Λένε, πως οι εντυπώσεις δεν έχουν μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα. Στους καιρούς, όμως, της τηλεοπτικής δημοκρατίας, μάλλον τη διαμορφώνουν. Ας πάρουμε για παράδειγμα την εκλογή Καμίνη στη Δημαρχία της Αθήνας και ας διαβάσουμε το αυθεντικό μήνυμά της. Υπήρξε τέτοιο μήνυμα; Κατά την αίσθησή μας, «ναι». Έλα, όμως, που η «εκλογή» και η κατάκτηση του δήμου, πήρε εντελώς διαφορετικές διαστάσεις στις παραμορφωτικές οθόνες των εντυπώσεων και τις καλοπληρωμένες «ερμηνείες» της συνείδησής μας;
Όσοι στο δεύτερο γύρο στράφηκαν προς τον πρώην συνήγορο του πολίτη, (όσοι εν τέλει τον εξέλεξαν) είναι διαφορετικοί απ’ αυτούς που τον επέλεξαν αρχικά, κι ακόμη διαφορετικότεροι από εκείνους που, αν και δεν τον ήθελαν υποψήφιο, φρόντισαν ν’ ανεβούν μαζί του, και μάλιστα άρον-άρον στο βάθρο της νίκης, με προφανή σκοπό να τον προσμετρήσουν στο πράσινο χρώμα του χάρτη, προσποριζόμενοι εννοείται, το αναγκαίο πολιτικό όφελος. Ανεξάρτητα από το τι καμώνονται Παπανδρέου, Ραγκούσης, αλλά και ο ίδιος ο κ. Καμίνης, η προ εντυπώσεων πραγματικότητα υπήρξε πολύ διαφορετική
απ’ τη μετά.
Η ανατροπή στο δήμο της Αθήνας στον εσώτερο τουλάχιστον, στον αθέατο πυρήνα της, εξέφρασε κατά βάση ένα αίτημα πολιτισμού. Πηγή του αιτήματος υπήρξε ένα ενεργό τμήμα του κόσμου της κερματισμένης Αριστεράς, που συντάσσεται με αυθεντικές αρχές και αξίες κι όχι με ροζ εκδοχές της. Αυτός ο κόσμος ήταν που όδευσε με δισταγμό –είναι η αλήθεια– και χωρίς όρεξη στην κάλπη, αυτός καθόρισε το αποτέλεσμα με πλήρη –αλλά ανήσυχη συνείδηση– ότι επιλέγει το μη χείρον κι όχι το βέλτιστον, όπως πολιτικά θα επιθυμούσε. Είναι, λοιπόν, λάθος, να προσμετράται η «νίκη» σε αντιδεξιά σύνδρομα ή να καλλωπίζεται με πράσινο χρώμα, όπως λάθος είναι να πιστώνεται στη σοφή επιλογή της νεότευκτης και ευπειθούς στην εξουσία παράταξης του κ. Κουβέλη.
Για όσους κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, το μεγάλο πρόβλημα της Αθήνας ήταν ο Κακλαμάνης. Στην αποκρουστική αισθητική, στις ορέξεις και τις πράξεις του εστιάστηκε η αντίδραση, στο αίτημα να αποπεμφθεί όσο ταχύτερα γίνεται το φάντασμα μιας τρομακτικής, φασίζουσας και αλαζονικής νοοτροπίας, που μεταμφιεζόταν υποκριτικά σε αγάπη για την καθαριότητα της πόλης, παράγοντας θόρυβο και απολαμβάνοντας ασύμμετρη προβολή. Ο κ. Κακλαμάνης, ο χειρότερος δήμαρχος της Αθήνας στα χρόνια της μεταπολίτευσης, επεδίωξε την καθαρότητα κι όχι την καθαριότητα της πόλης. Μια επικίνδυνη, επικοινωνιακή φούσκα του κάλλους και του life style μπήκε επιτέλους στη γωνία.
Είναι κάτι αυτό, μια νίκη στα… σημεία έστω. Ας την καρπωθεί όποιος θέλει. Έτσι κι αλλιώς οι αριστεροί, που τη διαμόρφωσαν, δεν συγκαταλέγονται στους νικητές αυτής της μάχης…
απ’ τη μετά.
Η ανατροπή στο δήμο της Αθήνας στον εσώτερο τουλάχιστον, στον αθέατο πυρήνα της, εξέφρασε κατά βάση ένα αίτημα πολιτισμού. Πηγή του αιτήματος υπήρξε ένα ενεργό τμήμα του κόσμου της κερματισμένης Αριστεράς, που συντάσσεται με αυθεντικές αρχές και αξίες κι όχι με ροζ εκδοχές της. Αυτός ο κόσμος ήταν που όδευσε με δισταγμό –είναι η αλήθεια– και χωρίς όρεξη στην κάλπη, αυτός καθόρισε το αποτέλεσμα με πλήρη –αλλά ανήσυχη συνείδηση– ότι επιλέγει το μη χείρον κι όχι το βέλτιστον, όπως πολιτικά θα επιθυμούσε. Είναι, λοιπόν, λάθος, να προσμετράται η «νίκη» σε αντιδεξιά σύνδρομα ή να καλλωπίζεται με πράσινο χρώμα, όπως λάθος είναι να πιστώνεται στη σοφή επιλογή της νεότευκτης και ευπειθούς στην εξουσία παράταξης του κ. Κουβέλη.
Για όσους κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, το μεγάλο πρόβλημα της Αθήνας ήταν ο Κακλαμάνης. Στην αποκρουστική αισθητική, στις ορέξεις και τις πράξεις του εστιάστηκε η αντίδραση, στο αίτημα να αποπεμφθεί όσο ταχύτερα γίνεται το φάντασμα μιας τρομακτικής, φασίζουσας και αλαζονικής νοοτροπίας, που μεταμφιεζόταν υποκριτικά σε αγάπη για την καθαριότητα της πόλης, παράγοντας θόρυβο και απολαμβάνοντας ασύμμετρη προβολή. Ο κ. Κακλαμάνης, ο χειρότερος δήμαρχος της Αθήνας στα χρόνια της μεταπολίτευσης, επεδίωξε την καθαρότητα κι όχι την καθαριότητα της πόλης. Μια επικίνδυνη, επικοινωνιακή φούσκα του κάλλους και του life style μπήκε επιτέλους στη γωνία.
Είναι κάτι αυτό, μια νίκη στα… σημεία έστω. Ας την καρπωθεί όποιος θέλει. Έτσι κι αλλιώς οι αριστεροί, που τη διαμόρφωσαν, δεν συγκαταλέγονται στους νικητές αυτής της μάχης…
Σ. Μαυροειδής
Σχόλια
