Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός
Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί
Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που πια δεν είσαι αληθινή.
Προφταίνω άραγε ν’ αγγίξω αυτό το σώμα που πάλλεται,
να φιλήσω πάνω σ’ αυτό το στόμα
μια αγαπημένη φωνή που γεννιέται;
Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που τα μπράτσα μου
συνηθισμένα σφίγγοντας τη σκιά σου,
ν’ αγγίζουν το στήθος μου,
ίσως δεν θα μπορούσαν να τυλίξουν το κορμί σου.
Και είναι πολύ πιθανό,
αν γίνει αληθινό το όραμα που με κατέχει χρόνια τώρα,
να μεταμορφωθώ κι εγώ σε μια σκιά.»
Ω πλάστιγγες των αισθημάτων!
Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που σίγουρα
δεν μπορώ πια να ξυπνήσω.
Αποκοιμιέμαι όρθιος, το κορμί μου έχει εκτεθεί
σ’ όλες τις μορφές της ζωής και του έρωτα,
και συ, η μόνη που μετρά σήμερα για μένα,
είσαι τόσο μακριά που είναι πιο εύκολο
ν’ αγγίξω οποιαδήποτε άλλα χείλη ή μέτωπο
παρά το δικό σου σώμα.
Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί, έχω τόσο μιλήσει, περπατήσει
και πλαγιάσει με το φάντασμά σου,
ώστε το μόνο που μου απομένει
είναι να είμαι ένα φάντασμα μες στα φαντάσματα,
πιο σκιά κι από τον ίσκιο που περπατά
–και θα συνεχίζει να βαδίζειχαρούμενα–
πάνω στο ηλιακό ρολόι της ζωής σου.
Ποτέ ποτέ δεν θα υπάρξει άλλη
Ποτέ δεν θα υπάρξει άλλη πέρα από σένα
σε πείσμα των άστρων και της μοναξιάς
Σε πείσμα των δέντρων που κόβονται όταν σκοτεινιάζει
Ποτέ καμία άλλη ένα δρόμο –που είναι και δικός μου–
δεν θ’ ακολουθήσει
Όσο απομακρύνεσαι τόσο η σκιά σου μεγαλώνει
Ποτέ καμιά πέρα από σένα δεν θα χαιρετήσει την αυγή
την θάλασσα όταν αποκαμωμένος να γυρνώ
θα έχω βγει από τα ερέβη των δασών,
τους βάτους με τ’ αγκάθια
να περπατήσω στον αφρό
Ποτέ κανένας άλλος το χέρι δεν θα ακουμπήσει
στο μέτωπό μου και τα μάτια
Κανείς ποτέ –και ‘γω αρνούμαι την απιστία και το ψέμα–
Κόψε τα σχοινιά αυτού του πλοίου που αγκυροβόλησε
Ποτέ καμιά πέρα από σένα
Φυλακισμένος ο αετός ροκανίζει αργά αργά
τα γκριζοπράσινα χάλκινα κάγκελα του κλουβιού του
Ω τι απόδραση!
Είναι Κυριακή τα χελιδόνια τραγουδούν
στο τρυφερό πράσινο δάσος
τα κοριτσάκια περιφέρουνε την πλήξη τους
σ’ ένα κλουβί φτεροκοπά ένα αηδόνι
στο ζεστό έρημο πεζοδρόμιο περιφέρει ο ήλιος το λεπτό κορμάκι του
Εμείς θα περάσουμε από άλλα κορμιά
Ποτέ ποτέ κανείς πέρα από σένα
Και ‘γώ μόνος σαν τον ξερό κισσό των απομακρυσμένων κήπων
μόνος σαν το γυαλί
Και συ ποτέ άλλη μόνο εσύ
Μετάφραση: Βερονίκη Δαλακούρα
