη γη προς τα κάτω,
πώς θα πάψετε απ’ το να μεγαλώνετε!
πώς το μήνα θα τιμωρήσει ο χρόνος!
πώς δέκα θ’ απομείνουνε τα δόντια,
στην πλάκα η δίφθογγος και το μετάλλιο θρήνος!
Πώς τ’αρνάκι θα συνεχίσει να ’ναι
δεμένο απ’ το πόδι στο τρανό καλαμάρι!
Πώς τα σκαλιά της αλφαβήτας θα κατέβετε
ως το γράμμα όπου γεννήθηκε ο πόνος!
Παιδιά,
γιοι των πολεμιστών, στο μεταξύ
τη φωνή χαμηλώστε, γιατί η Ισπανία μοιράζει αυτή την ώρα
την ενέργεια στο ζωικό βασίλειο,
στα λουλουδάκια, στους κομήτες, στους ανθρώπους.
Τη φωνή χαμηλώστε γιατί στέκει
με την πολλή της αυστηρότητα μην ξέροντας
τι να κάνει και στο χέρι της
μιλάει το καύκαλο συνέχεια, λέει και λέει,
κείνο το καύκαλο με την κοτσίδα,
κείνο το καύκαλο της ζωής!
Τη φωνή χαμηλώστε, σας λέω•
τη φωνή χαμηλώστε, το τραγούδι των συλλαβών, το μοιρολόι
της ύλης, τον ελάσσονα θρύλο των πυραμίδων,
το θρύλο των κροτάφων που πάνε με δυο πέτρες!
Την ανάσα σας χαμηλώστε, κι αν
χαμηλώσει το μπράτσο σας,
αν οι βέργες ηχήσουν κι είναι νύχτα,
αν ο ουρανός χωρέσει σε δυο γήινους κύκλους,
αν έχει θόρυβο μες στων θυρών τον ήχο,
αν αργήσω,
αν δε δείτε κανέναν, σας τρομάξουν
τα κουτσομύτικα μολύβια, αν η μητέρα
Ισπανία πέσει – λέω, ειν’ένας λόγος –
βγείτε παιδιά του κόσμου, σύρτε να τη βρείτε!…
Μετάφραση: Ηλίας Ματθαίου
