Η τέχνη της ποίησης
N’ατενίζεις ένα ποτάμι καμωμένο από νερό και χρόνο
και να θυμάσαι πως ο χρόνος είν’ ένα αλλιώτικο ποτάμι.
Να ξέρεις πως πλανιόμαστε σαν το ποτάμι
και τα πρόσωπά μας εξαφανίζονται σαν το νερό.
Να αισθάνεσαι το ξύπνημα σαν ένα όνειρο παραπάνω
και πω τα όνειρα που δεν έχουμε ονειρευτεί κι ο θάνατος
που τον φοβόμαστε βαθιά στα κόκκαλα μας
είναι ο ίδιος θάνατος που κάθε νύχτα τον βλέπουμε σαν όνειρο.
Να βλέπεις στο πρόσωπο της κάθε μέρας και του χρόνου
ένα σύμβολο όλων των ημερών και των χρόνων του ανθρώπου,
και ν’ αλλάζεις την προσβολή των χρόνων
σε μουσική, σε ήχο και σε σύμβολο.
Να βλέπεις το θάνατο σαν όνειρο, το ηλιοβασίλεμα
σα χρυσωμένη θλίψη – τέτοια είναι η ποίηση,
Ταπεινή κι αθάνατη, ποίηση που
επιστρέφει, σαν την αυγή και το ηλιοβασίλεμα.
Είναι φορές που στ’ απόβραδο υπάρχει ένα πρόσωπο
που μας βλέπει από τα βάθη ενός καθρέφτη.
Η τέχνη πρέπει να είναι σαν τούτο τον καθρέφτη
που φανερώνει στον καθένα μας το πρόσωπό του.
Λένε πως ο Δυσσέας κουρασμένος
από τα σημεία και τέρατα που είδε,
έκλαψε μ’ αγάπη σαν αντίκρυσε την Ιθάκη,
πράσινη και ταπεινή. Η τέχνη είν’ αυτή η Ιθάκη,
μια πράσινη αιωνιότητα, κι όχι τα σημεία και τέρατα.
Η τέχνη ειν’ ατέλειωτη σαν το ποτάμι που κυλάει,
περνάει και πάλι μένει, καθρέφτης του ίδιου
ασταθή Ηράκλειτου, που μένει ίδιος παρόλο
που αλλάζει, σαν το ποτάμι που κυλάει.
Μετάφραση: Λάμπρος Καμπερίδης
