Η διαγραφή του Αντώνη Σαμαρά από την Κοινοβουλευτική Ομάδα (Κ.Ο.) της Ν.Δ. χρειάζεται μια πολιτική ερμηνεία. Οι σχέσεις του πρώην πρωθυπουργού και πρώην προέδρου της Ν.Δ. με το Μαξίμου και τον Κυριάκο Μητσοτάκη προσωπικά είχαν μπει σε μια μακρά περίοδο ψυχρότητας, με αποκορύφωμα τις πρόσφατες δημόσιες παρεμβάσεις του Αντ. Σαμαρά, την εφ’ όλης της ύλης κριτική του προς την κυβέρνηση για το θέμα του διαλόγου με την Τουρκία αλλά και την προσπάθεια υπαγόρευσης της επιλογής του επόμενου Προέδρου της Δημοκρατίας (ΠτΔ) με την πρόταση του Κ. Καραμανλή για τη θέση του ανώτατου πολιτειακού άρχοντα της χώρας. Οι αναταράξεις στην κυβερνώσα παράταξη δεν είναι, όμως, απλά ένα θέμα προσωπικών διαφορών αλλά αποτελούν αντανάκλαση της συνολικής ρευστοποίησης του πολιτικού συστήματος και αποτέλεσμα της κυβερνητικής κόπωσης και φθοράς που μεγαλώνει.
Η απόφαση του Κ. Μητσοτάκη να βάλει τέλος στην εκ των έσω κριτική ήταν μια καλά υπολογισμένη κίνηση. Ο πρωθυπουργός, θέλει να ενισχύσει την ηγεμονική θέση του μέσα στο κόμμα εν όψει του κρίσιμου επόμενου διαστήματος (ψήφιση προϋπολογισμού εν μέσω κύματος ακρίβειας, εκλογή ΠτΔ, συνομιλίες με Ερντογάν). Χτυπώντας τον Αντ. Σαμαρά ο Μητσοτάκης στέλνει πολλαπλά μηνύματα. Πρώτα προς τα έξω, προς όσους εμπνεύστηκαν και υπαγόρευσαν την πολιτική προσέγγισης με την Τουρκία και απαιτούν τα συμβόλαια να εκτελεστούν χωρίς παραφωνίες. Κατόπιν στο εσωτερικό της χώρας, προς όσους πιθανά να αμφισβητούν την κυβερνητική θέση της Ν.Δ. πως παραμένει ο κυρίαρχος παίκτης που δεν φοβάται να συγκρουστεί. Και τέλος προς το εσωτερικό του κόμματός του για να τιθασεύσει φυγόκεντρες τάσεις (βλέπε 11 και 8 βουλευτές που έθεσαν το προηγούμενο διάστημα «ενοχλητικά» ερωτήματα προς την κυβέρνηση) που πιθανά να έβαζαν προσκόμματα στο κυβερνητικό έργο ακόμη και μέσα στην Κ.Ο. της Ν.Δ.
Βέβαια οι πονοκέφαλοι για το Μαξίμου δεν τελειώνουν με την κίνηση της διαγραφής. Μπορεί ο Κ. Μητσοτάκης να κερδίζει (προσωρινά;) τη συνοχή της κοινοβουλευτικής τους ομάδας, μιας και κανένας βουλευτής δεν ακολουθεί τον πρώην πρωθυπουργό, και να δηλώνει πως δεν απειλείται η πλειοψηφία, όμως όλοι γνωρίζουν πως τα δύσκολα είναι μπροστά. Ο Αντ. Σαμαράς δεν θα αφήσει αναπάντητη τη διαγραφή του, θα πολιτευτεί ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, Θα προσπαθήσει να παράξει αντιπολιτευτικά αποτελέσματα σε κρίσιμα πεδία (κύρια σε ό,τι αφορά τα ελληνοτουρκικά αλλά και την εκλογή ΠτΔ). Ακόμη σημαντικότερο είναι πως η κίνηση του Αντ. Σαμαρά φαίνεται να συνομιλεί και να αλληλοτροφοδοτείται από τέσσερις ακόμη καταστάσεις.
Πρώτα με την εκ’ δεξιών αντιπολίτευση της Ν.Δ. και τους απογοητευμένους πρώην ψηφοφόρους του κόμματος που βρήκαν καταφύγιο σε κόμματα όπως η Ελληνική Λύση, η Νίκη και στη Φωνή Λογική της Αφρ. Λατινοπούλου. Ο Αντ.Σαμαράς συνομιλεί με αυτό το ακροατήριο και στις παρεμβάσεις τους κλείνει σαφώς το μάτι στην ατζέντα που αυτό προβάλει (παραδοσιακές αξίες, αντι-woke κ.ά.). Επίσης συνομιλεί με την καραμανλική πτέρυγα της Ν.Δ., μια κατάσταση που κατά πολλούς αποτελεί τον θεματοφύλακα της δεξιάς παράταξης, που έχει ενεργοποιηθεί και αυτή το τελευταίο διάστημα με παρόμοια κριτική προς το Μαξίμου (αλαζονεία, ελληνοτουρκικά, στάση στον πόλεμο κ.ο.κ.) εκφραζόμενη μέσα στην κοινοβουλευτική ομάδα με παρεμβάσεις του ίδιου του Κ. Καραμανλή αλλά και με οξύτατη κριτική από φίλια ΜΜΕ (βλέπε πρωτοσέλιδα της Εστίας). Μένει να φανεί αν αυτή η συμπόρευση θα παράξει κι άλλα τραντάγματα για την κυβέρνηση το αμέσως επόμενο διάστημα. Η τρίτη κατάσταση αφορά σε συμφέροντα εντός Ελλάδας που δεν συμπορεύονται με τις τρέχουσες επιλογές του Μαξίμου και έχουν κάθε λόγο να βάλουν τρικλοποδιές στο έργο του, δείχνοντας πως η περίοδος απόλυτης συστράτευσης των ελίτ με τον Μητσοτάκη έχει παρέλθει οριστικά (βλέπε Βαρδινογιάννης, Μαρινάκης). Η τέταρτη κατάσταση είναι εκτός χώρας, τροφοδοτείται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και τη εκλογή Τράμπ που αλλάζει το ιδεολογικό στίγμα της υπερδύναμης, προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις και σε άλλες χώρες. Η πλήρης ταύτιση της κεντροδεξιας Ν.Δ. με το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ το προηγούμενο διάστημα, αφήνει χώρο για άλλες δυνάμεις και προσωπικότητες να εκφράσουν αυτή την τάση, συνομιλώντας και με τα διάφορα κέντρα διαμόρφωσης πολιτικής στις ΗΠΑ. Υπό αυτό το πρίσμα δεν πρέπει να περάσει η επίσκεψη του Αντώνη Σαμαρά στις ΗΠΑ –αμέσως μετά τη διαγραφή του– αλλά και οι πολιτικές κυβιστήσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη πάνω στα θέματα της woke ατζέντας για να ζυγοσταθμίσει την πολιτική του θέση με αυτή του νέου ενοίκου του Λευκού Οίκου.
