Είναι ο Γαλαξιάρχης, ο Zaphod Beeblebrox, τεταρτοδιαδρομιστής, ρεφορμιστής, αναρχοάπλυτος και άλλα πολλά. Τόπος: Γαλαξίας, Τρίτος πλανήτης από τον ήλιο, Ελλάδα.
https://mallon-akindynos.blogspot.com.
Επιλέγει και παρουσιάζει η Τασία Σταματοπούλου.
Ο «Μάλλον Ακίνδυνος» είναι «παλιά καραβάνα», αν και νέος στη ηλικία, στην ελληνική μπλογκόσφαιρα, είτε ως μεμονωμένος blogger, είτε ως μέρος διδικτυακών συλλογικοτήτων (τώρα στον Παραλληλογράφο).
Έχει το δικό του στίγμα στη γραφή (σαρκασμός, σάτιρα, δηλητηριώδες χιούμορ, αιχμηρό πολιτικό σχόλιο).
Καλός ρεπόρτερ, σχολιαστής, ενίοτε δε και πολιτικός αναλυτής, έχει κερδίσει τη δική του θέση στο ελληνικό μπλογκοχωριό.
Κρυφά ταλέντα, με επαγγελματική επάρκεια, η δημιουργία χειροποίητων μπάνερ, γνώστης της τεχνολογίας και της διαδικτυακής «γλώσσας», αλλά και της αισθητικής των ιστολογίων.
Ο «Μάλλον Ακίνδυνος» διεκδικεί και τίτλο προφήτη (μα τι προφήτη) καθώς, μια μέρα πριν από το μακελειό με τη δολοφονική επίθεση αστυνομικών δυνάμεων κατά των διαδηλωτών στις 11/5, είχε γράψει κείμενο με τον προβοκατόρικο τίτλο Οι μπάτσοι σκοτώνουν για μια… κάμερα και την επομένη επιβεβαιώθηκε.
Σήμερα είναι αληθινός. Οι μπάτσοι σκοτώνουν για…την πλάκα τους.
«Όποιος βρέθηκε σήμερα στη διαδήλωση κατάλαβε (ενδεχομένως και στο κεφάλι του) την εμφανέστατη αλλαγή στρατηγικής των σωμάτων ασφαλείας. Μία χλιαρή πορεία κόντεψε να μετατραπεί σε μακελιό, όταν ένστολα χοιρινά αποφάσισαν -εντελώς απρόκλητα- να επιτεθούν με μανία σε, όχι απλώς ειρηνικούς, αλλά σχεδόν κοιμισμένους, διαδηλωτές. Μανία δολοφονική, όπως αποδείχτηκε…».
Μία συνηθισμένη εικόνα…
Προχθές το βράδυ σε γειτονιά του κέντρου, συζητούσα με ένα φίλο, απολαμβάνοντας, παράλληλα, ένα σάντουιτς από τα «βρόμικα». Απορροφημένοι καθώς ήμασταν από την ψιλή κουβεντούλα, κάποια στιγμή και χωρίς να τους πάρουμε χαμπάρι, μία ντουζίνα κρανοφόρων πέρασε γοργά ανάμεσά μας. Κάτι πιτσιρικάδες με γκλοπ, ζωσμένοι με δακρυγόνα, σε σχηματισμό, κινούνταν σβέλτα ανάμεσα στα παρκαρισμένα. Μέσα στο γενικό γκάπα-γκούπα της αρβύλας στο δρόμο και του «αμυντικού εξοπλισμού» που βρόνταγε σε κάθε βήμα τους, ξεχώρισε η ατάκα «Ρε μαλάκα, γιατί μας πήραν από τα μπάχαλα; Χάσαμε την πλάκα», με τη χαρακτηριστική βαριά μετεφηβική χροιά της φωνής του οπαδού στην κερκίδα. Πιτσιρικάδες είκοσι χρονών που τους χάλασαν το χαβαλέ…
Μόλις πέρασε η «σιδερόφραχτη» παρέα, ανακάλυψα ότι, αυθόρμητα, είχα σχεδόν κρύψει το σάντουιτς κάτω από το παλτό μου…
Προς τι αυτή η ιστορία αθηναϊκής καθημερινότητας, θα μου πείτε. Ακριβώς γι’ αυτό, επειδή είναι αθηναϊκή, καθημερινή και κυρίως συνηθισμένη.
