Της Ματίνας Παπαχριστούφη. Ο όρος «διαπλεκόμενα» εισήχθη στο νεοελληνικό λεξικό από τον Κ. Μητσοτάκη.
Όταν κατήγγειλε πως τον έριξαν τα τότε πανίσχυρα εκδοτικά συμφέροντα. Η διαπλοκή Μέσων με οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα, εντός και εκτός κρατικού μηχανισμού, εξελίχθηκε, γιγαντώθηκε. Βρέθηκε στην κύρια είσοδο του μεγάρου Μαξίμου, δίπλα και πίσω από πρωθυπουργούς και υπουργούς. Και στα 20 χρόνια από εκείνες τις δηλώσεις Μητσοτάκη, βουλιάζοντας σήμερα βασανιστικά στο βούρκο της απόλυτης διαφθοράς, η διαπλοκή τους πετάχτηκε στην… πίσω πόρτα του μεγάρου Μαξίμου.
Από εκεί, λέει, πως τον έμπασε ο Γιώργος Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός τον Σταύρο Ψυχάρη, πρόεδρο του ΔΟΛ, για να του ζητήσει «κάτι». Κάτι που προφανώς δεν αξίζει να επικοινωνηθεί, αποκαλυφθεί στους… κουτούς πολίτες. Σε αυτούς μόνο καθρεφτάκια-προσφορές και πληροφόρηση απευθείας από τα non paper της πολιτικής-οικονομικής εξουσίας, αρμόζει.
Το πρόσφατο –ούτε πρώτο ούτε τελευταίο– επεισόδιο στους αιφνιδιαστικούς πολέμους που ξεσπάνε ενίοτε ανάμεσα στους δυο πόλους της εξουσίας στην Ελλάδα, τη μιντιακή και την πολιτική, χαρακτηρίζεται από έναν καινούριο παράγοντα στη σχέση τους. Την κατάρρευση του επιχειρηματικού και δημοσιογραφικού μοντέλου λειτουργίας των τελευταίων 20 ετών.
Κατάρρευση που εκτυλίσσεται το τελευταίο διάστημα με φόντο τις πίσω πόρτες σε τραπεζικά ιδρύματα, υπουργικά γραφεία και δικαστικές αίθουσες.
Το μοντέλο που πέφτει με πάταγο, πολλοί ξεχνάνε επιδεικνύοντας εγκληματικά ανήθικη απώλεια μνήμης, εισήχθη σε αγαστή συνεργασία από τους δυο προαναφερόμενους πόλους και είχε μια βασική αρχή. «Για να σου πουλήσω την πληροφόρηση-είδηση-άποψή σου πρέπει να έχω λεφτά».
Λεφτά από δάνεια (κυρίως από κρατικά ή κρατικοδίαιτα ιδρύματα), λεφτά από κρατική διαφήμιση, λεφτά από κρατικές δουλειές στις άλλες παράλληλες επιχειρηματικές δραστηριότητές μου. Και έτσι, ενώ οι τράπεζες άνοιγαν απλόχερα τα χρηματοκιβώτιά τους προς τα Μedia και τις διαφημιστικές, τα ΜΜΕ μεταλλάσσονταν γοργά από Μέσα Ενημέρωσης σε Μέσα της απόλυτης χειραγώγησης.
Της απόλυτης διαφθοράς. Της απόλυτης απαξίωσης. Γιατί ακόμη κι αυτή η βασική αρχή στην ύπαρξη των media ως αυτόνομου πόλου στην παραγωγή και την ιδεολογία, το εμπόριο της «είδησης» προς εξασφάλιση εξουσίας, διαστρεβλώθηκε.
Τα στελέχη των media μετατράπηκαν από δημοσιογράφοι σε πειθήνιοι μάνατζερ έναντι της δικής τους πλουσιοπάροχης αμοιβής. Ή των δικών τους προσωπικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Στην καλή περίπτωση. Στην κακή αποδέχθηκαν το ρόλο συνδημότη εκβιασμών πάσης φύσεως. Και όλα αυτά πάνω στο «σώμα» της ελευθερίας του ανθρώπου να ενημερώνεται και να πληροφορείται. Ο καμβάς του νέου καβγά ανάμεσα στον Γ. Παπανδρέου και τον Στ. Ψυχάρη είναι η επώδυνη καταστροφή της χώρας. Απέδειξαν για μια ακόμη φορά πως ουδόλως ενδιαφέρονται γι’ αυτήν. Τα μαγαζάκια τους κόπτονται να σώσουν ή ό,τι απομείνει από αυτά. Και μαζί τους να σώσουν τους εαυτούς τους.
Γι’ αυτό εμφανίζονται με το προσωπείο του ισχυρού. Δεν πρόκειται όμως πλέον για μανδύα, αλλά για μια κακόγουστη μάσκα.
