ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ σκιαμαχούν για τα κομματικά φέουδα, ενώ βάζουν πλάτη στη λεηλασία των λαϊκών εισοδημάτων
Στη φεουδαρχία οι δυνάστες στηρίζονταν στο στρατό και τους φοροεισπράκτορες. Συχνά, δε, οι δύο εξουσίες ταυτίζονταν. Δεν είχε καν προλάβει να στεγνώσει το μελάνι της έκθεσης για την υλοποίηση του Μνημονίου που δημοσιοποίησε η Task Force, και ο υφ. Οικονομικών Γ. Μαυραγάνης αντικατέστησε 164 επιτελικά στελέχη του φοροεισπρακτικού μηχανισμού. Στην εν λόγω έκθεση του επιτελείου του Χ. Ράιχενμπαχ τα βέλη συγκεντρώθηκαν στην υστέρηση της σύλληψης της φορολογητέας ύλης. Σύμπτωση; Οι διαπιστώσεις της γερμανικής επιτροπείας μεταφράστηκαν άμεσα σε διαταγές που υλοποιήθηκαν σαρωτικά από το Eκτελεστικό Γραφείο του πρωθυπουργού.
Οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ εμφανίστηκαν με δημόσιες τοποθετήσεις, μάλιστα, ενοχλημένες και αιφνιδιασμένες σε τέτοιο βαθμό, που απαιτήθηκε ειδική συνάντηση εκπροσώπων τους με τον ίδιο τον Γ. Στουρνάρα για να δοθούν εξηγήσεις. Για τους Βενιζέλο και Κουβέλη στενεύουν απειλητικά τα περιθώρια ελιγμών. Οι εκ των υστέρων διαμαρτυρίες τους αποδεικνύονται άσφαιρες μπροστά στον πλήρη σφετερισμό της αποκλειστικότητας της κυβερνητικής εξουσίας, που έχει κατακτήσει με το… σπαθί του ο Αντ. Σαμαράς. O πρωθυπουργός δεν είχε κανέναν απολύτως δισταγμό να προχωρήσει σε αυτή την επίδειξη πυγμής, αμέσως μετά τη σύσκεψη με τους «εταίρους» πολιτικούς αρχηγούς. Δεν θεώρησε καν υποχρέωσή του να τους ενημερώσει, πόσο μάλλον να… συναποφασίσει. Εκτός κι αν αντελήφθη την πλήρη συμφωνία επί του άγριου φορομπηχτικού νομοσχεδίου ως το μείζον, μπροστά στο οποίο το έλασσον των «διοικητικών» αλλαγών στις φορολογικές υπηρεσίες δεν άξιζε να τεθεί καν υπό συζήτηση.
Το προνόμιο να ελέγχεις την Εφορία
Δεν έχουν, βέβαια, έτσι τα πράγματα. Το ελληνικό κράτος ήταν οργανικά διαρθρωμένο στους αρμούς εξουσίας τού πάλαι ποτέ δικομματισμού κι οι εφορίες αποτέλεσαν πάντα δομικό και καθοριστικό φορέα άνθισης «υψηλών» (κι όχι μόνο) πελατειακών σχέσεων. Αναμενόμενο, αφού εκεί μοιραζόταν το βρόμικο παιχνίδι των συγκαλύψεων, των συναλλαγών και της διαφθοράς. Και η διαπλοκή μεταξύ της πολιτικής εξουσίας και της οικονομικής ολιγαρχίας διαχεόταν καταλλήλως στην εξαγορά μεσαίων αστικών στρωμάτων και επαγγελματικών συντεχνιών, σε βάρος πάντα της μισθωτής εργασίας και των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων. Να, λοιπόν, η πέτρα του σκανδάλου για το ΠΑΣΟΚ, που αντιλαμβάνεται πως ούτε καν τα… δημοσκοπικά του ποσοστά δεν του αντιστοιχούν στο μοίρασμα τέτοιων νευραλγικών πόστων στον κρατικό μηχανισμό. Αλλά πέραν της απώλειας των αμαρτωλών προνομίων της (δι)κομματοκρατίας στο άντρο της διαφθοράς, το πιο ουσιαστικό βρίσκεται στην παράδοση του μηχανισμού της φορο – λεηλασίας, από το πρωθυπουργικό κέντρο στους πραιτωριανούς της τρόικας. Περί αυτού πρόκειται.
Κι έπονται τα ακόμη πιο σημαντικά, αφού η αρπαγή του ελάχιστου υστερήματος που απομένει στις οικογένειες για να συντηρηθούν (ή απλώς να επιβιώσουν) σχεδιάζεται να ανατεθεί εργολαβία, με το αζημίωτο προφανώς, σε ιδιωτικές πολυεθνικές λογιστικές εταιρίες. Η απώτερη επιδίωξη αυτού του σχεδίου, βεβαίως, είναι να «μπει χέρι» στη μικροϊδιοκτησία. Σε λίγο το μοναδικό αποκούμπι της εξοντωμένης λαϊκής πλειοψηφίας θα αντιμετωπιστεί ως τεκμήριο προς υποθήκευση και τελικά προς κατάσχεση.
Όταν η έκθεση του Χ. Ράιχενμπαχ κυνικά εντοπίζει το δημοσιονομικό αδιέξοδο στις… υπηρεσίες της εφορίας και διαγράφει την ισοπεδωτική ύφεση, δηλαδή το στραγγαλισμό της οικονομικής ζωής από το Μνημόνιο, τότε γίνεται αντιληπτό πώς θα εφαρμοστεί το νέο φορολογικό. Διά πυρός και σιδήρου. Όπως στον Μεσαίωνα…