Όταν πριν από πέντε χρόνια ήμουν στην Κωνσταντινούπολη, μου είχαν κάνει πολύ κακή εντύπωση η πληθώρα των αντρών της στρατοχωροφυλακής αλλά και τα ουκ ολίγα καρακόλια (στρατιωτική αστυνομία) που σουλάτσαραν στην πιο «ευρωπαϊκή» πόλη της γείτονος χώρας.
…Το προχθεσινό κρυμμένο σάντουιτς κάτω από το παλτό με έκανε να συνειδητοποιήσω απότομα μία -ουδόλως καινούργια- πραγματικότητα. Σε μία ακτίνα δύο χιλιομέτρων στο κέντρο της πρωτεύουσας η εικόνα κρανοφόρων και παλουκοφόρων παρατεταγμένων «στρατευμάτων» είναι τόσο συνηθισμένη όσο τα περίπτερα. Σε όλο τον ευρύτερο αστικό ιστό ένστολοι μηχανόβιοι παρενοχλούν την κυκλοφορία, με το χαρακτηριστικό διαπεραστικό (και άκρως ενοχλητικό) μπλε φως του φάρου να ανακλά σε τοίχους, τζαμαρίες, παρπρίζ και μάτια μπαφιασμένων οδηγών. Όχι, δεν είναι αυτή η πραγματικότητα που συνειδητοποίησα. Ήδη μετά τον Δεκέμβρη του 2008 θα έπρεπε να ζω σε άλλη χώρα, για να μην καταλάβω τι άλλαζε στις γειτονιές της Αθήνας…
Αυτό που συνειδητοποίησα είναι το πόσο απλά έχει περάσει στην καθημερινότητά μας ένα στρατοκρατούμενο κέντρο ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, που πλέον δεν του δίνουμε και ιδιαίτερη σημασία. Βάζοντας δίπλα-δίπλα τις εικόνες της σημερινής Αθήνας με εκείνες της Κωνσταντινούπολης πριν από πέντε χρόνια, εκείνο που τότε ενοχλούσε στην «υπανάπτυκτη» Τουρκία φαντάζει με κοσμοπολιτισμό συγκρινόμενο με την μεταμοντέρνα λατινοαμερικανοποίηση της «σύγχρονης» Ελλάδας.
Μία μέρα μετά…
Η τραγική ειρωνεία της ομόφωνης αθώωσης του Σίμου Σεϊσίδη ήρθε, ένα εικοσιτετράωρο μετά το περιστατικό με το «ύποπτο σάντουιτς», να μας ρίξει ένα νέο χαστούκι. Κάποιος άλλος παραφουσκωμένος πιτσιρικάς, πριν από ένα χρόνο, αποφάσισε ότι ο Σίμος ήταν τόσο επικίνδυνος ώστε να έχει το δικαίωμα να του σακατέψει το πόδι με έναν πυροβολισμό οδηγώντας τον στον αναπόφευκτο ακρωτηριασμό. Έτσι, απλά.
Γιατί αυτή ήταν η εντολή. Κι εκείνο το περιστατικό ενταγμένο στην καθημερινότητά μας. Όπως οι κουκουλοφόροι ασφαλίτες που, σε πακέτα των έξι, συνοδεύουν και διασύρουν ξεκουκούλωτους εικοσάχρονους «τρομοκράτες». Όπως το ξεβράκωμα μαθητών για «εξακρίβωση στοιχείων». Όπως και οι εννιά σφαίρες στην πλάτη ενός εργάτη, οι οποίες βλήθηκαν από την… κακιά την ώρα.
Σκηνές της καθημερινότητας κι αυτές. Μία-μία και όλες μαζί σε ένα σύγχρονο παζλ αστυνομοκρατίας και αυθαιρεσίας του 21ου αιώνα που ζει κάτω από το πετσί μας και γίνεται ένα με αυτό.
Δεν με ενοχλεί τόσο που συμβαίνει, όσο ότι θεωρείται συνηθισμένο. Αυτό μου φαίνεται αδιανόητο…
Και μετά, ήρθε ο Τσακ Νόρις
Αυτό, όμως, δεν περιγράφεται. Θα το βρείτε στο μπλογκ του «Ακίνδυνου» και θα περάσετε αξέχαστα.
