Από το 1974 μέχρι σήμερα, κάθε χρόνο, άλλοτε πολλές και άλλοτε λίγες χιλιάδες ανθρώπων τιμούν το Πολυτεχνείο σε όλη τη χώρα, στην Αθήνα δε (και) με πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία. Από την άλλη, οι πολιτικοί εκπρόσωποι των μεταπολιτευτικών «ελίτ» σχεδόν κάθε χρόνο φροντίζουν να ξυλοφορτώνουν την πορεία. Υπάρχουν και δυο χρονιές με δολοφονημένους διαδηλωτές: το 1980, όταν χιλιάδες πορεύτηκαν ενάντια στην απαγόρευση της κυβέρνησης Κ. Καραμανλή για πορεία στην πρεσβεία των ΗΠΑ, η 20χρονη εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου και ο 24χρονος φοιτητής Ιάκωβος Κουμής δολοφονήθηκαν από τα αστυνομικά γκλομπ. Πέντε χρόνια αργότερα, με κυβέρνηση Α. Παπανδρέου, πυροβολήθηκε εν ψυχρώ από αστυνομικό ο 15χρονος μαθητής Μιχάλης Καλτεζάς.
Αντί άλλης αναφοράς, παραθέτουμε μια συγκλονιστική μαρτυρία που είχε γραφτεί αποκλειστικά για τον Δρόμο :
Στη μνήμη της Ματίνας…
Με την Ματίνα Κανελλοπούλου και τον αδερφό της τον Γιώργο (δεν ζει πια) μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά. Στην Ανθούπολη, στο Περιστέρι. Τα σπίτια μας ήταν απέναντι το ένα από το άλλο. Η Ματίνα και το αγόρι της, που τον φωνάζαμε «αράπη» επειδή ήταν πολύ μελαχρινός, ανήκαν στο χώρο της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Η Ματίνα ήταν δραστήρια στο σωματείο του επισιτισμού, που τότε λεγόταν κάπως αλλιώς. Την ημέρα της πορείας του Πολυτεχνείου το 1980 αποφασίσαμε (μαζί κι εγώ, αν και γνώριζα την απόφαση της ΚΝΕ, της οποίας ήμουν ήδη μέλος) να ακολουθήσουμε το μπλοκ που θα επιχειρούσε να πορευτεί στην αμερικάνικη πρεσβεία. Ξεκινήσαμε λοιπόν από τα γραφεία της ΠΠΣΠ στην Ιπποκράτους…
Όταν έσπασε η αλυσίδα, κάπου εκεί στα λουλουδάδικα, εκτός από τα ΜΑΤ επιτέθηκαν με αγριότητα στους διαδηλωτές και οι χωροφύλακες, που είχαν ξύλινα μασίφ γκλομπ. Αυτοί είχαν αναλάβει το δολοφονικό έργο. Αρχίσαμε να τρέχουμε κατεβαίνοντας την Πανεπιστημίου, η Ματίνα, ο αδερφός της, το αγόρι της κι εγώ. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική από τα δακρυγόνα, τα οποία μας έριχναν και από τις αύρες, και τα ουρλιαχτά από τους τραυματίες που αφήναμε πίσω μας ήταν ανατριχιαστικά. Η Ματίνα δεν μπόρεσε να τρέξει για πολύ, μιας και της βγήκε το παπούτσι και, παραπατώντας, έπεσε κάτω. Γυρίσαμε και την είδαμε να σηκώνεται και να μπαίνει σε μια στοά που υπήρχε τότε δίπλα από το ζαχαροπλαστείο του Ζόναρς, μετά το Φλόκα. Στο τέλος της στοάς ήταν η Εμπορική Τράπεζα, αδιέξοδο…
Ο αδερφός της, εγώ και μερικοί άλλοι καταφύγαμε σε μια πολυκατοικία που είχε ένα καφενείο στον ημιώροφο, το οποίο εξυπηρετούσε τις εταιρίες που στεγάζονταν εκεί. Μόλις μπήκαμε, ο μαγαζάτορας κλείδωσε την πόρτα και μονολογούσε «είναι δολοφόνοι, είναι δολοφόνοι»… Κοιτούσαμε προς τη στοά, και βλέπαμε να μπαινοβγαίνουν συνέχεια, λες και χτυπούσαν κάρτα, οι χωροφύλακες με τα ξύλινα γκλομπ. Πρέπει να μπαινοβγήκαν 40 χωροφύλακες, ίσως και περισσότεροι.
Αργότερα το Σύνταγμα είχε αδειάσει. Με τα πόδια πήγαμε προς Μοναστηράκι, μετά προς Κολωνό, ώσπου φτάσαμε αργά τη νύχτα στο Περιστέρι. Εκεί μάθαμε τα νέα για τη Ματίνα… Ο Γιώργος έφυγε, να αναζητήσει τη σορό της. Ο ιατροδικαστής είπε ότι χτυπήθηκε σε πολλά μέρη του σώματός της αλλά κύρια στο κεφάλι, με ιδιαίτερη βαναυσότητα. Όπως είπε, τα χτυπήματα ήταν αμέτρητα, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καθόλου το πίσω μέρος του κεφαλιού της Ματίνας…
Δεν επέτρεψαν να έρθει η σορός της Ματίνας στο σπίτι των γονιών της μέχρι να κηδευτεί την επόμενη μέρα. Όμως σύσσωμος ο λαός του Περιστερίου, με μπροστάρη τον αείμνηστο δήμαρχο Δημήτρη Φωλόπουλο, διαμαρτυρόταν και απαιτούσε να μεταφερθεί το άψυχο σώμα της στο σπίτι της. Έτσι τελικά το μεσημέρι πριν την κηδεία μια νεκροφόρα έφερε τη Ματίνα στο σπίτι και χιλιάδες άνθρωποι, Ανθουπολιώτες και από άλλες περιοχές, της απέτισαν φόρο τιμής. Ήταν τόσο πολύς ο κόσμος που η αρχή της πορείας είχε φτάσει στο Κοιμητήριο Περιστερίου και το τέλος δεν είχε καν ξεκινήσει από το σπίτι της Ματίνας.
Όμως οι προκλήσεις του κράτους και της αστυνομίας συνεχίστηκαν και στο Κοιμητήριο, όπου δέκα κλούβες ΜΑΤ και αύρες είχαν αποκλείσει την είσοδο και απαγόρευαν να μπει οποιοσδήποτε εκτός της οικογένειας. Τότε ο λαός άρχισε να κινείται εναντίον τους, και μετά από λίγο αποχώρησαν «διακριτικά» πίσω από το Κοιμητήριο. Μυριάδες τα συνθήματα… Αλλά κυρίως το «Επέσατε θύματα αδέρφια εσείς» συνόδευσε τη Ματίνα μέχρι που τάφηκε. Οι επόμενες μέρες ήταν ηλεκτρισμένες, με καθημερινές πορείες στο Περιστέρι ενάντια στο έγκλημα του κράτους. Αναφέρω αυτά που έζησα εδώ, αντί για μνημόσυνο στη μνήμη της Ματίνας…
Τ.Γ.
