Η ιστορία της βίλας Ζωγράφου, η επιτομή της, είναι κατάργηση των ελεύθερων χρήσεων του περιβάλλοντος, κατεδάφιση του πράσινου, οικοπεδοποίηση και… ανάπτυξη. Πώς λέγαμε παλιά «τσιμέντο να γίνει»; Τώρα λέμε «εμπορικό κέντρο να γίνει». Κι αφού όλα τα σινεμά ξηλώθηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες και έγιναν σούπερ μάρκετ (το Ζωγράφου είχε 6 και έχει 1), πήραν σειρά άλλες πιο φιλόδοξες ανοικοδομήσεις, μέχρι τελικής σαρώσεως.
Περίπου 38.000 τετραγωνικά μέτρα προορίζονται να στεγάσουν ένα ακόμη mal, πολλαπλών εμπορικών λειτουργιών, με την παραχώρηση μιας πράσινης ταράτσας στους περίοικους και (η ειρωνεία του πράγματος) ενός σινεμά. Απέναντι, λοιπόν, σε αυτή την -αναπότρεπτη, όπως φαινόταν πριν από λίγα χρόνια- προοπτική ήρθε η αγωνιστική πρωτοβουλία των Ζωγραφιωτών.
Πριν από 3,5 χρόνια δημιουργήθηκε μια επιτροπή κατοίκων (χωρίς κομματικό χρωματισμό και άνωθεν εμπνεύσεις) και ξεκίνησε μια προσπάθεια, που χαρακτηρίστηκε, τότε, από γραφική έως ανεδαφική, να σώσει το κτήμα Ζωγράφου. Η Επιτροπή δεν αρκέστηκε στα πανό και τις πικετοφορίες, επί 3,5 χρόνια με συνεχή ενημέρωση πόρτα-πόρτα, μοιράζοντας χιλιάδες ανακοινώσεις, με δεκάδες παραστάσεις σε δημοτικά συμβούλια, αρμόδια και συναρμόδια υπουργεία, με πορείες, συγκεντρώσεις, εκδηλώσεις μέσα στο κτήμα, κατάφερε να πείσει ότι η σωτηρία του είναι εφικτή. Κατάφερε να πείσει ότι είναι ρεαλιστικό το αίτημα να χαρακτηριστεί από την πολιτεία η βίλα ως κοινόχρηστος χώρος υψηλού πρασίνου και να απαλλοτριωθεί, συμβολικά, με επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού (ποσό 20 εκατ. ευρώ ή όσο κάποιες χορηγίες βουλευτικών εδρών στη δύσκολη β’ Περιφέρεια). Κατάφερε να κρατήσει (δικαιωματικά) ανοιχτή την πόρτα της βίλας στους κατοίκους της περιοχής. Κυρίως, κατάφερε ενάντια στον εφησυχασμό και την αδράνεια που τα περιμένει όλα από κεντρικές πρωτοβουλίες, από σημαίες και καθοδηγητές, να δείξει ότι κέντρο της πολιτικής (και της πολιτικής δράσης), μέτοχος και φορέας είναι ο πολίτης. Ο πολίτης που ενδιαφέρεται και κινητοποιείται. Είναι ένα μήνυμα που, μάλλον, έχει κάτι να πει στις μέρες μες. Με κόντρα τον καιρό.
Αυτές τις ημέρες η Επιτροπή κατοίκων πραγματοποιεί το δεύτερο φεστιβάλ της (λήγει αύριο) μέσα στη βίλα. Μια ακόμη πρωτοβουλία οικείωσης του χώρου. Το σλόγκαν του φεστιβάλ: κρίση… φτου και βγαίνω! Βίλα… φτου και μπαίνω!
Λ.Π.