Γιατί όπως έγραψε και ένας «πρώην αναγνώστης» των εφημερίδων του ΔΟΛ στο ιντερνετικό Βήμα: «Κάποτε ήμουν συχνός αναγνώστης σας. Αποφάσισα, όμως, να μην σας ξαναδώσω φράγκο… και γι’ αυτό δεν φταίει η οικονομική μου κατάσταση αλλά το ότι σας σιχάθηκα. Όλα εδώ πληρώνονται. Αντίο σας».
Από εκεί, λέει, πως τον έμπασε ο Γιώργος Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός τον Σταύρο Ψυχάρη, πρόεδρο του ΔΟΛ, για να του ζητήσει «κάτι». Κάτι που προφανώς δεν αξίζει να επικοινωνηθεί, αποκαλυφθεί στους… κουτούς πολίτες. Σε αυτούς μόνο καθρεφτάκια-προσφορές και πληροφόρηση απευθείας από τα non paper της πολιτικής-οικονομικής εξουσίας, αρμόζει.
Το πρόσφατο –ούτε πρώτο ούτε τελευταίο– επεισόδιο στους αιφνιδιαστικούς πολέμους που ξεσπάνε ενίοτε ανάμεσα στους δυο πόλους της εξουσίας στην Ελλάδα, τη μιντιακή και την πολιτική, χαρακτηρίζεται από έναν καινούριο παράγοντα στη σχέση τους. Την κατάρρευση του επιχειρηματικού και δημοσιογραφικού μοντέλου λειτουργίας των τελευταίων 20 ετών.
Κατάρρευση που εκτυλίσσεται το τελευταίο διάστημα με φόντο τις πίσω πόρτες σε τραπεζικά ιδρύματα, υπουργικά γραφεία και δικαστικές αίθουσες.
Το μοντέλο που πέφτει με πάταγο, πολλοί ξεχνάνε επιδεικνύοντας εγκληματικά ανήθικη απώλεια μνήμης, εισήχθη σε αγαστή συνεργασία από τους δυο προαναφερόμενους πόλους και είχε μια βασική αρχή. «Για να σου πουλήσω την πληροφόρηση-είδηση-άποψή σου πρέπει να έχω λεφτά».
Λεφτά από δάνεια (κυρίως από κρατικά ή κρατικοδίαιτα ιδρύματα), λεφτά από κρατική διαφήμιση, λεφτά από κρατικές δουλειές στις άλλες παράλληλες επιχειρηματικές δραστηριότητές μου. Και έτσι, ενώ οι τράπεζες άνοιγαν απλόχερα τα χρηματοκιβώτιά τους προς τα Μedia και τις διαφημιστικές, τα ΜΜΕ μεταλλάσσονταν γοργά από Μέσα Ενημέρωσης σε Μέσα της απόλυτης χειραγώγησης.
Της απόλυτης διαφθοράς. Της απόλυτης απαξίωσης. Γιατί ακόμη κι αυτή η βασική αρχή στην ύπαρξη των media ως αυτόνομου πόλου στην παραγωγή και την ιδεολογία, το εμπόριο της «είδησης» προς εξασφάλιση εξουσίας, διαστρεβλώθηκε.
Τα στελέχη των media μετατράπηκαν από δημοσιογράφοι σε πειθήνιοι μάνατζερ έναντι της δικής τους πλουσιοπάροχης αμοιβής. Ή των δικών τους προσωπικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Στην καλή περίπτωση. Στην κακή αποδέχθηκαν το ρόλο συνδημότη εκβιασμών πάσης φύσεως. Και όλα αυτά πάνω στο «σώμα» της ελευθερίας του ανθρώπου να ενημερώνεται και να πληροφορείται. Ο καμβάς του νέου καβγά ανάμεσα στον Γ. Παπανδρέου και τον Στ. Ψυχάρη είναι η επώδυνη καταστροφή της χώρας. Απέδειξαν για μια ακόμη φορά πως ουδόλως ενδιαφέρονται γι’ αυτήν. Τα μαγαζάκια τους κόπτονται να σώσουν ή ό,τι απομείνει από αυτά. Και μαζί τους να σώσουν τους εαυτούς τους.
Γι’ αυτό εμφανίζονται με το προσωπείο του ισχυρού. Δεν πρόκειται όμως πλέον για μανδύα, αλλά για μια κακόγουστη μάσκα.
Γιατί όπως έγραψε και ένας «πρώην αναγνώστης» των εφημερίδων του ΔΟΛ στο ιντερνετικό Βήμα: «Κάποτε ήμουν συχνός αναγνώστης σας. Αποφάσισα, όμως, να μην σας ξαναδώσω φράγκο… και γι’ αυτό δεν φταίει η οικονομική μου κατάσταση αλλά το ότι σας σιχάθηκα. Όλα εδώ πληρώνονται. Αντίο σας».
Σχόλια
