Όταν οι άλλοι διακρίνουν την ουσία καλύτερα από εμάς
«Η συμβολική σημασία της ημέρας δεν πρέπει να υπερεκτιμάται. Ο Ομπάμα συνηθίζει να χρησιμοποιεί ρητορική Κινγκ, ενώ το χρίσμα των Δημοκρατικών τού είχε δοθεί στην επέτειο της ομιλίας “Έχω ένα όνειρο”. Ο παραλληλισμός των δύο ανδρών δεν πρέπει να μεγαλοποιείται. Ο Κινγκ ήταν ένας φιλειρηνιστής που είχε αποκαλέσει τις ΗΠΑ “προμηθευτή της βίας στον πλανήτη”. Η εκστρατεία επανεκλογής Ομπάμα έκανε πολύ θόρυβο για τη δολοφονία του Οσάμα Μπιν Λάντεν και υποβάθμισε τις διαφορές με τους Ρεπουμπλικάνους». Αυτά γράφει ο Guardian για την ορκωμοσία Ομπάμα που έγινε την επέτειο της ημέρας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Και ο Guardian δεν είναι καν μια εφημερίδα της Αριστεράς με όρους ελληνικής πολιτικής, πόσο μάλλον της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Σε σύντομο άρθρο της στο Έθνος για την ορκωμοσία Ομπάμα, ο τίτλος και η εκτίμηση που επιλέγει η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Ρένα Δούρου για τον Αμερικανό πρόεδρο, είναι «Στα χνάρια του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ»… Το περιεχόμενο του άρθρου, αντίστοιχο. Αλλά σε τι χρησιμεύει ένας τέτοιος παραλληλισμός από τον επισκέπτη και εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ στις ΗΠΑ, όταν στα μάτια όχι μόνο των αριστερών Αμερικανών αλλά ακόμη και των απλώς «μετρημένων» προοδευτικών πολιτών της χώρας, ένας τέτοιος παραλληλισμός αγγίζει τα όρια της ιεροσυλίας;
Το να δίνουμε περιεχόμενο και να υπερασπιζόμαστε τον τίτλο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, ακόμη και όταν βρισκόμαστε εκτός χώρας, ή μάλλον ειδικά όταν βρισκόμαστε εκτός χώρας, είναι κι αυτό Πολιτική – με κεφαλαίο Π και με την καλή έννοια. Το να μην υπερασπιζόμαστε αυτό το περιεχόμενο σημαίνει ότι παύουμε να κάνουμε Πολιτική – υπέρ ποιας άλλης ανώτερης επιδίωξης;
Όσοι δεν είναι Ταλιμπάν «radicals», γνωρίζουν να ξεχωρίζουν τον Ομπάμα από τον ακατονόμαστο προκάτοχό του ή από μια ενδεχόμενη επιστροφή των Ρεπουμπλικάνων. Στις τελευταίες εκλογές ήταν ενδιαφέρουσα για τα ελληνικά δεδομένα η εκλογική στάση πολλών αριστερών Αμερικανών: «ΟΚ, ψήφισε αν θες Ομπάμα για να μη βγει ο Ρόμνεϊ, αλλά αυτό σου λύνει μόνο το τι πρέπει να γίνει την ημέρα της εκλογών, όχι τι πρέπει να γίνει όλες τις άλλες μέρες». Όσοι αριστεροί γνωρίζουν να ξεχωρίζουν τον Ομπάμα από τον Μπους ή τον Ρόμνεϊ δεν είναι επειδή είναι λιγότερο «radicals» αλλά γιατί γνωρίζουν να ξεχωρίζουν πολύ περισσότερο τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ από τον Ομπάμα…
Άμα χαθεί αυτό, τι νόημα έχει η αναφορά στην Αριστερά, πριν ακόμη τον διαχωρισμό σε Ταλιμπάν και μη;
Τ.Τ.
