του Αλέξη Θεοδωρίδη
Κάθε ανάγκη χρειάζεται έναν τρόπο μέσω του οποίου μπορεί να διατυπωθεί και να πραγματωθεί. Αντίστροφα, κάθε τρόπος δεν είναι αυθύπαρκτος αλλά διαπλέκεται με μια ανάγκη η οποία τον δομεί και την οποία ικανοποιεί. Επίσης, κάθε ανάγκη και τρόπος έχουν ιστορικότητα. Είναι δυναμικές καταστάσεις και υπάρχουν σε ένα δυναμικό και ιστορικό περιβάλλον. Ό,τι είναι μπορεί να πάψει να είναι και το αντίστροφο.
Από την πλευρά της επιβίωσης της (υπό αποσύνθεση) κοινωνίας μας ως τέτοιας και όχι ως θραύσματα, το να είσαι νέα ή νέος ενσωματώνει την ανάγκη μιας νέας πνευματικότητας και ιδεών, την ανάγκη δημιουργικότητας και πράξης, συντροφικότητας και από κοινού ύπαρξης. Την ανάγκη του μέλλοντος και μιας αξιοβίωτης ζωής.
Όμως, δεν υπάρχει μόνο αυτή η τάση. Υπάρχει και η πνευματική οκνηρία γιατί «πού να φορτώνω και με άλλα πράγματα το κεφάλι μου». Υπάρχει και ο ατομισμός γιατί «οι σχέσεις είναι δύσκολες και ο κόσμος σκληρός». Υπάρχει ο παρτακισμός γιατί «κάπως πρέπει να επιβιώσω κι εγώ, αυτός είναι ο μόνος τρόπος».
Πιο συγκεκριμένα συνυπάρχουν: κατάρτιση που θα μπορούσε να είναι καταλύτης στην επεξεργασία νέων παραγωγικών μοντέλων μαζί με μάζεμα πιστοποιητικών για το καλύτερο πλασάρισμα στην αγορά εργασίας. Νέοι επιστήμονες στο εξωτερικό που νοσταλγούν μια ευκαιρία που δεν τους δόθηκε και ταυτόχρονα τρέχουν για να γλυτώσουν. Απογοήτευση και θυμός, μαζί με αδράνεια και φόβο. Άγχος ζωοφόρο και παραγωγικό, μαζί με άγχος παραλυτικό.
Κάθε εξέλιξη σχετικά με την υποκειμενική κατάσταση των νέων ανθρώπων στη χώρα μας θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο αυτές οι ανάγκες θα γίνουν υλική δύναμη. Αυτό σημαίνει ρεύμα που να διατυπώνει, επεξεργάζεται, παλεύει, πραγματοποιεί τις ανάγκες στο κάθε φορά συγκεκριμένο τους περιεχόμενο. Αυτή η κίνηση έχει δύο πλευρές: η πρώτη (η αρνητική) αφορά την απεμπλοκή από μορφές ιστορικά ξεπερασμένες και η δεύτερη (η θετική) αφορά τη δημιουργία χώρων από τους οποίους μπορούν να ξεπηδήσουν οι νέες μορφές.
Το Παράδειγμα παράταξη-εκλογές-συνδικαλισμός είναι παρωχημένο. Αυτό φαίνεται από την απαξίωσή του και από τα παράγωγά του. Αυτή η διαπίστωση είναι εύκολη και ταυτόχρονα αδιέξοδη αν δε συνοδεύεται από την προσπάθεια εύρεσης και συγκρότησης νέου Παραδείγματος. Αυτό οφείλει να χαρακτηρίζεται από πνεύμα αναζήτησης και μετασχηματισμού των ετοιμοπαράδοτων σχημάτων που έχουμε στα κεφάλια μας. Δημοκρατία σε όλες τις εκφάνσεις του. Κριτική και αυτοκριτική. Καλλιέργεια των δημιουργικών ικανοτήτων του καθένα και της καθεμιάς που έρχεται σε επαφή με αυτό. Προσφορά και δοτικότητα.
Χρειάζεται να γίνουμε κάτι που δεν είμαστε και να παράξουμε μια δύναμη ποίησης του κόσμου που δεν υπάρχει.
