Ποίημα ΧΧ
Μπορώ να γράψω απόψε τους πιο θλιμμένους στίχους.
Να γράψω ας πούμε: «Η νύχτα ειν’ αστροφωτισμένη
και τρέμουνε γαλάζια στο στερέωμα τ’άστρα».
Ο άνεμος της νύχτας τραγουδάει και γυρίζει.
Μπορώ να γράψω απόψε τους πιο θλιμμένους στίχους.
Την αγαπούσα κι ίσως μ’αγάπησε κι εκείνη.
Τις νύχτες σαν κι ετούτη την είχα αγκαλιασμένη
και τη φιλούσα κάτω απ’ τ’ουρανού την άπλα.
Μ’ είχε αγαπήσει κι ίσως κι εγώ την αγαπούσα.
Πώς να μην αγαπήσω τ’ασάλευτά της μάτια.
Μπορώ να γράψω απόψε τους πιο θλιμμένους στίχους.
Τώρα πια δεν την έχω. Την έχασα για πάντα.
Ειν’ απέραντη η νύχτα, πιο απέραντη αφού λείπει.
Πέφτει μέσα μου ο στίχος σα δροσιά στα λιβάδια.
Τι σημαίνει αν δεν μπόρεσα τότε να την κρατήσω.
Η νύχτα ειν’ όλο αστέρια κι αυτή μακριά μου λείπει.
Αυτό ειν’ όλο. Από πέρα φτάνει κάποιο τραγούδι.
Δε χαίρεται η ψυχή μου που’χει από μένα φύγει.
Σαν για να τη σιμώσω τήνε ζητάει η καρδιά μου.
Τήνε ζητάει η καρδιά μου, μα αυτή μακριά μου λείπει.
Την ίδια ετούτη νύχτα που ασπρίζει τα ίδια δέντρα.
Εμείς, αυτοί του τότε, δεν είμαστε πια ίδιοι.
Πια δεν την αγαπάω, πόσο την αγαπούσα!
Την έψαχν’ η φωνή μου τ’ αυτί της για ν’ αγγίξει.
Σ’ άλλον. Θα ανήκουν σ’ άλλον, σαν πριν απ’ τα φιλιά μου,
τ’ απέραντά της μάτια, το φωτεινό κορμί της.
Πια δεν την αγαπάω, πόσο την αγαπούσα!
Τόσο σύντομ’ η αγάπη, τόσο ατέλειωτη η λήθη.
Γιατί άλλες νύχτες ίδιες την είχα αγκαλιασμένη,
δε χαίρεται η ψυχή μου που’χει από μένα φύγει.
Κι ας ειν’ ετούτος ο στερνός που αυτή μου δίνει πόνος.
Κι οι τελευταίοι ας ειν’ αυτοί που εγώ της γράφω στίχοι.
Μετάφραση: Ηλίας Ματθαίου
