Μικρό βιεννέζικο βαλς
Υπάρχουνε στη Βιέννη δέκα νέες κοπέλες,
ένας ώμος που ο θάνατος οιμώζει
κι ένα δάσος από φοίνικες ξερούς.
Υπάρχει ένα κομμάτι της αυγής
μες στο λευκό μουσείο της πάχνης.
Υπάρχει ένα σαλόνι με χίλια παραθύρια.
Αλίμονον, αλίμονον, αλίμονο!
Το βαλς αυτό ας το χορέψουμε με το στόμα κλεισμένο.
Αυτό το βαλς, αυτό το βαλς, αυτό το βαλς,
του ναι, του θάνατου και του κονιάκ
που μες στη θάλασσα μουσκεύεται η ουρά του.
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ,
μες στη μελαγχολική τη γαλαρία
μαζί με το νεκρό βιβλίο και την πολυθρόνα,
μες στη σκοτεινή σοφίτα του κρίνου,
μες στην κλίνη μας της σελήνης
και μέσα στο χορό που ονειρεύεται η χελώνα.
Αλίμονον, αλίμονον, αλίμονο!
Το χορό αυτό ας χορέψουμε με τη σπασμένη ζώνη.
Στη Βιέννη υπάρχουν τέσσερεις καθρέφτες
που παίζουνε το στόμα σου κι οι αντίλαλοι.
Υπάρχει ο θάνατος και για το πιάνο,
που μπλε το ζωγραφίζουν τα γκαρσόνια,
ζητιάνοι υπάρχουνε στις στέγες,
υπάρχουνε γιρλάντες δροσερών λυγμών.
Αλίμονον, αλίμονον, αλίμονο!
Το βαλς αυτό ας το χορέψουμε που ξεψυχάει στην αγκαλιά μου.
Γιατί σ’αγαπώ, σ’αγαπώ, αγάπη μου
μες στη σοφίτα όπου παίζουν τα παιδιά•
ονειρευόμενος παλιά φώτα της Ουγγαρίας,
μες στους θορύβους από τη γλυκιά βραδιά•
Το χιόνι βλέποντας των αμνών και των κρίνων
μες από του μετώπου σου τη ζοφερή σιωπή.
Αλίμονον, αλίμονον, αλίμονο!
Το βαλς αυτό ας χορέψουμε του «Σ ’αγαπώ για πάντα».
Μαζί σου στη Βιέννη θα χορέψω
κάτω από κάποια μεταμφίεση που θα ’χει
κεφάλι ποταμιού.
Κοίτα ποιες όχθες υακίνθων!
Το στόμα μου ανάμεσα στα στήθη σου θα βάλω
και την ψυχή μου στις φωτογραφίες και τους κρίνους,
και μες στα σκοτεινά κύματα του εμβατηρίου
θέλω, αγάπη μου, αγάπη, να κρεμάσω
μνημείο και βιολί τις κορδέλες του βαλς.
Μετάφραση: Μήτσος Παπανικολάου
